Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1926, Síða 86

67
ir skerast lengst inn í landið. Þó fjöllin séu all-langt
frá Blaine—flest í blámóðu1—, auka þau mjög á fegurð
útsýnisins. Rísa þau há og tignarleg í 30 til 50 míina
fjarlægð og minna mann sífelt á, að að baki þeirra sé
hulinn heimur. Frá fjöllunum niður að sjó, liggja
frjó og fögur héruð, og upp á milli þeirra djúpir dal-
ir, sem óvíða eiga sína líka að fegurð og landgæðum.
Þá er og útsýnið að vestan, þar sem Ægir ríkir í al-
mætti sínu. Upp úr hyldýpi hans rísa hávaxnar eyjar,
og — svó eg taki mér o,rð skáldsins í munn — “fjarst i
eilífðar útsæ” gnæfir Vancouver-eyjan. Sést hún
glögt i björtu veðri. Svo hvergi er auðn eða tóm.
Hvarvetna áframhaldandi líf og litur, skrúð og tign —
óendanleg tilbreytni. Nærsýnið er engu síður til-
breytilegt og dýrðlegt. Innfirðirnir baða fætur bæj-
arins og bygðarinnap—og íbúa þeirra, þegar þeir vilja.
Hér ekur Sólin í gullkerru sinni yfir firðinum okkar á
leiðinni til nætursala sinna. Ljóminn af föruneytl
hennar speglar sig í firðinum öllum síðari hluta dags-
ins, svo maður freistast til að halda, að þar sé í sann-
leika “gullbrú” og ekki þurfi annað en stíga út á hana,
til þess að vera með i þeirri dýru för. Og þegar sólin
er gengin til hvíldar, hefur máninn eftirreið sina, með
litlu minna skrauti. — Fagurt er sólsetrið á Vest-
fjörðum íslands, en ekki er það síður fagurt hér.
o
Ef til vill er veðráttan hvergi í heimi rarsælli en
einmitt hér. Engum detur í hug að halda því fram, að
hér sé ekkert að. Þó hyggjum vér, að það mætti með
meiri sanni gjöra, en hokkurs staðar annars staðar.
Þegar jarðskjálftar, fellibyljir og stórflóð umturna
verkum mannanna og tortíma þeim sunnar á Strönd-
inni, kemur slíkt ekki við á þessu svæði. Þegar frost
og byljir æða yfir Austur- og Suðurríkin, já, og ský-
strokkar, flóð og ýms önnur undur—, ríkir hin sama
kyrð og veðurblíða hér—aldrei kalt, aldrei of heitt;
að eins stundum, á mælikvarða mannanna, of lángt