Valsblaðið - 24.12.1966, Blaðsíða 22

20
VALUR
Jón Sigurfeson, sextugur
1 hinni merku bók sinni „íþróttir
fornmanna" eftir dr. Björn Bjarnason
frá Viðfirði, sem allir þeir sem íþróttum
unna, ættu að lesa vel, segir höfundur
m. a. „Hversu títt æskumenn í fornöld
gjörðu sér um líkamsæfingar, um það ber
ljósastan vottinn hin dæmafáa íþrótta-
atgjörvi, er sögur fara af um norræna
menn, jafnt í útlendum ritum sem inn-
lendum. Svo leiknir gátu þeir ekki orðið
í listunum, nema af því að þeir ræktu
þær af kappi, frá blautu barnsbeini.
Höfundur Konungsskuggsj ár ræður þeim,
er verða vill „vel lærður“ við vopna-
burð, að æfa þann leik eigi sjaldnar en
tvisvar á dag, ef hann má því við koma,
— „en engan dag lát þú svo allan út
ganga, að þú leikir eigi þennan leik
einu sinni, nema heilagt sé.“
Og enn segir dr. Björn, „enda fór því
fjarri, að unglingar létu sér nægja þær
æfingastundir einar, er þjálfarinn fylgdi
þeim. Upp á eigin spýtur byltu þeir sér
einatt úti á víðavangi og léku listir sín-
ar. Vér sjáum þá iðka sundfarir við sjó
fram, eða í ám og vötnum eða laugum,
glímur og stökk í stofum inni eða á
mörkum úti. Þegar snæ leggur í brekkur
og ísa á vötn, liðka þeir og herða lík-
ama sinn við skíðafarir, skautahlaup
eða knattleika. Þá freistuðu þeir björg
og hamra til að reyna fimleik sinn og
áræði. Hugprýði var hverjum karlmanni
hin mesta metnaðarsök og var um að
gjöra að glæða þann eiginleika þegar
frá blautu barnsbeini,' því að „fár er
hvatr, er hrörnast tekr, ef í bamæsku
er blauðr,“ svo segir Sigurður Fáfnis-
bani.
Hér er brautin mörkuð þeim sem
íþróttir vilja stunda og árangri ná og
hljóta sigurkransinn að launum.
Þessi sannindi, sem rituð voru af
höfundi Konungsskuggsjár fyrir mörg
hundruð árum, eru enn í fullu gildi, að
því er tekur til íþróttaiðkana og kapp-
rauna. Að enginn nema sá sem er í fullri
þjálfun, hvort heldur er í einmennings-
keppni eða flokkakeppni, getur lagt
fram alla orku sína og sigrað — eða
fallið með sæmd. Hinir falla allir óbættir
hjá garði — svo gera allir, er bregðast
köllun sinni, eða trúnaði við áhugamál
sitt eða íþrótt. Slíkum úrslitum verður
hvorki skýlt með hroka né gikkslegri
fyndni — en hvorttveggja ljós vottur
minnimáttarkenndar og sektarmeðvit-
undar.
EB.
Á þessu afmælisári Vals átti
annar af heiðursfélögum félagsins,
Jón Sigurðsson, borgarlæknir, sex-
tugsafmæli. Það var í rauninni Jón
sem rak smiðshöggið á starf endur-
reisnarmannanna, sem við tóku
eftir 1921 og blésu nýju lífi í fé-
lagið. Ungur að árum komst hann
í kynni við félagslífið í KFUM,
bæði í starfi Væringja, og síðar
undir handleiðslu sr. Friðriks Frið-
rikssonar. Þetta varð honum hið
góða veganesti þegar hann síðar
kom inn í stjórn Vals 1923, og sér-
staklega þegar hann er kjörinn for-
maður, en það gerðist fyrst 1928,
og var hann formaður næstu 3
árin.
Jón hafði þá kosti sem góður
forustumaður þurfti að hafa. Hann
var ákaflega áhugasamur um
íþróttamál, einlægur í hverju því
verki sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Allt sem laut að skipulagi var
honum mjög sýnt um, og hafði gott
lag á því að fá menn í kringum sig
til að vinna. Að þessu leyti voru
vinnubrögð hans nokkuð einstæð
og jákvæð. Hann hugsaði málin,
skrifaði svo verkefnið niður á blað
og ákvað hver skyldi svo fram-
kvæma. Þetta blað afhenti hann
svo viðkomandi, sem svo varð við
óskum Jóns.
Skilningur Jóns á íþróttum og
því starfi sem þar fór fram var
fyrst og fremst að gera þátttak-
endur að betri mönnum, og því var
snar þáttur í umræðum hans við
unga menn að sýna drenglyndi og
vilja í verki og leik.
Það var því í rauninni engin til-
viljun að Valur skyldi einmitt á
stjórnarárum hans vinna í fyrsta
sinn Islandsmeistaratitil í knatt-
spyrnu í fyrsta aldursflokki. Þar
bjó sannarlega að framsýni hans
og skipulögðum vinnubrögðum.
Það var því þýðingarmikið fyrir
þá sem við tóku, og félagið sjálft
að geta byggt á svo traustri undir-
stöðu sem þá þegar var fengin, og
allir forustumenn Vals, eftir að
Jón hætti og hvarf til framhalds-
náms, reyndu að fylgja stefnuhans
í félagsmálum, og tíminn hefur
sannað að það reyndist hyggileg-
ast.
Valsmenn þakka Jóni fyrir störf
hans í þágu félagsins, og árna hon-
um heilla í tilefni af afmælinu.
í tilefni af þessum merku tíma-
mótum í ævi Jóns bað Valsblaðið
hann að segja dálítið frá liðnum
dögum utan vallar og innan. Varð
hann við þessu, og kemur víða
skemmtilega við, og gaman fyrir
nútíma Valsmenn að kynnast þess-
um ágæta félaga og brautryðjanda.
Flengingar á „Bolludag,11 tekju-
öflun til boltakaupa.
Hvaö getur þú sagt okkur frá
æsku þinni?
Ég er fæddur 29. júní 1906 að
Laugavegi 67. Ég man fyrst eftir
mér þegar ég var lokaður inni þar,
í barnaveiki 1909, þriggja ára
gamall. Ég man eftir því, þegar
aðrir krakkar þar fyrir utan voru
að kasta snjóboltum upp í glugg-
ann, en ég var lokaður inni með
konu, sem bjó hjá móður minni, en
hún vann í Iðunni, sem var klæða-
verksmiðja þá.Guðmundur Björns-
son, landlæknir, stundaði mig og
skar þarna skurð á hálsinn á
mér, sem ég ber merki síðan. Árið
1909 misstum við bróður föður
okkar, Ámundi var þá 4ra ára
og Ólafur eins árs. Eftir það
fluttum við með móður okkar til
foreldra hennar að Laugavegi 70
og bjuggum þar í nokkur ár, eða
þangað til að móðir mín flutti að
Laugavegi 56 og tók að selja fæði.
Þetta húsnæði þekktum viðÁmundi
nokkuð, því við liöfðum þá báðir
gengið í skóla hj á Samúel Eggerts-
syni, skrautritara í þessari sömu
íbúð.