Afturelding - 01.05.1945, Síða 5

AFTURELDING
Úr fatabúri konuúngsins
Kæri vinur minn!
Þetta er nú fimmta bréfið, sem ég skrifa þér.
Við skulurn liafa Kol. 3, 9—10 og 12—15 að kjarna
þessa bréfs:
„Þér sem hafið afklæðst liinum gamla manni með
gjörðum bans og íklæðst hinum 'nýja, sem endur-
nýjast til fullkominnar þekkingar, samkvæmt þess
mynd, sem liann hefir skapað. — íklæðist því
eins og Guðs útvaldir, lieilagir og elskaðir: lijartgró-
inni meðaumkun, góðvild, auðmýkt, bógværð, lang-
lyndi; umberið bver annan og fyrirgefið liver öðrum,
ef einhver befir sök á liendur öðrum, eins og Drott-
inn befir fyrirgefið yður, svo skuluð þér og'gera.
En íklæðist yfir alll þetta elskunni, sem er band
algjörleikans og látið frið Krists ríkja í björtum yð-
ar, því að til friðar voru<5S þér og kallaðir í einum lík-
ama, og verðið þakklátir“.
Ég liefi liugsað mér að ræða svolítið við þig um
þennan klæðnað, sem einnig tilbeyrir útbúnaði vel
klædds kristins manns. Og það eru réttindi allra
veru dáið í jieirri trú, að jiarna sé um mig að ræða,
ég liefi lifað svo óguðlegu lífi?“ Ég sendi jiögull ákall
til Guðs um vizku til að nota réttu oröin og svaraði
svo: „Heyrðu nú, Amalía! lílótS Jesú Krists Guðs
sonar, lireinsar oss af allri synd“.
Undarlegt bros leið yfir andlitið og bún sagði fagn-
andi: „Nú skil ég það. Jesús er dáinn einnig fyrir
mig. Ég er frelsuð!“ Hún lá breyfingarlaus andar-
tak og jiakkaði Guði fyrir fullkomið frelsi. Þrekið
dvínaði og hún féll í dvala. Ég liélt, að lífið væri
að fjara út, en allt í einu opnar liún augún, réttir upp
liendurnar og hvíslar: „Ó, sjáðu, englarnir koma!“ Og
hún bné dáin niður á koddann. Sálin var borin af
englum heim til Guðs.
J£g jiarf víst ekki að segja Jiér“, sagði gamli mað-
urinn að lokiiin, „að ég lofaði dóttúrinni að senda
henni lijálp samdægurs, og að vélin gekk eins og
verk í úri, strax og ég kom út í bátinn. Það var Drott-
inn, sem stöðvaði vélina“.
Kuldinn var gleymdur, báturinn og allt. Ég bafði
dvaliö um slund í nærveru Guðs úti í kyrrð nætur-
innar, stund, sem mér er ógleymanleg. Nú fláutaði
milliferðabáturinn líka fyrir útan nesið og litlu síð-
ar kvaildi ég gamla bróðurinn. Um leið og hann jirýsti
liönd mína, sagði liann: „Ekkert skeður af tilviljún.
Guð er sá, sem öllu stjórnar“. Innra með mér var
rödd, sem sagði: „Það var þín vegna, að bátnum
seinkaði í nótt. Annirnar voru ekki lielzta' orsökin,
bcldur að Guð átti eitthvað vantalað við jiig“.
GufSný Sigurmundsdóttir.
Guðs barna að klæðast bonum bæði sýknt og heilagt.
Þetta er í raun og veru einum af liinuin dýrmætustu
og lærdómsríkustu kapítulum Biblíunnar, er um frarn-
koniu Guðs barnsins er að ræða. Þegar í fyrsta vers-
inu er merkilegt orð: „Fyrst jiér eruð uppvaktir me8
Kristi, þá keppist eftir Jiví, sem er bið efra„ þar sem
Kristur situr við liægri bönd Guðs“. Þetta orð bein-
ir liugum okkar á orð í Kól. 2, 12, þar sem bann talar
um skírnina ineð þessum orðum: „Þér eruð greftr-
aðir með honum í skíminni, og í lionum voruð jiér
einnig uppvaktir fyrir trúna á kraft Guðs“.
Skírnin er ekki aðeins greftrun liins gamla lífs, lield-
ur er bún líka uppvakning með Kristi til jiess að
„framganga í endurnýjung lífsins“. (Róm. 6, 4). Sá,
sem trúir og verður skírður, er þar með ekki full-
kominn, lieldur hefir liann aSeins byrjaS hiS nýja líf.
Við skulum Jiess vegna taka eftir því, að uni leið
og Páll segir: „Þér eruð dánir“, (3. v.) Jiá áminnir
liann jiá, og segir: „Deyðið því limina, sem við jörð-
ina eru bundnir, — hórdóm, saurlifnað, losta, vonda
fýsn og ágirnd — — — en nú skuluð þér einnig
afleggja jiað allt: reiði, bræði, vonzku, lastmæli, sví-
virðilegt tal af munni yðar“. (8. v.). Og bann hlífist
ekki við að segja: „Ljúgið ekki liver að öðmm, þér,
sem bafið afklæðst hjnum gamla inanni með gjörð-
um hans“. (9. v.).
Þegar liann segir: „Deyðið því limina, sem við jörð-
ina em bundnir o. s. frv., Jiá eru jieir til, sem skilja
þetta þannig, að kristiun maður geti aldrei látið af
að syndga, heldur verði alltaf að lifa í stöðugri bar-
átlu við Jiessa bræðilegu lesti; en ef Jiú lest 7. v., þá
sérðu, að þeir liöfðu áður fvrri tamið sér Jiá, Jiað
tilheyrði því hinu liðna. Við verðum að skilja Jietta
á þann lnitt, að hann er að vara okkur við að láta
limina ráða, svo við svndgum, heldur eigum við að
skilja okkur frá því (dauði er bér aðskilnaður).
A bílum er skiftihjól, sem dregur aftur á bak,
og Jiegar bílstjórinn skiptir um, Jiá gengur bíllinn
aftur á bak. Þetta er rnynd af syndinni; ef hún fær
að ráða í okkar lífi, Jiá gengur það aftur á bak og
niður. En bílstjórinn getur tekið Jielta hjól úr sam-
bandi og sett á fyrsta, annað eða Jiriðja og ekið
fram á við. Svo lengi sem vélin er laus við þetta
bjól og verkar fram á við, svo lengi gengur fram
á við, en sé lijólið tekið úr sambandi við vél-
ina — Jiá er bún dauð eða óvirk. Þannig er Jiað,
Guði sé lof! Jiegar Jesús nær tökum á lífi okkar, Jiá
verðiim við leystir frá syndinni til að þjóna liinum
lifandi Guði. Og svo lengi, sem við höldum áfrain
í lilýðninni við Krist, eruiii við í sambandi við kraft
þann, sem knýr okk.ur frarn á við. Kristur lifir í
okknr.
Það var einu sinni liróðir, sem lét mig aka með
sér í bílnum sínuin. Hann bað mig að balda á skijiti-
21