Afturelding - 01.04.1959, Blaðsíða 10
AFTURELDING
Vorið 1954 hóf hann miklar byggingaframkvæmdir í
Keflavík. AS þrem árum liðnum var þar risið stórt sam-
komuhús, ágæt íbúð og nokkur einstaklingsherbergi. —
Þessar framkvæmdir höfðu tekið mjög á krafta hans. Leið
nú skammur tími unz í ljós kom, að þessi sterki og
framkvæmdasami maður var ekki lengur hinn sami og
áður. Sjúkdómseinkenni komu í ljós, sem í byrjun var
haldið að væru ekki alvarlegs eðlis, en tóku þó meir og
meir undirtökin í lífi hans. Veikindi þessi leiddu hann
svo til dauða 17. janúar síðastl. eins og fyrr segir.
Eins og allir lesendur Aftureldingar vita sennilega, var
Eric Ericsson borinn og barnfæddur Svíi. í rauninni var
hann svo mikill Svíi að hiklaust hefði mátt heimfæra
upp á hann og þjóðerni hans orð Stephans G. Stephans-
sonar, er hann segir um íslcndinga í öðrum löndum:
Þótt þú langförull leggðir
sérhvert land undir fót
bera hugur og hjarta
samt þíns heimalands mót.
F.n þrátt fyrir það, eða ef til vill einmitt vegna þess,
að hann var svo mikill Svíi, varð líf hans með árunum
svo slungið öllu því, sem íslenzkt var, að hann bar glögg
svipmót íslands, hvar sem hann gekk fram.
Það hefur verið sagt, að við læsum bezt lögmál lífsins
og rök þess eftir leiðum lítilla atvika. Víst er um það,
að smá hversdagsleg atvik geta varpað undarlega björtu
ljósi á skapgerð mannsins, sem við kynnumst og lifum
með. —
Það var á fyrstu árum Ericssons hér á landi, að hann
var í trúboðsferð með öðrum útlendingi. Þeir komu á
gististað einn, þar sem matur var horinn fyrir þá. Meðal
rétta var súr hvalur. Þetta hafði hvorugur útlending-
anna smakkað áður, og fylltust þeir viðhjóði. F.r fram-
reiðslustúlkan gekk út frá þeim, stakk samferðamaður
Ericssons upp á því, að þeir skyldu ryðja diskinn út um
gluggann, meðan stúlkan væri fjarverandi. Þannig væri
léttast að losna við þennan ófögnuð. Ericson svaraði:
„Nei, þá skömm gerum við okkur ekki, að geta ekki
neytt sömu fæðu og þjóðin neytir, sem við erum sendir
til að vinna fyrir Krist.“ Svo réðst hann á hvalinn og
neytti nokkurs af honum. Erfitt var það víst, en niður
fór það!
Eins og sólin speglast stundum í hófssporinu, speglast
skapgerð Ericssons í þessu litla atviki, en líka saga hans
eins oíí hann skrifaði hana í breytninni þau rúm þrjátíu
ár, sem hann lifði og starfaði á meðal okkar. Hvalbitinn
var súr, en hann hrökk ekki frá honum. Þannig hrökk
hann aldrei frá hinu súra og þungbæra í starfinu. Hann
mundaði viðfangsefnin eins og þau mættu honum, hvort
26
Ég veit oiiin
Ég veit einn stað, þó veröld æði,
ég vísan frið og hvíld á þar.
Frá himni GuSs í helgu næði,
mitt hjarta fær hið þráða svar.
Kór: Mitt bænahús, ég blessa þig.
Þar byrðar falla er þyngja mig.
Ég ganga fyrir Guð þar má.
Ó, griðastaður, sem ég á.
Þar fæ ég nýjan styrk að stríða
ög standast óvinarins her.
Og logans helga birtu blíða,
ég brenna finn á ný hjá mér.
Er sortinn hylur sólu tiðum
og sveipa hugann ráunaský.
Ég þangað flý í harmahríðum,
minn himinn verður blár á ný.
Mitt bænalhús, sem Guð mér gefur
að griðastað á neyðarstund.
Þú verður eins og verið hefur,
mitt vígi fram að hinzta blund. •
Allan Törnbcrg. Sigríður Halidórsd. þýddi.
sem þau voru súr eða sæt. Alla erfiðleika sigraði harm
með óbugandi trú á Guð, sem hafði kallað hann til þjón-
ustunnar. Hann deildi súru og sætu með okkur í þessu
landi, og alltaf þannig, að það var eins og hann væri
einn af allra beztu sonum landsins, í hverju máli, sem
liðs þurfti með.
Fyrir nokkrum árum voru þau hjónin heima í Svíþjóð.
Fékk hann þá svo slæma aðkenningu af hjartasjúkdómi,
er síðan lamaði hann um lengri tíma, að hann hné niður
þar sem hann var kominn. Þegar hann náði sér aftur og
gat talað, sagði hann við konu sína: „Við skulum flýta
okkur heim til íslands, því að þar vil ég deyja“. Þannig
var hann orðinn samgróinn tslandi. Stofn hans stóð orðið
svo djúpum rótum í íslenzkum jarðvegi, að hæði börkur
og króna voru orðin íslandi skyld. Það vildi hann líka.
Á það stundaði hann. Þess vegna var hann elskaður og
virtur af þeim, sem þekktu hann bezt, og er nú líka sárt
saknað.
Ásmundur Eiríksson.