Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1906, Blaðsíða 68
38
ÓLAFUR s. thorgeirssón:
eiginleg-a köllun sína í lífinu, sem hann ekki vill fyrir
neinn mun hverfa frá.
í skáldsögfum hans öllum brennur sami arineldurinn og-
þegar hann talar, hægt og hlýtt. Efnið er með ýmsum til-
breytingum, en í sjálfu sér ávalt hið sama,—hvemig góðir
menn geta, án þess nokkur verði þess eiginlega var, beitt
áhrifum sínurn til að hnekkja spillingunni í mannssálunum
og hjálpa þeim, er hún hefir fengið vald yfir undan oki
hennar. Hann hefir óbilandi trú á sigursæld hins góða.
Betur en flestum öðrum tekst honum að lýsa því, hve
liægt það fer, að það beitir aldrei neinu valdi, en birtist í
gerfi yfirlætislauss vinar, þegar mikið þarf á vini að
halda.
Til eru bækur, sem nefndar hafa verið sunnudags-
skólabókmentir. Hið bezta úr þeim er að rnörgu leyti
gott og mörg göfug sannindi þar fyrir mönnum brýnd í
söguformi. En tilgangurinn með söguna er öllum einlægt
auðsær. Það er dálílil prédikun í sögustíl. Listina og
skáldskapinn vantar. Bókmentalegt gildi slíkra bóka er
ekki í rniklu áliti, þótt þær geti oft náð tilgangi sínum.
Hjá miklurn fjölda manna hefir lengi verið þorsti eftir
skáldsögum, þar sem höfundarnir hefðu alt gott og göf-
ugt í jafn-miklum hávegum og væri jafn-ant um að koma
því inn í sálir tilheyrenda sinna, en hefðu lagáað. bera
það fram í gullskálum — væru skáld í orðsins fylsta skiln-
ingTÍ-
Með enskumælandi mönnum hafa tveir prestar nú á
síðustu árum látið sér þetta betur hepnast en nokkurum
áður. Það er Ian Maclaren á Englandi og Ralpi-i Con-
nor hér í Kanada. Báðir eru nú heimsfrægir menn orðn-
ir af bókum sínum, einkum þó hinn fyrrnefndi, enda er
hann eldri maður og miklu lengra síðan hann tók að rita
bækur sínar. En til dæmis um það, hve Ralph Connor