Afturelding - 01.04.1959, Blaðsíða 14

AFTURELDING
11 ve þung' er ein bsen?
Hve þung er ein bæn? Einasti maðurinn, sem ég hef
nokkum tíma heyrt um að reynt hafi að vigta eina bæn,
veit það ekki. Einu sinni gerði hann samt tilraun til
þess. Það var þegar hann átti litla nýlenduvöruverzlun,
skömmu eftir fyrri heimstyrjöldina. Við látum hann
sjálfan segja frá:
Það var viku fyrir jól. Kona ein, mjög þreytuleg að
sjá, kom inn í búðina og bað um mat í eina máltíð handa
sér og börnum sínum. Ég spurði hana hvað hún hefði
mikla peninga.
— Maðurinn minn hefur ekki komið aftur síðan hann
hvarf, svo að ég hef ekkert til að borga með nema eina
litla bæn, svaraði konan.
Ég fullyrti oft að ég væri ekki viðkvæmur á þeim tím-
um, auk þess, sem ekki var liægt að reka verzlun þá,
tæki maður hlutina of nærri sér. Ég sagði því við kon-
una:
— Skrifið bænina niður á miða og finnið út hve
þung hún er.
Mér til mikillar undrunar tók konan bréfmiða upp úr
kápuvasa sínum og rétti mér yfir búðarborðið og sagði:
— Ég hef þegar skrifað bænina. Ég gerði það í nótt,
þegar ég vakti yfir veiku barninu mínu.
Ég tók á móti miðanum áður en ég hafði hugsað mig
um hvað ég skildi gera við hann. Og hvað gat ég
eiginlega gert?
Þá fékk ég allt í einu einkennilega hugmynd. Ég lét
miðann á gömlu vogarskálina án þess að lesa það, sem
á honum stóð, og sagði:
— Við skulum sjá hvað bænin er þung á metunum.
Mér til mikillar undrunar seig skálin ekki niður þótt
ég léti tveggja punda brauð á móti miðanum. Og undrun
mín og vandræði færðust í aukana þegar vogin bifaðist
ekki þrátt fyrir það að ég hlóð meiri og meiri matvæl-
um á vogarskálina. „
Fólkið í búðinni horfði steini lostið á þennan merki-
lega atburð. Ég reyndi að láta sem ekkert væri, en roðn-
aði við og sagði að lokum:
30
— Nú þolir vogin ekki meira, en hér er poki og skaltu
nú sjálf raða niður í hann, ég hef svo mikið að gera.
Konan, sem staðið hafði á öndinni meðan þetta fór
fram, fór nú að láta niður í pokann, en öðru hvoru
þurrkaði hún sér um augun með erminni. Ég reyndi að
horfa á eitthvað annað, en komst þó ckki hjá að sjá, að
konan hafði fengið hátt í nokkuð stóran mjölpoka af
vörum. Ég tók samt stóran ost úr einni hyllunni og rétti
henni án þess að mæla orð frá vörum. Ég lét sem ég
sæi ekki gleðibrosið og þakklætistárin í augum konunn-
ar og hinna viðskiptavinanna.
Þegar fólkið var farið úr búðinni og ég var orðinn
einn, fór ég að athuga vogarskálarnar. Þá komst ég að
raun um það að vogin var brotin. En eftir því sem ég
hugsaði málið meira, sá ég að þetta var ekki rétta Iausnin.
Hvernig stóð á því að konan hafði bænina þegar tilbúna
svo að hún gat fullnægt hinni óvæntu kröfu minni? Af
hverju kom hún einmitt á því augnabliki, sem vogiri
brotnaði? Og hvers vegna tók ég ekki eftir að vogin var
brolin, í stað þess að hlaða vörum á liana, með aðeins
einn bréfmiða á móti? Það var eins og ég vissi varla
hvað ég gerði.
Jæja, hvað um það. Trúin er mjög einkennilegur og
ster'kur kraftur og bænin ekki síður. Og það er staðreynd,
að bænasvör koma stundum á mjög einkennilegan hátt
ef trúin er fyrir hendi og starfar á réttum tíma.
Svona er saga verzlunarmannsins. Hann er nú orðinn
gamall og hvítur fyrir hærum, en ennþá klórar hann sér
vandræðalega í höfðinu þegar um þennan atburð er að
ræða. Hann sá konuna ekki aftur og man ekki til að
hann hafi séð hana áður en þetta skeði. En hann hugsar
oft um hana. Hann veit að þetta var enginn hugarburður,
þar sem búðin var full af fólki og bréfmiðinn er ennþá
til í vörzlu hans. Á honum standa þessi orð:
„Kæri Drottinn, gefðu okkur í dag okkar daglega
brauð!“
Jósep Siulony. — Eric Ericsson þýddi.