Æskan - 15.12.1928, Blaðsíða 9
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
7
konar merki. Það var líka gert, en þegar
runnið var á hljóðið, voru þar fyrir aðrir
leitarmenn. Enginn hafði orðið drengsins
var, og enginn vissi, hvað til bragðs skyldi
taka. Loks skall á blindhríð. Stormurinn
hristi trjástofnana og kæfði lúðraþytinn.
Snjókornin og flyksurnar dönsuðu eins og
rauðar stjörnur kringum blysin. Þá varð
einhverjum að orði: »Nú breiðir drottinn
nálín yfir jörðina*.
III.
»Þetta er ljóta jólanóttin*, stundi konan
hans Ljenharðs í skógarkotinu. Hún gekk
frá einum glugganum að öðrum og horfði
út. í hvert skifti sem þrusk heyrðist hljóp
hún til dyra — en ekki kom hann. »Nú
kemur pabbi of seint til þess að hitta jóla-
barnið«, sagði Magðalena litla. »Jeg skil
ekkert í þessu«, sagði móðir hennar við
sjálfa sig. »Of seint til jólabarnsins kemur
hann nú vonandi ekki. En svona lengi
hefir hann aldrei verið áður. Jeg er eitt-
hvað svo kvíðafull í allan dag. Farðu nú
að hátta, Magðalena«.
Nú er klappað á gluggann. »Guði sje
lof!« En ekki var það Ljenharður. Þetta
var skógarhöggsmaður, sem framhjá gekk.
Hann kallaði inn um gluggann og sagði:
»Heyrðu, kona, hvað hefir hann gert fyrir
sjer?« »Hver?« »Hann«. »Jeg veit ekki
hvað þú átt við«, sagði konan kvíðafull.
Hún hljóp út að glugganum. »Hvað veistu?
Hvar er hann?« »Jeg mætti þeim áðan«,
sagði skógarhöggsmaðurinn. »Hann hafði
hattinn niðrí í augum, en jeg þekti hann
samt. Hendurnar voru bundnar á bak
aftur*. Konan rak upp hljóð. Skógar-
höggsmaðurinn fór leiðar sinnar.
Og nú er sorgin sest að í kotinu í
skóginum, í stað jólabarnsins. Ef til vill
er hún fyrirboði annars betra. Þar sem
hjörtun þrá jólabarnið, getur ekkert ilt
þrifist til langframa.
»Farðu nú að hátta«, sagði konan við
dóttur sína. Magðalena hrökk við, hún
varð hrædd og hissa. Var þá ekki að-
fangadagskvöld? Konan kæfði niðri í sjer
grátinn. Það var það eina,' sem hún gat
gert fyrir barnið sitt. Hún bljes í glæð-
urnar á arninum aftur og aftur, en henni
gekk illa að halda eldinum lifandi. í hvert
skifti sem logi sloknaði á spæni, fanst
Magðalenu, að einhver væri að gráta ein-
hvers staðar. Þá spurði hún aftur um
föður sinn.
»Þegiðu nú«, sagði móðir hennar að
lokum stygglega. En brátt bætti hún við
í mýkri rómi: »Hann pabbi þinn er að
leita að jólabarninu og hefir líklega vilst
í skóginum«. »Hann hlýtur að finna það
bráðum«, sagði Magðalena. »Jólabarnið er
auðþekt, það hefir ljómandi stjörnu á
brjóstinu, og augun eru eins og gimstein-
ar«. »Það er svo«, sagði mamma hennar.
Meira sagði hún ekki.
Lengra og iengra leið á nóttina. Uti
næddi vindurinn, og gluggatóftin var orðin
full af snjó. Þessa nótt var gaman og
gleði á hverju heimili, friður á jörðu. . . .
Konan hans Ljenharðs kveikti á rauðu
kerti. Það var ekki í fyrsta sinn, sem
logaði á því — birtan var dauf og rauna-
leg. Þegar faðir Ljenharðs dó, var kveikt
á því. Nóttina sem þrumuveðrið geisaði
og skriðan fjell og vatnsflóðið skall á kotinu,
þá var kveikt á því líka. Og þegar Ljen-
harður gamli og konan hans legðu aftur
augun í síðasta sinn, þá átti líka að kveikja
á rauða kertinu. Það var dánarkerti. Og
nú, þegar elsti og dyggasti þjónninn á
heimilinu, heiðarleikinn, var dáinn, þá var
kveikt á því líka.
Móðir Magðalenu fjell á knje frammi
fyrir kertinu og bað til jólabarnsins.
Hún bað ekki í ákafa, heldur í auð-
mýkt og undirgefni: »Heilaga barn! Alt
mitt legg jeg í hendur þínar. Ilt hefir hann
ekki gert. Jeg hefi beðið þess daglega, að
verndarengillinn hans yfirgæfi hann ekki.
Fátækt og áhyggjur vil jeg bera með þögn
og þolinmæði, en forðaðu mjer, góði guð,
frá skömm og smán«.
»Nú koma þeir«, hvíslaði Magðalena alt