Afturelding - 01.08.1945, Blaðsíða 6
AFTURELDING
£G NAM STAÐAR
Nokkru áður en ég gaf Kristi líf mitt, talaði Drott-
inn til mín gegnum eftirfarandi draum?
Mér þótti ég vera á gangi á breiðum og ójöfnum
vegi. Á aðra liönd vissi ég af stóru og straumþungú
fljóti, sem virtist rífa al)t með sér, bæði laust og fast.
Kenndi ég þá undarlega mikils ótta við það, að ég
ætti á hættu að dragast að fljótinu og í það, ef svimi
gripi mig. Datt mér þá í bug, að eina úrræðið fyrir
mig, væri að nema staðar og biðja Guð að sýna mér,
bvaða veg ég ætti að ganga, því að ef til vill væri
ég ekki á réttum vegi. lÉg spennti nú greipar, lyfti
augum inínum til liimins og bað þessum orðum:
„Góði Guð, vísaðu mér á rétta veginn“. Á sömu
stundu sé ég örmjóan veg, rétt lijá mér, sem ég bafði
ekki tekið eftir áður. Vegur þessi var beinn og undra
fagur. Jafnframt tók ég eftir því, að ég þurfti að
stíga eitt skref niður fyrir inig, ef ég ætti að komast
inn á veginn. En þar sem ég bafði beðið Guð að sýna
mér rétta veginn og sá þenna veg um leið og ég liafði
lokið bænarorðum mínum, þá ályktaði ég, að það
væri Guðs vilji, að ég gengi þenna veg. Ég stíg því
niður á mjóa veginn og um leið varð ég alveg full-
komlega örugg í hjarta mínu og óttalaus. Heyrði ég
þá ekki lengur í hinum þunga fljótsnið og um leið
vaknaði ég.
Um þessar mundir var andlegu lífi mínu þannig
háttað, að ég bafði sótt kristilegar samkomur á mörg-
um stöðum og var vöknuð upp að nokkru leyti. Eink-
um hafði ég sótt samkomur í Betel í Vestmannaeyj-
uin, en alltaf fundizt vegurinn þar of mjór, til að
taka afstöðu með Kristi á þeim stað. Þó fannst mér
fólkið í þeim söfnuði eiga miklu beitari trú og njóta
meiri gleði í trúarlífi sínu, en annars staðar sem ég
þekkti til. Þetta dró mig því oftar á samkomur þang-
að en annað, enda var ég lífsglöö að eðlisfari og var
því næm fyrir því, bvort hinir trúuðu áttu gleði í
björtum sínum eða ekki. —- Líka var það niður-
dýfingarskírnin, sem binn garnli maður boldsins gat
ekki fellt sig við.
Nú kom draumurinn aftur og aftur fram í liuga
minn. Ég þóttist skilja, að bið mikla fljót, væri heim-
urinn, sem vildi seiða mig til sín áframbaldandi.
En mjói vegurinn væri lieils hugar ákvörðun með
Kristi. Og þetta eina skref niður á veginn, sem ég
tók eftir í draumnum, var það ekki vatnsskírnin?
Þegar þetta fór að valda mér meiri og meiri um-
hugsun, kom mér í bug, að gera eins og ég gerði í
draumnum. Ég lyfti bjarta mínu til Drottins og bað
bann að sýna mér þann rétta veg, sem bann vildi
að ég gengi, því að ég gat ekki bugsað til þess, að
bera svona mikið vandamál uiidir ráð manna. Ég
vildi fá vissuna beint frá Guði, svo að ég þyrfti ekki
að óttast efasemdir, sem kynnu að koma eftir á, um
það, að ég hefði gert rétt. Jafnframt því, sem ég
fór að biðja Guð meira um þetta, fór ég að lesa
Biblíuna miklu meira en ég liafði áður gert. Sá ég
þá brátt, að niðurdýfingarskírnin var efalaust bin
rétta skírn. Svo koin að því, að ég var alveg orðin
sannfærð um það, að kenning bvítasunnumanna væri
samkvæmt Ritningunni og skildist mér þá um leið,.
að eðlilegt væri, að það væri meiri læging í heims-
ins augum að fylgja þessum vegi, af því að liann væri
nær Guði. Þetta jók mér meiri djörfung, því að
innra með mér var eitthvað sem sagði, að ef ég ætl-
aði að verða trúuð kona, þá skyldi ég verða það af
öllu lijarta.
Loks kom sá dagur, að ég ákvað að gefa mig Kristi.
af öllu lijarta og tók svo skírnina í Drottins nafni.,
og samkvæmt fyrirmynd sjálfs Frelsarans. (Mat.t. 3,
13—17). Eitt skref niður á við frá almenningsálitinu
og formkristindómi, það gaf mér Jiá gleði, sem orð
fá ekki lýst. Nú fann ég það, að ég var komin inn
á mjóan veg að vísu, en undur fagran og sléltan.
Ó, ef þeir, sem vaknaðir eru upp í lijörtum sínum,
af áhrifum Guðs Anda, eins og ég var, vissu iivað
unaðslegt það er, að lilýðnast Guði, þá myndu þeir
flýta sér að hlýðnast lionum! Þeir gætu ekki hugsað
sér að vera án gleð'innar, sem lífið í fótspor Krists
befir að gefa.
Með frelsinu í Kristi hafði ég öðlast mikla gleði
og sælar tilfinningar. En þegar Guð skírði mig í
sínuin Heilaga Auda síðastliðinn vetur, þá varð gleði
mín blátt áfram yfirfljótanleg. Alveg eins og tunga
inín mælti fram ókunnugt tungumál, þannig virt-
ist mér lijarta mitt öðlast- nú alveg ójiekkta gleði,
miklu dýpri og sæluríkari en ég þekkti áður. Orð
Guðs liefir orðið mér miklu yndislegra en áður, bæn-
in blessaðri og friðurinn dýpri.
Nú finnst mér, sem mig langi til að kalla til allra
manna og biðja Jiá að snúa sér til Krists, því að líf-
ið með lionum er |>aö sæluríkasta líf, sem hægt er
að öðlast bér á jörðu. Ég þekki, bvað það er, að lifa
með heiminum. Ég þekki vansæluna og friðleysið
eftir bverja tilraun, sem gerð er til að finna gleði
sína þar. Ó, hvílíkur munur að leita gleðinnar í sam-
félaginu við Krist! Þar finnur maður liina varan-
legu gleði og lífsbamingju. Það geta jteir bezt vitn-
að um, sem reynt bafa og er ég ein hin minnstn af
Jieim.
GuSrún Jónsdóttir, Veslrnanriaeyju m.
38