Kyndill - 01.11.1951, Qupperneq 9
heimilinu. Jafnrétti í launamálum og
skattamálum sýnist vera jafn sjálf-
sagður hlutur og jafnrétti í öðrum
málum, þar sem konur standa jafn-
fætis körlum. Ég er hálf hissa á að
þetta skuli ekki enn hafa verið lög-
leitt“.
„Hvað geturðu sagt okkur um
félagslíf hér í bænum?“
„Það er fremur fábrotið. Hér eru
að VÍsu nokkur félög, en fremur lítið
starfa þau; það er alltaf svo mikið
að gera! Félög sem ég man eftir í
augnablikinu eru t. d. Kvenfélag,
Ungmennafélag, Skátafélag og þrjú
pólitísk félög unga fólksins: rhalds-
ins, framsóknar og F. U. J. sem er
ekki talið síðazt af því að það sé
sízt, það er þvert á móti meö mestu
lífi þessara þriggja. Kommar eru
ekki til, og er það vel.
Bænum er stjórnað af 3 alþýðu-
flokksmönnum og 1 framsóknar-
manni móti 3 rhaldsmönnum, og
virðist mér stjórn sú allgóð. Skattar
eru sæmilega bærilegir, en húsnæðis-
málin eru í afleitu ástandi, sem bú-
ast má við, sakir hinnar sífelldu
fjölgunar í bænum. En þau þarfn-
ast rnjög gagngerðrar rhugunar og
framkvæmda“.
„Og hvernig lízt þér svo á stjórn-
málin í dag?“
„Mér lízt illa á hina sívaxandi dýr-
tíð, sem allt og alla er að sliga. Þetta
er varla hægt öllu lengur. Maður
sér á eftir hverjum hundrað-krónu-
seðlinum á fætur öðrum, og fær lítið
sem ekkert í staðinn. Og það þarf
áreiðanlega geysilega gætni og út-
sjónarsemi til að láta verkamanns-
laun duga, ef þau gera það þá. Ég
dreg enga dul á það, að Alþýðu-
flokknum fylgi ég að málum; mér
finnst 'hann alla tíð, bæði fyrr og
síðar, hafa barizt dyggilegast fyrir
okkur, er minna rnegum okkar, og
sl'íkum flokki hlýtur allt launafólk
að fy.lkja sér um“.
Vér kveðjum og þökkum fyrir.
SiG
Jafnaðarmenn samtíðarinnar:
LÉONJOUHAUX
Það kom mörgum á óvart, er friðarverðlaunum Nobels var, um miðjan
nóvember, úthlutað til franska verkalýðsforingjans Léon Jouhaux, og þótti
mönnum fram hjá ýmsurn gengið að vanda. En Norðmennirnir, sem
verðlaunin veita ,vissu hvað þeir voru að gera. Sennilega hefur vakað fyrir
þeim eitt'hvað svipað og Jouhaux sagði,
er hann frétti um veitingu verðlaun-
anna: „Það er ekki Jouhaux, sem verið
er að heiðra. Það er öll alþýðustéttin,
sem ávallt hefur leitað friðar“.
Jouhaux byrjaði feril sinn á alþýðu-
heimili og starf sitt sem óbreyttur verka-
maður í stórri verksmiðju. En hann reis
fljótt til mikilla trúnaðarstarfa fyrir
félaga sína, og fyrir fyrri heimsstyrjöld-
ina var hann orðinn framkvæmdastjóri
franska verkalýðssambandsins (C. G.
T.). Hann var róttækur mjög og beitti
nýjum og óvæntum aðferðum í bar-
áttu sinni fyrir bættum kjörum verka-
manna, sem þá voru vesældarlega bág
í mörgum greinum. Hann lét þá gera
skyndiverkföll í fyrsta sinn, stöðvaði
mikilvæga starfsemi (tók til dæmis raf-
magnið af París) og hann byrjaði einn-
ig á því að láta verkamenn fylgja eftir kröfum sínum með því að draga
af sér við vinnuna og minnka þannig afköstin, unz atvinnurekendur feng-
ust til sanngjarnra samninga.
A þessum árum var Jouhaux mikill hugsjónamaður, ekki sízt í friðar-
málum. Hann hélt því fram, að brytist styrjöld út í Evrópu, mundi
verkalýðshreyfingin kæfa hana í byrjun með allsherjarverkföllum í öllum
viðkomandi löndum. Þegar á reyndi fór fyrir honum eins og flestum
öðrum friðarsinnum verkalýðshreyfingarinnar (sem þá voru margir og
'höfðu minni reynslu af heimsmálunum en nú) að þeir héldu tryggð við
málstað sinna þjóða, sem varð, báðum megin víglínunnar, sterkari en
friðarvilji verkalýðsins.
Milli styrjaldanna reis Jouhaux mjög í áliti og völdum innan alþýðu-
sambandsins franksa, og undir forustu hans var það sterkur aðili í sam-
fylkingu vinstriflokkanna og stjórn Leons Blum á sínum tíma. Þá vann
Joúhaux með kommúnistum, eins og öðrum vinstriflokkum, í harðvítugri
baráttu gegn Frankó, Hitler og Laval. Þegar Þjóðverjar lögðu undir
sig Frakkland, var hann settur í fangelsi í Þýzkalandi, og sat þar til
stríðsloka.
Margt var breytt, 'þegar Joúhaux. kom aftur til Parísar. Kommúnistar
KYNDILL
9