Afturelding - 01.01.1959, Blaðsíða 7

AFTURELDING
Leitið og þér munuð ffnna.
Frá því fyrsta að ég inan eftir mér, hefur hugur minn
snúizt mjög um eilífðarmálin. Er mér það í fersku minni
hversu margvíslegar spurningar ég lagði fyrir móður
mína þessu viðvíkjandi á mínum bernsku árum. Munu
þær ekki allar hafa verið auðveldar. En móðir mín leysti
úr þeim með aðdáanlegri þolinmæði eða öllu heldur
mestu ánægju. Get ég ekki annað en minnzt þess með
ánægju og þakklæti. Finnst mér það hafa staðizt tímans
tönn, enda grunvallað á kristinni trú, sem þá mun hafa
átt dýpri rætur meðal alþýðu manna en nú tíðkast.
En barnatrúin dofnaði brátt er ég kynntist margvís-
legum stefnum og kennisetningum heimsins, og heimur-
inn lokkaði á margan hátt. Samt fann ég til þess, að
þetta guðvana líf var mjög tómlegt og tilgangslítið. Ég
drakk í mig allt það sem ég til náði um leyndardóminn
mikla handan við gröf og dauða, en fann ekki það sem
ég vænti. Biblían var ekki meðal þeirra fræða sem ég
las þá. Mér var Ijóst að fólk almennt átti ekki veigamikla
trúarsannfæringu fremur en ég, og syndin var ríkjandi
afl í lífi fólksins. Menn stærðu sig af vantrú og synd,
en blygðuðust sín fyrir allar trúarskoðanir. Kirkjunnar
þjónar virtust jafnvel ekki 'hafa þann neista, sem
tendrað gæti bál trúarinnar. Hér var ekki eftir miklu
að sælast fannst mér.
Þá var það að ég heyrði talað um hina svokölluðu
sértrúarflokka, sem stundum voru líka kallaðir villutrú-
arflokkar. Það var hvorki aðl'aðandi né virðulegt, sem um
þá var sagt. En ég minntist þess líka sem Jesús liafði sagt:
„Ef beimurinn hatar yður, þá vitið, að hann hefur hatað
mig fyrr en yður.“ (Jóh. 15, 18). Jesús var líka af sín-
um samtíðarmönnum talinn villutrúarmaður og læri-
sveinar hans, villuflokkur. Ég fékk því áhuga fyrir því
að kynnast hinu frjálsa, trúarlega starfi. Einkennileg
tilv'liun má það heita, að einn fyrsti maður sem ég
kynntist er leið mín lá til höfuðstaðarins var einmitt
heittrúaður Hvítasunnumaður, brennandi í andanum í
þess orðs fyllstu merkingu. Glæsilegt ungmenni, gáfaður
og fjölhæfur. Með okkur tókst strax bezta vinátta sem
hélzt á meðan báðir lifðu. Ég fann það fljótt, að hann
átti nokkuð sem öllu öðru var dýrmætara, trúna og sam-
félagið við Drottin sinn og frelsara. Samt liðu árin svo,
að ég bar ekki gæfu til að taka afstöðu með Kristi. Og
leitin hélt áfram. Leitin að lífshamingju og leitin að
uppspretlu lífsins, eilífum Guði. Ég hugðist finna þetta
án þess að fórna nokkru í staðinn. Eigingirni og sér-
hyggja var sú undirstaða, sem átti að gera mig hamingju-
saman. Uppskeran varð auðvitað eins og til var sáð.
Tómleiki og gleðisnautt líf.
Alltaf var Kristur að kalla, en vantrúin og syndin
hélt mér til baka. Loks var svo komið, að ég sá hver ógæfu-
maður ég var. Sem rekald á regin hafi, sem hraktist fyrir
minnsta kenningarvindi, tilgangslaust og vonlaust. Ég}
fann það líka, að ég gat ekki inætt dauðanum með líf
mitt óuppgert. Ég varð að koma til Jesú og þiggja hina
miklu náðargjöf. Ég þurfti að koma til hans, sem dó fyrir
mig á krossinum. Blóð háfis þurfti að hreinsa mig af
allri synd.
Loks bar ég gæfu til að stíga þetta skref Ég tók á móti
Jesú sem frelsara mínum. Það voru mi'kil umskipti. —
Ég gekk inn í söfnuð Hvítasunnumanna af því að þar
þóttist ég finna frumkristnina með þeim táknum, sem
um getur í Orði Guðs, Post. 1, 4—5 v. og Post. 2. 1—21 v.
Þegar ég tók niðurdýfingarskírnina, sem tvímælalaust er
samkvæmt Guðs orði, fékk ég ríkulega blessun, sem ég
hef búið að síðan. — Frá þeirri stundu hef ég getað tekið
undir með þeim er sögðu við samversku konuna: „Það
er eigi framar fyrir þitt tal, að vér trúum, því að sjálfit
höfum vér hevrt og vitum, að þessi maður er í sannleika
frelsari heimsins“.
Lífið með Kristi krefst tímanlegra fórna. Við finnum
aldrei haminaiuna ef við gönaum nauðug og aðeins af
ótta við hinn komandi dóm. En ef við berum gæfu til
að fyl gja lionum af fúsu og glöðu geði vegna bess að
ekkert jafnast á við elsku hans og kærleika, o<r finnum að
þjónusta við hann er dá=amlegasta og æðsta köllun lífsins,
þá munum við geta tekið undir með honum, bar sem
hann segir: „Því að mitt ok er indælt og byrði mín létt.“
Matt. 11. 30 v.).
Gunnþór Guðmundsson, Dæli, Vfðidat.
7