Skírnir - 01.01.1919, Qupperneq 85

78
Bitfregmr
fSkimir
bezta lækningin við heimþrá útfluttra lauda vorra só a5 senda þá
heim til gamla landsins. Þeir muni þá brátt sakna Vesturheims-
lífsins, hverfa aftur vestur og una þar betur hag sínum eftir en
áður. Einmitt vegna »lœkuandi áhrifa« 3Ínna í þessa átt hygg eg,
að Seyðisfjarðardvöl séra Jóns hafi orðið honum mjög gagnleg.
Hinum höfundunum báðum hefir, að því er mér virðist og eg get
um það borið, tekist sérlega vel að láta ataðreyndirnar bera mann-
inum vitni, og sá vitnisburður er þess eðlis, að hann skilur eftir í
huga þess, er les, skyra myud af stefnuföstum og stórhuga manni,
sterktrúuðum á guð og góðan árangur af starfi þv/, sem hann hefir
kallað hann til að vinna, ódeigum til stórræöa og ólötum til fram-
kvæmda, hugsjónamanni, sem er þess albúinn að slíta sór upp fyr-
ir hið mikla áhugamál sitt. f'ar er lítil tilhneiging til að draga
fjöður yfir þær takmarkanir, sem becda mætti á í fari sóra Jóns,
ekki siður en annara manna,þótt vitanlega sé meiii áherzla lögð á
hitt. Eftirtektarvert er það, hve höfundarnir allir fara tiltölulega
lítið út í deilumál sóra Jóns, sem þó kvað svo mikiðað meginliluta
æfl lians, og þá eins hitc, hversu þeir forðast, að draga þá menu
fram á Bjónarsviðið með nafni, sem hann átti í höggi við um dag-
ana. Eg skll þetta svo sem vott um háttlægni (takt) og lasta
það ekki. En á æfisögu annars eins bardagamanns og sór'a Jón
Bjarnason var, verður slíkt að teljast galli. Sórstaklega mun mörg-
um þykja kynlegt, að ekki skuli neitt skyrt frá bardagaárunum
síðustu. Skall þó aldrei meiri ófriðaralda á lífsskip sóra Jóns og
kirkjufélagslns en einmitt þau árin. Að öðru leyti eiga þeir séra
Itunólfur og W. H. Paulson helður skilið og þökk fyrir æfisöguna,
hvernig hún er sögð. Verði saga Vestur-íslendinga eiuhvern tima
rituð, eignumst vór að vonum enu fyllri sögu sóra Jóus, svo saman-
tvinnuð sem húu er allri sögu vestur-íslenzka þjóðarbrotsins á frum-
bylingskaparárum þess í hinni nýju heimsálfu. Sú söguritun ætti
þó ekki að dragast lengi úr þessu, svo hætt sem er við, að með
drættinum firnÍBt yfir margt, sem ekki raá gleymast og glatast,
þótt ekki værl fyrir annað en það, hve vel það sýnir hver málmur
er enn í Islendings-eðlinu.
Um allmörg ár var sóra Jón Bjarnason framarlega í sveitguð-
fræðilegra andstæðinga minna, og var það óefað til dauðadags. Af
framkomu haps i þeim deildum þóttist eg geta ráðið, að hann væri
ekki jafn mikill maður í guðfræðilegum 1 æ r d ó m i og á öðrum
svlðum. Og þá skoðun hefl eg enn þá, En hún hefir aldrel get-