Æskan - 15.12.1928, Blaðsíða 23

JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
21
ert barn komist til jafns við hann«. Klæð-
skeramamma og klæðskerapabbi komu
strax. Þau tóku sér sæti í einu rjóðrinu
í skóginum og settu upp gleraugun sín.
Þau saumuðu af öllum kröftum og raul-
uðu vísur á meðan.
Þetta gekk bæði fljótt og vel.
Einn, tveir, þrír! Og þarna lágu fötin
tilbúin.
breyting hafði orðið á honum. Þau glápiu
á hann stórum augum, eins og hann væri
sjálfur kóngssonurinn. Og svo vildu þau
öll saman fá að leika sjer við hann. —
Hann var í svo dæmalaust fallegum fötum.
Þegar kvöld var komið, kvaddi Pjetur
og ætlaði heim. En áður vildi hann gefa
leiksystkinum sínum eitthvað af fallegu
steinunum, sem hann hafði í vasa sínum.
»Hafið nú hljótt um ykkur«, sagði litli
álfurinn. »Svæfið hann, fiðrildi. Nú færum
við hann í fötin«. — Vesalings Pjesi svaf
svo fast, að hann hafði enga hugmynd um
það, sem gerðist í kringum hann. Hann
svaf lengi, lengi. Og þegar hann vaknaði
— varð hann heldur en ekki hissa. Þegar
hann athugaði fötin sín, sá hann að þau
voru fín og falleg, alveg eins og föt litla
kóngssonarins.
Hann reis á fætur og flýtti sjer heim.
Þegar hann kom þangað, sem ríku börnin
voru að leika sjer, sá hann fyrst hve mikil
»Þetta eru fallegir steinar«, sögðu þau.
Það voru heldur ekki algengir steinar,
heldur dýrindis perlur, sem skinu og blik-
uðu í öllum regnbogans litum.
Nú var »Rifni Pjesi« orðinn ríkur.
Börnin hjeldu samt áfram að kalla hann
»Rifna Pjesa«. Það er hægara sagt en gert,
að losna við uppnefni.
»Rifni Pjesi«, var hann kallaður, þangað
til hann vár orðinn stór og giftur kóngs-
dótturinni. Upp frá því var hann altaf kall-
aður »Pjetur Prins«.
Og þannig endaði æfintýrið.
G. G. þýddi.