Kyndill - 01.03.1934, Blaðsíða 23
Götuhreinsarinn
Kyndiil
honum upp starfinu fyrir elli sakir. Starfinu, er hann
hafði haft um 40 ára skeið í borginni. — Eina viku
átti hann að fá að vinna til, svo mátti hann sjá um
sig sjálfur.
Hafði hann ekki eins og allir aðrir pegnar þjóðfélags-
ins slitið starfskröftum sínum í þágu þess? — Hvað
var nú þakklæti þjóðfélagsins? — Hvar var nú mann-
kærleikurinn og hjartagæzkan ? — Hver voru nú eftir-
laun hans eða ellistyrkur? — Engin! — Eru ekki allir
jafn-hvítir í þessu kristilega þjóðfélagi? Eða er réttur
verkamannsins sá sami nú og blökkubræðra okkar
fyrrum?
Prestar, læknar, sýslumenn, prófessorar, ráðherrar
og bankastjórar og allir aðrir embættismenn þjóðfélags-
ins, ekkjur þeirra og fjölskyldur fá eftirlaun — ellistyrk
en smælingjunum — vinnudýrunum — þrælunum
er kastað burt í „mannfélagsins hug“ eins og úr sér
gengnum, dauðum, tilfinningalausum hlutum. Eða er
sveitarstyrkurinn þeirra eftirlaun? — Er það seinasta
andstyggilega svívirðingin, þyrnikóróna þjóðfélagsins
yfir ellinni?
Niður hinar mögru kinnar Láka gamla runnu bitur
og sár tár úr döprum og sljóum augum hans. Þau
glitruðu skærara í skuggum næturinnar en gimsteina-
djásnin, er hanga um hálsinn á hefðarfrúnum í skraut-
sölum auðvaldsins, hégómans og óhófsins, er hafa
kostað meira fé en honum hafði verið skamtað úr
höndum auðmagnsins fyrir lífsstarf hans, þrautir og
þjáningar, honum, vinnudýrinu, er grét nú þögull og
21