Skírnir - 01.08.1920, Blaðsíða 17

Skirnir]
Skraddarinn frækni.
175.
»Leik þú nú þetta, litla peð!« sagði risinn.
»Það mun eg skjótt gjöra«, sagði skraddarinn; »að
visu er vel kastað, en þó kora steinninn niður aftur. Eg
skal kasta öðrum, en sá mun aldrei aftur koma«.
Þá þreifaði hann í vasa sinn, tók fuglinn, sendi hann
Ur hendi i háa. loft. Fuglinn varð feginn frelsinu, fiaug
burt og kom ekki aftur.
»Hvernig þykir þér nú leikar fara, kunningi?« sagði
skraddarinn.
»Þú kastar vel«, svaraði risinn, »en nú skal reyna,
kvort þú getur lyft nokkru sem þyngd sé í«.
Risinn leiddi þá skraddarann að geysi-stóru eikitré,
Sem lá fallið í skóginum.
»Nú skulum við báðir bera spýtugreyið héðan«.
»Taktú þá digrari endann á öxl þér«, sagði skradd-
aratetrið, »þá vil eg ganga undir hinn mjórri endann;
fylgja þar með allar limar trésins og er það miklu meira
tak«.
Risinn hóf rót trésins og digrari endann á herðar sér
°g gekk fyrir, en ekki gekk skraddarinn undir hinn end-
ann; hann settist á einhverja grein trésins, og þá bar ris-
lnn alt tréð og skraddarann með. Skraddarinn hafði all-
litið erfiði; hann stritaðist við að sitja á grein trésins, og
Var að kyrja kvæði og visur í mestu makindum, og lét
8ein hann gerði sér það til gamans að halda undir annan
enda trésins.
Þegar risinn hafði gengið nokkrar rastir vegar og borið
tréð einn, er ekki var létt, tók hann ákaflega að mæðast
°g sagði:
»Æ, nú verð eg að hvíla mig og leggja tréð niðurt
blása lítið eitt; það veit trúa, mín, að eg er að þrotum
k01ninn«.
Skraddarinn neytti fráleika síns, stökk sem kólfi væri
skotið frá trénu, greip tveim höndum um tréð, svo það
V0eri auðséð að hann bæri það, og sagði við risann:
sþér er að skömm að stærðiuni, að geta ekki haldið •
úndir annan endann á staurnum með m.ér«.