1. maí - Reykjavík - 01.05.1937, Blaðsíða 29

25
1. MAl
Pappírinn, sem sagði alltaf
sannleikan.
Aldrei hafði nokkur uppfynding
vakið þvílíka eftirtekt, sem uppfynd-
ing prófessors Sekúríusar. Þessi lærði
maður hafði gert margar þýðingar-
miklar náttúrufræðilegar uppfynding-
ar, sem þó ekki voru útbreiddari en
það, að hann hafði gefið af þeim nokk-
ur ókeypis sýnishorn, þegar honum
tókst að gera uppfyndingu, sem átti
eftir að setja nafn hans á allra varir.
Umtalið byrjaði nieð fyrirlestri, er
Sekúríus hélt á þingi efnafræðinga í
Máinz.
,,Þið þekkið allir eiginleika Mimo-
senplöntunnar, sem mætir sérhverri
snertingu með því að draga til sín blöð
sín og stilka. Einhverjir á meðal ykk-
ar þekkja ef til vill fræðirit mitt í átta
bindum um Mimozen-plöntuna. Ég
fyrirverð mig að segja, að það er það
þýðingarmesta, sem fundið hefir verið
upp á síðustu árum. En þrátt íyrir það
hefir einn starfsbróðir minn viljað
’skýra þetta rit mitt með orðunum:
„Pappírinn er þolinmóður“. Ég vil ekki
veita þessum dóna þann heiður að
nefna nafn hans“.
Nú var ákafur órói í salnum, því að
það er ekki von á, að menn gleðjist
yfir svona móðgunum, þegar þeir vita
ekki hver á sneiðina. Það heyrðust
margar raddir, sem hrópuðu: „Segðu
hver þetta er“. En Sekúrílus gerði það
því miður ekki, en hélt áfram:
„Pappírinn er þolinmóður? Þið
verðið heldur að segja: Pappírinn var
þolinmóður. Því að einmitt þessi niðr-
andi ritdómur varð til þess, að ég fór
að hugsa um uppfyndinguna á hinum
óþolinmóða pappír. Úr hverju býr
maður til pappír? Úr plöntum. Er Mi-
mosen ekki planta? Hvað lá nær en
að búa til pappír úr Mimosen, pappír,
sem er nákvæmlega eins næmur eins
og plantan?“
Til þess að gera orð sín enn þá
áhrifameiri, þagnaði hann augnablik.
Þögnin var rofin af frammíköllun
fundarmanna: „Kjánaleg hugmynd".
„Og tilraunir mínar heppnuðust.
Eftir þrotlausar tilraunir hefi ég búið
til hinn óþolinmóða pappír, sem er dá-
samlegri en allur annar pappír, og af-
hjúpar hverja lygi með því að verða
rauður. Þið trúið mér ekki, en ég skal
sanna það. Hér sjáið þið blað af mín-
um Mimosen-pappír; tilsýndar lítur
hann út eins og hver annar pappír.
Ég skrifa nú á hann:
2x2 = 4
Þið sjáið að það gerist ekkert. En nú
skrifa ég:
2X2 = 5
Og . . . .“
Dynjandi lófatak fékk hann til að
nema staðar. En á staðnum, sem talan
5 var, varð pappírinn rauður.
Margendurteknar tilraunir sönnuðu
undrunina. Það var skrifað: „Goethe
var frægur hnefaleikameistari í
þyngstu vigt“, „síldin er spendýr“,
„kona Alexanders mikla hét’ Greta
Garbo“ — aldrei sveik hinn óþolin-
móði pappír.