Skírnir - 01.08.1920, Blaðsíða 4

162
Sigmundur Brostisson.
[Skírnir
Aldafina morgun signdi sæbrattar jarðir
og svipaðist yfir klitin og bjargfuglsins vegi
— svæðin víð fyrir hvítar, reikandi hjarðir
og hafna armlögin breidd móti víkinga fleyi.
— Hjer leit yfir foldir og flæði Brestis sonur,
fram gegnum aldir og vestur til hnigandi náttar.
Sveinarnir ljósir á brá og blakkeygar konur
beygðu Iranna hugi til norrænnar áttar.
— Hann heyrði bragana hljóma frá brúnum til stranda;
þar hrundi í stuðlum kveðandi Noregs háttar.
Hann sá sína kynslóð rísa í útheimsins anda —
ungan og seigan streng hins máttuga þáttar.
Útlýða bálkurinn minnsti dró reip við raman;,
en rastir og gnípur mögnuðu hug og vöðva.
Langrökkur bjóu hróður tungunni taman
og tryggðirnar byggðust ungar til gamalla stöðva.
Einvera hafsins lagðist um Eyjalandið
og lypti þess mynd, svo að klettarnir hópuðust saman.
— Sundin þau dreifðu, en fjaliarmar bundu bandið.
Að baki var saga vors hvels, þess æfl að framan.
Hann mundi og sá. Einsog bylgja bióðug að kveldi
um blótvjein hrundi geisli af deyjandi sólu.
Ljós rann að sunnan. I kristninnar árdegis eldi
óðulin Þórs undir voldugum skuggum sig fólu.
Hann mundi og sá — þessa styrjöld í eðlinu inni,
þar andans er ríkið, en þelið það varðar minna —
striðið, sem lýkur við sjálft manns hjarta og sinni
með sigri, sem hugi iðrar til dauða að vinna.