Afturelding - 01.05.1945, Page 11

AFTURELDING
Sjáið konu þessa
Þegar þeir tímar koma — oí; við vornirn, að þeir
séu nú þegar við dymar — að fagnaðarboðskapurinn
fær meira rúm hjá J>jóð okkar, getur okkur sézt yfir
margan manninn, sem |>á er genginn veg allrar ver-
aldar, en liefir með bænum sínum átt verulegan þátt
í J)ví, að styðja málefni Guðs Jrangað á götu fram,
sem J)að er nú komið. Það er ekki trúlegt að Guð vilji
að við gleymum Jæssum mönnum nú, Jregar við ber-
um kornbundin beim í lilöður bans af þeim akri,
sem þeir liafa sáð með tárum sínum og bænaand-
vörpum.
Síðastliðið vor kom ég að Tungu, sem er fyrir botni
Skutulsfjarðar, og borfði J)aðan út til Isafjarðarkaup-
túns. Minntist ég ])á Sigríðar Halldórsdóltur í Tungu,
sem dó þar árið 1923, eftir eljusaman og merkan
ævidag. Sigríður Benediktsdóttir á Isafirði bafði sagt
mér nokkuð frá Jiessari konu, sem J)á rifjaðist upp
fyrir mér. Og nú, þegar starf Drottins á Isafirði liefir
náð fastari tökum, er það ekki að fara afleiðis, þótt
nokkurra atriða sé minnzt frá síðustu ævistundum
J)essarar merku konti.
Sigríður í Tungu var ein þeirra fáu sem sjá það,
sem höfuðatriði sannrar farsældar að lifa í nánu sam-
félagi við Drottin sinn og Frelsara. Eii J)að var meira
en að liún sæi nauðsyn ])ess. Hún breytti líka sam-
kvæmt J)ví. Löngu óður en Nisbet bóf andlegt starf
á ísafirði, á frjá lsum grundvelli, var kona þessi búin
að uppgötva leyndardóm trúarinnar og lifði sam-
kvæmt því. Hafði bún gengið inn í þjónustu bænar-
innar og vildi ekki gefa Guði ró, fyrr en bann sendi
trúarvakningu til ísafjarðar.
Bænasvar Guðs til bennar var svo koina Nisbets
til ísafjarðar, |)ví að þar með bófsl blómlegt andlegt
starf á Isafirði um nokkurra ára skeið. Þá var Sig-
ríður í Tungu orðin aldurhnigin og sat nú eins og
liauksmóðir á bjargi og fagnaði bverri nýrri frétt,
sem henni barsl utan frá Isafirði um J>að, að menn
og konur væru að gefast Drottni. Þegar vakningin í
starfi Nisbets var sem mest, kom Sigríður Benedikts-
dóttir í beimsókn til nöfnu sinnar í Tungu. (S. B. býr
enn á Isafirði og hefir leyft mér að skrifa þetta). I
þetta skipti gat bún sagt margar uppörfandi fréttir
af starfinu og J>ar á meðal J)að, að hún sjálf væri búin
að gefa sig Kristi. Þetta þóttu Sigríði Halldórsdótlur
fagnaðarfréttir iniklar, en sagði ])ó jafnbliða með
djúpúðgri yfirvegun, að })að ætti eftir að sjá miklu
meiri bluti en Jætta á Isafirði. Sumpart munu þau
spádómsorð hafa komið fram í starfi Nisbets, sem
enn um skeið var blómlegt, en sumpart geta þessi orð
bafa náð til J)ess, sein nú er að gerast vestur J)ar og
mun gerast í framtíðinni. Því fremur dettur mér þetta
í bug, sem Sigríður var framsýn um margt og kemur
að nokkru fram bér á eftir.
Síðustti sex ár ævi sinnar lá Sigríður rúmföst. Hafði
bún dottið og brotnað í mjöðm og lá eftir Jiað. Ef
um Jiað var talað við hana, að bún ætti erfitt að
liggja svona, vildi bún ekki á það lilusta. Eitt sinn
bafði kona nokkur vikið viknandi orðum að J)ví,
bvað ])etta væri J)ungbært fyrir bana að liggja svona
alltaf. Þá svaraði liún: „Uss, minnist ekki á þetta,
J)egar ég er umvafin náð Guðs og kærleika vina
minna!“
Síðasta súmarið sem bún lifði, fékk Sigríður Bene-
diktsdóttir orð frá benni, um miðja víku, þar sem
bún biður hana að finna sig sem allra fyrst. Sigríður
Benediktsdóttir bafði mikið annríki um Jiessar mund-
ir og sá engar líkur til J)ess að geta fundið liana fyrr
en á sunnudag. Þó var sá dagur mjög ólieppilegur
vegna J)ess, að J)á voru alltaf svo inargir gestir í
Tungu, og }iví svo örðugt að fá aðstöðu til þess að
liafa kyrrláta stund til að íliuga Guðs orð og biðja,
en það vissi liún að var ósk nöfnu liennar. Vildi nú
svo merkilega til, að aðfaranótt laugardagsins vaknar
S. B. klukkan 5 um nóttina, og er J)á eins og Drott-
inn tali við liana og segi: „Farðu í dag inn að Tungu“.
Hún klæðir sig })egar í stað og gengur með liinu mesta
kappi að verkum sínum og lýkur þeim nauðsynleg-
ustu J)að snemma, að hún getur farið af stað klukkan
2 um daginn. Þegar inií eftir kom, var Sigríður í
Tungu jafn liress og liún átti venju til og var mjög
glöð. Umtalsefnið var Kristur æfinlega og eins nú.
S. B. las fyrir liana 53. kapítula Jesaja spámanns og
svo báðu þær. Þegar J)ær böfðu átt lieilaga og endur-
nærandi stund þarna fyrir augliti Guðs, gaf SigríÖur
Halldórsdóttir nöfnu sinni J)að í skyn, að nú mundi
bún eiga skammt eftir, og lýsti }>á ásýnd hennar mjög
af friði og gleði. Bað bún nöfnu sína þess, að gráta
ekki við jarðarför sína, })ví að slíkt ætti ekki við,
þar eð liún lifði þá lieima bjá Kristi. Næsti dagur
var sunnudagur og kvaðst liún J)á vera búin að liugsa
sér að láta syngja á undan búslestrinum sálminn
„Guðs son mælti: Grát J)ú eigi“ (lnin lét ávalt lesa
Guðs Orð á hverjum sunnudegi). En liún kvaðst ekki
enn vera búin að ráða }>að við sig livaða sálm hún
skyldi láta syngja á eftir lestrinum.
Þegar kveðjur böfðu farið fram og S. B. var geng-
in fram að dyrum, kallar nafna hennar til hennar og
segir henni að koma, því að liún ætli að leggja bless-
un Guðs yfir hana, áður en þær skilji í J>etta skipti.
Þá kraup S. B. hjá rúmi liennar og liin lagði hendur
sínar yfir bana og bað blessunar Drottins yfir liana
með bænlieitum orðum. Þegar J>ess er gætt, livílíkar
raunir komu yfir starf Drottins á Isafirði eftir Jietta,
sýnist bafa J)urft sérslaka blessun Guðs til }>ess að
líða ekki skipbrol á trú sinni fyrir Guðs börn þar.
27