Afturelding - 01.06.1959, Blaðsíða 9

AFTURELDING
— Nei, segir Svanhvít og brosir. — Hann er góður
kennari.
— Varstu ekki feimin að koma svona fram fyrir fullu
húsi?
— Jú, svolítið, ekki mikið samt.
— Titraðir þú?
— Nei, nei, og svo varð ég róleg undir eins og ég
byrjaði.
— Eru foreldrar þínir í Fíladelfíusöfnuðinum?
— Mamma.
— Vill hún að þú haldir áfram með píanóið?
— Já, og pabbi líka. Hann vill ekki að ég hætti.
— Þú elskar Jesúm, er það ekki?
— Jú.
★
Glúmur Gylfason,
Vatnsendabletti 88.
— Hvað ertu gamall,
Glúmur?
— 15 ára.
— Við höfum heyrt lát-
ið liggja að því, að þú sért
duglegur og kappsfullur að
læra. Hefur þú mikla löng-
un til að læra á hljóSfæri?
— Já, mig langar mikið
til þess.
— Ertu að læra á fleira en eitt hljóðfæri?
— Á píanó og selló.
— Hvenær byrjaðir þú?
— Þegar ég var 11 ára, þá byrjaði ég að læra á píanó,
en svo tók ég sellóið í vetur. Annars missti ég næstum
eitt ár úr á píanóið, þegar Árni fór til Englands.
— Þú hefur lært hjá Daníel Jónassyni í vetur. Fellur
þér vel við hann?
— Já, ég hef lært hjá honum bæði á píanóið og sellóið,
hann er góður kennari.
— En hvort af þessu tvennu ætlar þú að leggja frekar
fyrir þig?
— Ég held sellóið, því að næsta ár ætla ég í landsprófs-
deild, og þá þarf ég að læra svo mikið, að ég get ekki
sinnt hvorutveggja, og það verður létlara fyrri mig að
hafa sellóið.
— Þá ætlarðu að sleppa píanóinu alveg?
— Nei, það meinti ég ekki, bara meðan ég er að ná
landsprófinu. Svo vona ég að ég geti haldið áfram með
bæði hljóðfærin.
— Hugsarðu eitthvað lengra fram í tímann?
— Mig langar til að fara í kennaraskólann.
— Ég veit að þú hefur fundið Krist, sem frelsara
þinn — ekki satt?
— Jú, fyrir fjórum árum frelsaðist ég.
— Og nú ætlarðu að lifa fyrir hann og þjóna honum
í öllu sem þú getur?
— Já, mig langar til þess. Þess vegna vil ég reyna að
læra nokkuð vel á bæði þessi hljóðfæri til að geta hjálp-
að í krislilegu starfi á 'því sviði, ef svo ber undir að þörf
er á því.
— Þetta er falleg hugsun, Glúmur, Guð blessi þig og
styrki þig í áformum þínum og ásetningi.
★
Eiríkur Tryggvason, Grensdsvegi 18.
— Hvað ertu gamall, Eiríkur?
— Ég er 14 ára.
— Við sjáum það að þú ert að gera fiðluna að vini
þínum. Hvað er langt síðan þú byrjaðir með fiðluna?
— Ég er búinn að læra í þrjá vetur.
— Hjá hverjum?
— Árna Arinbjarnarsyni.
— Ætlarðu að halda áfram?
— Mig langar til þess.
-— Varstu ekki feiminn.
að koma fram með fiðluna
fyrir fullu húsi?
— Nei, nei!
— Varstu ekki hræddur,
að Glúmur mundi kannski
setja þig út af laginu? Gat
það ekki einmitt skeð, ef
hann hefði verið feiminn
og taugaóstyrkur?
— Árni sagði að vjð yrð-
um að leika saman, og við
urðum að gera það.
— Kannski voruð þið báðir lítið eitt feimnir?
— Já, ef til vill.
— Voruð þiðl ekki búnir að æfa ykkur mikið saman
áður?
— Nei, við gátum aðeius æft tvisvar sinnum saman.
— Nú, þá verðum við að viðurkenna að þið voruð dug-
legir.
— En hvernig er það með trúarafstöðu þína, Eiríkur?
Ertu viss um frelsi þitt?
— Það eru fimm ár síðan ég frelsaðist. Og pabbi og
mamma eru bæði frelsuð og eru í Fíladelfíusöfnuðinum.
Líka eru tveir bræður mínir frelsaðir.
— Þetta var ágætur endir á samtalinu. Þakka þér fyrir,
Eiríkur. Á. E.
41