Æskan - 15.12.1928, Blaðsíða 12
10
JÓLABLAf) ÆSKUNNAR
OOQOooqO” 00000000000 000000 °° 0000 oooo0oo°°°SS00ot>0° 00000000 0000 0 000 0‘’0000°°gO°o0008
O <?■
00 o
000
o 00
o 00
ycooo 000000 0000 0000 00000000 000 oOO°0000°000000 °o°° °°°o 0000 ootjoooo oooooo0£
PjjTCLU'muT Jyóra liil a.
Eflir Margrjeti Jónsdóttur.
. o O o •
Mynd eftir Djorn Djörnsson.
o £0
o o o
O o o
Oo o
Ó RI Iitli á Brekku var búinn
að missa mömmu sína. Hún
hafði dáið skömmu fyrir vetur-
nætur og nú var komið fast að
jólum. Dóri var aðeins 9 ára gamall, og
honum haíði tekist furðanlega að sætta sig
við móðurmissinn.
En nú þegar jólin
voru komin, rifjaðist
alt upp fyrir honum
að nýju.
Hann hafði verið
sendur inn á dal og
var á heimleið. Það
var aðfangadagur
jóla og tekið að
rökkva. — Jólahelgin
nálgaðist. — Hvít
fannbreiða láyfiröllu,
og stjörnurnar voru
nýbúnar að opna
blikandi augun sín.
Dóri fór sjer ofur
hægt. Hafði honum
þó verið sagt að
flýta sjer, svo að
hann gæti verið bú-
inn að hafa fataskifti í tæka tíð.
Hann leit upp í hlíðina. Skógarhrísl-
urnar stóðu á kafi í snjó, og það litla,
sem í þær sást, var bert og nakið og
dökkleitt, svo að það minti á litinn á lík-
kistunni hennar mömmu. Og snjórinn, öll
þessi mjöll, hún var eins og líkklæðið,
sem hann mundi svo vel eflir. Hvernig
stóð á því, að hin börnin á bænum áttu
bæði pabba og mömmu! Hann hafði aldrei
sjeð pabba sinn, og guð tók mömmu hans
frá honum. Allir sögðu, að mamma hans
væri hjá guði, og að henni liði fjarska
vel. — En hversvegna gat hún þá aldrei
komið til Dóra, og hvernig gat henni
liðið vel, þegar Dóri var ekki hjá henni.
Um alt þetta var Dóri að hugsa, þar
sem hann labbaði heimleiðis. Og hugsan-
irnar urðu æ þyngri.
Það var ekki Dóri
hennar mömmu, sem
rölti heim túnið á
Brekku, það var
þroskaður ungling-
ur, sem glímdi við
gátur tilverunnar.
Heima á bænum
varaltátjáog tundri.
Fólkið var á þönum
úti og inni, og allir
voru, venju fremur,
glaðir í bragði. En
Dóra litla var svo
þungt fyrir brjósti, að
hann vissi ekki,
hvað hann átti af
sjer að gera. Hann
læddist fram á
sfofuloft. Þar var
rúmflet eitt, er stundum var notað um
sláttinn, þegar flest var fólkið. Einhverjir
fataræflar voru í rúminu. Dóri grúfði sig
niður í fataleppana og grjet með þungum
ekka. — Og það var gott að gráta. —
Þunginn hvarf smátt og smátt, og
raunahugsanirnar hurfu á braut.
Það var alveg eins og mamma væri að
klappa ofan á hann, og hann heyrði rödd
hennar í fjarska.
Sofðu Ijúfi sveinninn minn,
sit jeg hjer við stolihinn þinn.
Þá þekti Dóri bros móður sinnar.