Skírnir - 01.08.1920, Blaðsíða 12
170
Erlendar tungur.
[Skírnir
an ótal æfintýra í gleði og sorg. Jafnvel hið leiða verður
Ijúft í sam8töfum og merkingu orðs, er lýsir því skarplega.
Oft hafa skáldin harmað það, að sálir vorar eru svo
harðlæstar hver fyrir annari. Sully Prudhomme likir
þeim við stjörnurnar, er virðast svo nálægar hver annari,
,þó miljónir mílna séu á milli:
Rennur Btjarnan heilög, hrein,
hljóSar systur grætur.
Brennur sálin eilíf, ein,
orpin húmi nætur.
Ef mannsálin opinberast oss nokkurn tíma hið innra,
ef svo má að orði kveða, og eigi aðeins í ytri athöfnum,
er aldrei verður til fulls, þá er það þegar vér stundum
útlend mál. Þegar vér þekkjum eitthvert hugtak, og orð,
sem mótað er af útlendum anda, bregður skjmdilega nýrri
birtu yfir það, þá sökkvum vér oss i sál anuars, en
engin gleði er meiri né íullkomnun æðri en sú, að sjá
beint með annara augum.
Eg hefi reynt að lýsa þeim unaði, er bíður allra þeirra,
«r komast alla leið inn í undragarðinn, og finn nú' sárt
t’l vanmáttar míns. En eg veit, að þessi garður er ykk-
ur öllum kunnur, og að reynsla ykkar bætir upp alt það,
sem lýsingu minni ei' áfátt. Að einu leyti standið þið
stórum betur að vígi í þessu efni en eg: þið hafiö orðið
að læra frönsku, þar sem eg hefi kynst henni smám saman,
jafnóðum og augu mín lukust upp fyrir heiminum. Eg
mundi öfunda ykkur af þessum hlunnindum, ef mér het'ði
ekki veizt hið mikla lán, að þurfa að læra íslenzku. Það
kemur ykkur varla á óvart, þegar eg segi, að íslenzkan
er mér yndislegasti garðurinn, sem eg hefi fundið. Þessu
hreina, djúpúðga, máttuga og hljómskæra máli á eg að
þakka mesta andans gleði, málinu, sem er strangt og
kaldrænt, eins og jökulbreiðan, sem norðanvindurinn næðir
um, málinu, sem er blítt og draumþrungið, eins og ilmur
bjarkarinnar á vatnsbakkanum um vor, málinu, sem eitt