Afturelding - 01.05.1945, Blaðsíða 14

AFTURELDING
hún átti við: „Er ekki bezt, að við förum heim?“ sagði
hann. En rétt í því kom kona bónda fram, sein bafði
beyrt samtal þeirra og sagði: „Fara nú, nei, það nær
engri átt. Eftir litla stund bjóðum við öllum eittbvað
til hressingar. Þið getið farið inn í næsta berbergi og
tekið vkkur þar sæti, ef þið viljið ekki dansa“.
Ungmenni, sem Anna María þekkti vel, sat þar
inni. Hann hafði einu sinni snúið sér til Drottins og
sungið einsöngva á kristilegum samkomum, en nú
síðasta kastið dregist út í heiminn aftur. Hann sneri
sér að benni og þau sátu þar um stund, unz hann
sagði: „Eigum við ekki að fá okkur einn snúning?“
Þessi spurning stingur liana í sálina eins og spjót,
því hún kom alveg flatt á liana, og liún sagöi: „Nei,
ég þakka, ])ú veizt, að ekkert slíkt er lengur fyrir
mig“.
„En hví í ósköpunum komstu þá liingað —“
Hún roðnaði öll í framan og varð niðurlút og seg-
ir: „Þetta er rétt atbugað hjá þér, Gústaf. Ég á ekk-
ert erindi bingað í kvöld og þú ekki heldur“.
Það var aftur farið að leika danslög. Andrúms-
loftið var blandað brennivínsþef og tóbaksdaun. Þetla
var heimurinn í essinu sínu. Á veggnum, gegnt henni,
mitt á meðal þeirra, sem dönsuðu, sá þá Anna María
eittlivað, sem gjörði hana næsta dapra. Þar békk
lítið textaspjald með gylltum stöfum, á því stóðu þessi
orð: „Jesús kemur skjótt“. Þau brenndu sig inn í
samvizku bennar. í bvert skipti, sem hún hóf upp aug-
un, þá sá bún ekkert annað en þessi alvarlegu orð.
Hjarta liennar þrengdist af angist, því að bún vissi
svo vel, að hér vildi bún ekki vera stödd, er Jesús
kæmi.
Hún átti sæti í söfnuði trúaðra, binna fyrirlitnu og
liæddu, en þó jafnframt sælu manna, sem tóku sig
út úr heiminum og hátterni bans til þess að þjóna
binum lifandi Guði, og vera viöbúnir, þegar Jesús
kemur aftur.
H ún laumaðist út úr salnum, náði í kápuna sína
í forstofunni og gekk út. Þar var allt svo dásamlegt.
Tunglið varpaði sínu skæra silfurskini yfir fannklædda
náttúruna. Allt var svo kyrrt og livítt og hreint. En
sá munur á því og lífinu inni í veizlusölunum. Stjörn-
urnar blikuðu svo laðandi við henni, eins og þær
vildu segja: „Líttu upp, hér er allt hreint og frið-
sælt“. Hún bóf augun lil liimins, og knýtti bendur
til bænar og bað: „Kæri Jesiis, hjálpaðu mér, og
breinsa þú mig af allri saurgun beimsins. Veit mér náð
til að vera viðbúin, þegar þú kemur aftur“. Og dá-
samlegur friður fyllti liana alla; bún fann, að bér
bafði bún vissulega fundið' Guð.
Rétt á eftir kvöddu systkinin og béldu heimleiðis,
einni reynslunni auðugri, aðliörn Guðs og börn heims-
ins eiga ekkert sameiginlegt. Næsta laugardagskvöldið
létu þau sig ekki vanta á bænasamkomuna.
„Var gaman í liófinu, Anna María?“ spurði eldri
systir, er þau komu þangað. Þá var sem liaf af auð-
mýkingu gengi yfir andlit benni. „Nei, okkur leið
svo voðalega illa allan tímann ]iar“.
„Já, þið áttuð ekkert erindi þangað“, svaraði bin
gamla til nokkuð harkalega. Og unga stúlkan vissi, að
hún sagði satt, því það bafði beiska reynslan sagt
lienni |iegar. Þeim varð Jietta að kenningu alla æfi
sína. Og nú skilja þau betur en áður, að Guðs börn
eiga að vera fráskilin heiminum, því að „lieimurinn
fyrirferst og fýsn bans; en sá, sem gjörir Guðs vilja,
varir að eilífu“. 1. Jób. 2, 17.
Signe Ericson.
E>rjú máttug sannleiksorð
Kross Krists er sá göfugasti minnisvarði guðlegrar
náðar, sem reistur befir verið í alheimi. Það var
þar sem Guð og maður mættust. Án ]iessa yfirburða-
grundvallar er ekkert samband milli Guðs og manna.
Guð hefir gjört krossinn að altari, þar sem bann
tekur sálir manna í samfélag við sig, og dæmir alla
þá, sem bafna binni framboðnu iniskunn bans, út
frá honum. —
Það eru þrjú sannleiksorð, sem lieimfæra má til
krossins. 1) Kross Krists nœgir öllum. Drottinn sagði
við Pál: Náð mín nægir þér. Það var blóð Krists, sem
úthellt var á krossinum, sem Drottinn átti við með
þessum orðum. Blóð Krists nægði öllum með ábrif-
um BÍnuin.
Hið annað, sein vér lærum af krossinum, er þetta:
Kross Krists er engum ónógur. Það sýna orðin í guð-
spjalli Jóbannesar: Hann, sem til mín kemur, mun
ég alls eigi burtu reka“. Frelsunarkraftur blóðsins
nægir þeim, sem í það bæli flýja í trú! Blóöið gjörir
liinn versta syndara breinan. Guð liafði liina verstu
menn í liuga, þegar liann gaf bezlu gjöfina sína.
Hann útilokaði engan þurfandi sakir stöðu eða stétt-
ar. Kristur dó fyrir alla.
Þriðja staðreyndin er mjög þýðingarmikil.
„Kross Krists nægir þeim einúm, sem trúa. Kraft-
ur blóðsins gefur „hverjum sem vill“ bylli Guðs. Blóð-
ið er öllum bjálplegt, en kemur þeim einuin að haldi,
sem taka við þeirri fórn Guðs. Hann býður oss „Kom-
iS og takið“ í trú! Allir, sem trúa á fullnægingu blóðs-
ins, taka við því, og þeir, sem taka móti því, munu
njótá blessunarkrafts þess, bæði bér og um eilífð alla.
30