Valsblaðið - 01.05.1989, Síða 52

Pétur fyrir freman brjóstmynd og minnisvarða um séra Friðrik Friðriksson en þar við hliðina mun
minningarkapellan risa innan þriggja ára.
Pétur Sveinbjamar-
son, fyrmm for-
maður Vals og
fyrsti Gulldrengur
Vals í viðtali við
Valsblaðið
Texti: Þorgrímur Þráinsson
Myndir: Gunnlaugur Rögnvaldsson
Knattspyrnuferill fyrsta Gulldrengs Vals —
Péturs Sveinbjarnarsonar, endaði á heldur
óskemmtilegan hátt. Það hljómar dálítil hjá-
kátlegan en kínverji batt enda á knattspyrnu-
feril Péturs þegar honum stóðu allir vegir
færir. „Þegar ég var 17 ára gamall árið 1962
og á mínu fyrsta ári í 2. flokki hélt ég um
haustið til Bretlands í nám. I farteskinu varég
með meðmælendabréf frá KSÍ og Murdo
McDougall þjálfara. Mér bauðst að æfa með
Finsley sem var gamalgróið hálf-atvinnu-
mannalið. Ég minnist þess að það var 20 sen-
tímetra jafnfallin sjór á æfingavelli félagsins
þegar ég mætti fyrst á æfingar og allir héldu
að ég kynni best við mig við svoleiðis aðstæð-
ur þar sem ég var frá íslandi. Því fór fjarri.
Eftir að hafa æft með liðinu í einn og hálfan
mánuð var ég valinn til þess að leika með að-
alliðinu. Þetta var allt mjög hátíðlegt því
tveimur dögum fyrir leikinn fékk ég boðsent
kort sem á stóð að ég hefði verið valinn í byrj-
unarliðið og svo var liðsuppstillingin á öðru
korti.
En örlögin gripu í taumana. Að kvöldi þess
dags sem mér bárust tíðindin var ég að ganga
heim úr skólanum og var klæddur í gæru-
úlpu. í vasa úlpunnar fann ég kínverja sem ég
hafði gleymt að nota á gamláarskvöld og þótt
mér því upplagt að sprengja hann hið snar-
asta. Kveikjuþráðurinn var í styttra lagi og
áður en ég vissi af sprengdi ég kínverjann í lú-
kunni á mér með þeim afleiðingum að tveir
puttar fóru illa út úr sprengingunni. Ég
hringdi samstundis og afboðaði þátttöku
mína í leiknum. Ég skammaðist mín svo mik-
ið fyrir fiktið að ég boðaði forföll hvað eftir
annað og mætti svo ekki á fleiri æfingar. Það
var því kínverji sem skaut mér út úr knatt-
spyrnunni og þegar ég kom aftur til íslands
byrjaði ég í blaðamennsku og hafði því engan
tíma til þess að æfa.”
52