Afturelding - 01.05.1945, Blaðsíða 9

AFTDRELDING
UR GOIMIIUIMI BLOÐUN
Nú, þegar Hvítasuniiulireyfin^in er meira og
meira að ná viðurkenninfíu sem f rumkristileg Heilags
Anda-vakning, er fróðlegt að sjá umsögn blaða uiii
|)að, er Hvítasunnuhreyfingin brauzt út í Noregi
1906—7. 1 „Frækornuin", gefnum út í Reykjavík 10.
febr. 1907, er þessi lýsing:
„Einliver hin merkilegasta andlega lireyfing geng-
ur nú yfir Kristjaníu og meira eða minna yfir allan
Noreg, og vér álítum sjálfsagt að segja lesendum vor-
um eittlivað frá Jiessu, enda þótt ekki sé bægt að svo
stöddu að leggja nokkurn rökstuddan dóm á j>að, sem
við ber. Um lítið annað er talað nú á dögum um all-
an Noreg, og dómarnir eru næsta mismunandi. Vér
skulum bér reyna að skýra sem réttast frá þessum
undarlegu viðburðum eftir síðastkomnum erléndum
blöðum.
„Aftenposten“ í Kristjaníu segir svo frá:
Leiðtogi hreyfingarinnar er meþódistaprestur, að
nafni Barratt. Hann er vel Jiekktur af margra ára
starfsemi, sem prestur í meþódistakirkjunni í Krist-
janíu, og eins frá starfi meðal hinna umkomulausu
og fátæku í Kristjaníu. Hann er einn af þeim mönn-
um, sem meþódistarnir bera mest traust til. Hann er
mjög mælskur maður, liefir gjört sér mikiö far um
að bæta kjör smælingjanna og. liefir átt sæti í bayjar-
stjórn liöfuðstaðarins. Vér áttum í gær (7. jan. 1907)
tal við hann.
Hann kemur ekki fram sem ofstækismaður (sværm-
er), er eðlilegur og tilgerðarlaus, geðslag hans létt
og glaðlegt. Hann brosir gjarnan og er kátur, en hann
talar með miklum álirifum og eins og sá, er örugga
trú hefir á J»ví, sem hann segir, enda J>ótt áheyrend-
urnir séu sumir hverjir efablandnir um réttmæti |)ess.
—- Barratt segir:
„Ærlegur liefi ég alltaf viljað vera .... Þegar
ég byrjaði að starfa hér, sá ég brátt, að með hinu
gamla lagi mundum vér ekki ná til mannanna. Þess
vegna bvrjaði ég á „borgarkristniboðinu“. Og það
lieppnaðist. En það sá ég, að vér Jmrftum að fá
nýtt og stórl liús fyrir starf vort, aöalstöð, og liana
vildi ég nefna „Hákonarhöll“, bafði fengið leyfi kon-
ungs til þess. Fór svo til Ameríku til Jiess að safna
fé í |)ví skyni. Það eru nú J»rjú misseri síðan. Nú
befi ég verið heima í tvær vikur. Samkomur J»essar
bafa staðið yfir í 10—12 daga, og samt liefi'r lirevf-
ingin gripið um sig með undra krafti.
Það gekk illa að safna peningum. Ég bað Guð
innilega um lijálp, bað tímum saman. Loksins var J)að
eins og mtinnur minn lokaðist. Ég lagöi allt í Drott-
ins hönd. Niðurbeygður af vonbrigðum mínum, fór
T. B. Barratt á eldri-árum.
ég — J>að var í New York að rannsaka mína eigin
persónulegu afstöðu til Guðs og mína eigin andlegu
starfsemi. Ég komst út í voðalega baráttu .... Allt
lagði ég fyrir fætur Drottins, stöðu, starf, ærugirni
— allt, og þetta varð uppbafið að liinum mikla og
persónulega sigri, sem ég vann. Þá grét ég og bló
af gleði. Eg heyrði um hina miklu andlegu vakningu
í Los Angelos í Kaliforníu, og ég fann, að það hlyti
að vera unnt að fá hinn sama kraft og postularnir
á Hvítasunnudag. Og ég fór að leita bans. Og loks
var ég skírður svo mikilli skírn Aiulans, að enda
|>ótt líkami minn væri eins hraustur og nokkurn
tíma áður, hristist ég eins og hrísla. Eldur brann í
líkama mínuni. Ég vonaðist eftir að öðlast eldtung-
urnar, það að geta talað annarlegum tungum, en J)að
liðu fimm vikur, áður en það varð. Það var á sam-
komu. Ég vildi bafa J»að beima, en Drottinn vildi
mig út. Merkilegra befi ég alilrei reynt á ævi minni.
Nú vilja menn ekki trúa neinu, sem stríðir móti
venjulegum náttúrulögum. En maður má trúa því,
sem maður vill. Ég bað maiin nokkurn að leggja
liönd sína á liöfuð mér og biðja, ei’ns og gerðist á
döguin postulanna. Þá fann ég til kraftar, sem var
svo mikill, að ég féll niður á gólf. Meðvitundinni
bélt ég j»ó allan tímann. Því næst bað ég mann frá
Noregi og prestkonu frá Los Angelos um að biðja
fyrir mér. Og óðar en þau byrjuðu að biðja, fóru
raddfæri mín að starfa á allt annan hátt en áður.
Menn báðu mig að tala. En ég svaraði: Nei, það skal
ekkert sjálfgert vera í J)essu. Ef það er svo, að Gui
25