Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1906, Blaðsíða 72

42
ÓLAl'UK s. thorgeirsson:
hana í fvrsta sinn sumarið 1878, þá var eg tólf ára gamall,
en hún uni tvítugt. — Það ár var eg vikadrengur
hjá Donald friðdómara. — Eg mætti henni á brautinni
milli búðarinnar og grafreitsins. Hún kom frá búðinni
með körfu á handleggrium og gekk berfætt. Hún var
há og þreklega vaxin, með hrafnsvart hár, sem féll í laus-
um lokkum um herðar henni. Og hún hafði barðastóran
og kollháan stráhatt á höfðinu. Ekki var hún verulega
fríð sýnum; andlitið var fremur þunglyndislegt, en bauð
þó góðan þokka og lýsti mikilli staðfestu. Augun voru
grámórauð og stór og ennið hátt. Hún gekk hægt en
þreklega og limaburðurinn var allur sérlega mjúklegur, og
hún laut við og viðniður til að huga að blómunum, sem
spruttu við veginn. Og alt af raulaðl hún fvrir munni
sér part úr raunalegri alþýðuvísu, sem var algeng í
Nýja Skotlandi á þeim árum. Röddin var þýð og við-
feldin og lýsti djúpri angurværð.
Eg bauð henni góðan dag um leið og eg gekk fram
hjá henni. ,,Góðan dag, litli drengur !“ sagði hún og
hneigði sig ofurlítið, gekk nokkur spor áfram, leit svo við
og horfði á eftir mér fáein augnablik. Eg leit líka við.
Augu okkar mættust sem allra snöggvast. Mér fanst
augnaráð hennar vera hálf-fióttalegt. Eg hélt svo áfram
minn veg og hún sinn, og eg heyrði að hún fór aftur að
raula vísuna.
Þegar eg fór heim um daginn, pá nam eg staðar hjá
grafreitnum og sá að Mabel var þar fyrir. Hún laut ofan
að gröf, sem var í suðaustur-horni garðsins. En þegar
hún gætti að mér, hrökk hún við og fór skyndilega út um
hliðið og hélt áfram í áttina til hússins í hlíðinni. Þegar
hún var farin,gekk eg inn í garðinn og að leiðinu,sem hún
hafði staðið hjá. Það leit út fyrir að vera nokkuð gamalt,
leiðið það, því það var vallgróið. Þar var enginn steinn