Æskan - 15.12.1928, Blaðsíða 24

22
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
S K A R lilli, einkasonur Halldórs
söðlasmiðs, kom gangandi eftir
aðalgötunni í Ö.-þorpi, með
böggul undir hendinni. Hann
var tólf ára gamall, kringluleitur með rjóðar
kinnar. Augun voru fjörleg, brún að lit.
Vel var hann klæddur og hlýlega, því að
úti var frost og snjór.
Þetta var á aðfangadag jóla. Nú var
Óskar að sækja það síðasta, sem mömmu
hans vanhagaði um fyrir hátíðina. Hann
gekk hratt og skifti sjer ekkert af krökk-
unum og umferðinni á götunni. Þar voru
margir í líkum erindum og hann sjálfur.
Alt í einu heyrði Óskar nafn sitt nefnt.
Hann nam staðar og leit við. Sá hann þá
Daníel, skóla- og bekkjarbróður sinn, koma
á fleygiferð ofan hliðargötu. Hann var á
gamla sleðanum sínum, og sáust förin
langt ofan úr brekku.
»Sæli nú, Dan! Kallaðir þú?« spurði
Óskar, þegar Daníel hafði stöðvað sig.
»Já. — Hvað ertu með?«
»Böggull handa mömmu, eða manstu
ekki, hvaða dagur er«.
»Jú, jú! — Ó, jeg hlakka svo til kvölds-
ins. Jeg hef varla eirð í mjer, til þess að
leika mjer. Blessaður góði, komdu nú með
mjer tvær eða þrjár ferðir«, bað Daníel.
»Nei, nú má jeg alls ekki tefja lengur.
Mamma bíður með matinn. — Gleðileg
jól, Dan!«
»GleðiIeg jól!« kallaði Daníel á eftir
honum, um leið og hann tók í sleðann
sinn. — Hugur hans var þó allur við
jólagjafirnar, sem hann átti von á. Hann
vissi, að þær mundu verða bæði margar
og fallegar, því að hann var einkasonur
Karls verslunarstjóra.
Óskar hraðaði sér heim. Húsið hans
stóð yst í þorpinu. Var tún kringum það
og sveitalegt. En nú var alt þakið fönn.
Loftið var heiðríkt og fagurt. Það leit út
fyrir yndislegt kvöld. Snæbreiðan, sem
þakti jörðina, gaf enn betur til kynna,
hvaða tími árs var.
Óskar var ekki lengi að skafa af sjer
snjóinn og komast inn í eldhús til mömmu
sinnar. Hún var í óða önn að baka til
jólanna.
Maturinn stóð á borðinu. Óskar var
orðinn svangur og fór nú að gera honum
skil. Mamma hans horfði á drenginn sinn,
meðan hann var að borða og sagði:
»Jeg þakka þjer fyrir hlaupin, elskan
mín, en nú þarf jeg að biðja þig að fara
með þenna böggul niður að Koti, til Ólafs
og Imbu gömlu«.
Óskar Ieit á klukkuna. Hún var langt
gengin þrjú. Það var mikil ófærð úti og
hálftíma gangur suður að Koti. Samt
mátti hann til að fara. Honum þótti vænt
um Ólaf gamla, og svo mátti hann ekki
neita mömmu sinni, síst í dag. Alt í einu
datt honum gott ráð í hug. Það var náttúr-
lega ágætt skíðafæri eftir brekkunni. Hann
gat fengið skíðagarmana hans Sveins í
»Litla húsinu«. Þau urðu að duga einu
sinni enn, svo oft var hann búinn að fá
þau lánuð, þó að þau væru öll klöstruð.
Bara að hann ætti nú skíði. Óskin endaði
í djúpu andvarpi. —
Óskar stökk á fætur. Svona mátti hann
ekki eyða tímanum. Dagurinn leið og nú
varð að hrökkva eða stökkva. Nú kom
mamma hans inn. »Ertu búinn að borða,
góði minn«, sagði hún.
»Já, jeg er aðfara. Hverjuá jegaðskila?*