Æskan - 15.12.1928, Blaðsíða 18

16
JÓLADLAÐ ÆSKUNNAR
»Já, það er hið sama. Samt heldur
kyrrari og minni kvika, svo að jeg er að
hugsa um að skreppa inn í kaupstað í
dag og reyna að hafa tal af kaupmann-
inum, þótt það beri líklega lítinn árangur*.
»]á, eitthvað verður þú að reyna, góði!
Jeg hefi varla mat til þess að seðja
hungur barnanna með fram yfir hátíðina,
nema dropann úr kúnni og hann hrekkur
ekki langt, og svo saltfisk og hann er
ekki aðgöngugóður fyrir börnin«.
»Sjálfsagt revni jeg að fara til kaup-
mannsins aftur. En ætli hann svari ekki
líkt og í vetur, að hann láti mig ekki hafa
meiri úttekt nema jeg borgi eitthvað af
skuldinni, eða fái ábyrgðarmenn fyrir henni*.
Ekki trúi jeg því, að hann láti okkur
svelta fram yfir hátíðirnar, þegar hann
veit, hvernig ástæður eru«, sagði Snæ-
fríður.
»Getur verið. En hver verður að sjá
um sjálfan sig. Ekki getur hann lánað
öllum, fleiri eru skuldugir en jeg, og svo
gengur mjer illa að fara þá leið, að hann
láni mjer af meðaumkun. En eitthvað
verður að reyna. En þetta er þyngsta
ferðin, sem jeg hefi farið að heiman á
minni ævi. En það þýðir ekki að tala
um það!«
»Pabbi! Gefðu mjer spil úr kaupstaðn-
um«, sagði Agnar, drenghnokki á fimta
árinu.
»]á, og mjer kerti«, kallaði Heiða litla,
stelpuhnyðra á fjórða árinu.
»Og brúðu handa mjer«, bætti Hrefna
litla við, sem var á þriðja árinu.
»Og mola handa mjer«, sagði Hörður
strákangi á öðru árinu.
»Verið þið nú góð börn og hæftið öll-
um keipum. ]eg get ekki fært ykkur neitt
núna, nema máske eitthvað að borða til
jólanna. En í sumar skal jeg gefa ykkur
eitthvað fallegt*.
»Koma þá engin jól til okkar núna?«
sagði Heiða litla hálfkjökrandi.
»]ú, jólin koma eins til ykkar, börnin
mín, ef þið verðið góð. En þið fáið ekki
kerti eða spil, því að jeg hefi enga peninga
til að kaupa það fyrir. En jeg ætla að
biðja þig, Snær minn, að hleypa fjenu
niður í fjöruna um hádegið og vera hjá
því fram í rökkur, láta það svo inn. Þú
mátt alls ekki fara frá því á meðan það
er í fjörunni, en gæta vel að því, að það
fari ekki of langt út með bökkunum, þar
getur verið snjóhætta fyrir fjeð«.
»]á, jeg skal gæta þess eins vel og jeg
get«, sagði Snær litli.
Um dagmálaskeið lagði Hreiðar af stað
inn í kaupstaðinn á bátnum sínum. Litlu
fyrir hádegi fór Snær til fjárhúsanna,
hleypti fjenu út og rak það niður í fjör-
una. Síðan settist hann á stóran stein
ofan við fjöruna; þaðan hafði hann gott út-
sýni yfir fjeð, sem strax dreifði sjer um
fjöruna til beitar.
En hann gat ekki setið nema litla stund
kyr, sökum kulda. Frostið var mikið, og
hann lítt búinn að skjólfötum. Hann mátti
til með að hreyfa sig og hafa eitthvað
fyrir stafni, til þess að verja sig kulda.
Hann fór að byggja sjer hús úr steinum,
sem nóg var af ofanvert við fjöruna.
Snær var í þungu skapi. Það var langt
síðan hann hafði farið að hlakka til jól-
anna. En eftir því, sem nær dró hátíðum,
dvínaði sú tilhlökkun. Þótt hann væri ekki
eldri, skildi hann vel ástæðurnar, sem voru
á heimilinu, og vissi að það mundi verða
lítið um jólafagnað í Djarnarvík um þessi
jól, þegar bærinn mátti heita allslaus af
öllu nema saltfiski.
Það var auðvitað sárt að líða hungur,
en þó fanst honum hitt enn þá sárara,
að geta ekki hjálpað föður sínum á ein-
hvern hátt í þessum bágindum. En hvað
gæti hann, tólf ára drengangi! Honum
flaug í hug byssan hans pabba síns. Ekki
væri það óhugsandi, að hann sæi einhvern
fugl, sem hann gæti skotið. Hann hafði
þó nokkrum sinnum skotið fugla á vorin
og haustin og kunni vel að fara með
byssu. Það yrði þó strax ofurlítil björg, ef
hann gæti skotið einn eða tvo fugla til