Skírnir - 01.08.1920, Blaðsíða 59

Skirnir]
Ritfregnir.
21T
EQunn. Maður hefði líka verið sannfærður um, að kona hlyti að-
hafa kveðið það kvæði, ef skáldið hefði ekki nafngreint sig.
Eg skal lifa á beinunum
af borðinu hjá þór
og húsið þitt sópa
með hárvendi af mér.
Ekki skal það kvelja þig
skóhljóðið mitt-
eg skal ganga berfætt
um blessað húsið þitt.
Eg gæti trúað því, að Davíð ætti eftir að segja margt það,.
sem konur vildu sagt nafa, því að á beztu kvæðum hans eru ýmis
þau einkenni, sem venjulega eru kölluð kvenleg einkenni. Tilfinn-
’ngalíf hans er fíngert og kulvíst, hann kennir ákaflega sárt tii
°g er fliótur bæði gráts og hláturs. Hann óttast kulda og hörku
lffsins og biður oft fyrir sjer:
Breiddu svörtu vængina þína,
vetrarnóttin mín,
yfir okkur sjúku
og syndugu börnin þín.
Því er ekki að neita, að maður verður stundum hálfþreyttur
a öllum þeim kveinstöfum og bænarandvörpum. Höfundurinn tal-
ar alt of mikið um guð, sem raunar virðist vera orðinn góðkunn-
lng> allra /slenskra hagyrðinga, og alt of mikið um syndir, sem
ínaður veit, að hann hefir ekki drýgt. Þess vegna verður maður
feginn, þegar hann syngur undir léttara lagi:
Inn í háa hamrinum byr huldukona;
það veit enginn íslendingur
annar en eg, hvað vel hún syngur.
Það er vonandi, að það birti yfir kveðskap Davíðs, þegar
stundir líða fram. Hagmælska hans er alveg einstök, hann kemst
fyrirhafnarlaust yfir allar torfærur, og er áreiðanlega óvenjulega fund-
vís á nýja bragarhætti. Hann er og þegar orðin leikinn í þeirri lisb
a® fella brag að efni:
Hann æðir eins og hann má,
því að enginn vill heyra’ hann nó sjá.
Svo hvæsir hann bölvaður kötturinn,
þegar kalt er og enga björg að fá.
Mjá . . . mja—á.
*