Afturelding - 01.08.1959, Blaðsíða 7

AFTURELDING
„Það var cífthvad óvenfulegf víð móður tnína".
Kathryn Blackhurn Peck skrifar á |)essa leið um móður
sína:
Dag einn vorum við börnin að Ieika okkur í garðinum.
sem lá umhverfis æskuheimili okkar. Vissum við þá ekki
fyrri til en tveir höfuðlausir hanar þeyttust inn vfir trjá-
girðinguna, til okkar. Jafnframt heyrðum við nágrann-
ann ófrægja fjölskyldu okkar með hinum hryllilegustu
formælingum.
Við börnin gláptum á blæðandi hanana, sem ennþá bylt-
ust um í fjörbrotunum. Þcir voru verðlauna-hanar móður
minnar, sem nú höfðu þurft að gjalda með lífinu stutta
heimsókn inn á lóð herra Blanks Grund!
Undir eins og við höfðum áttað okkur örlítið á því,
sem fyrir hafði komið, hlupum við í miklum æsingi inn
í eldhúsið til mömmu, og sögðum frá þessum hryllilega
atburði!
Reið og æst, sem við vorum, töluðum við öll í einu og
lýstum athurðinum á hinn sorglegasta hátt, og biðum
síðan í ofvæni eftir dómi móður okkar. Mundi hún ekki
fara á sömu stundu yfir til nágrannanna og gera eins og
frú Picket gerði í líkum kringumstæðum: krefja mannitm
reik’ungsskanar með dómhunítum ávirðingarorðum? Eða
mundi hún fara grátandi til pabba og klaga verknaðinn
fyrir honum og skipa honum síðan að sækja sökina á
hendur herra Blanks?
Móðir okkar Pfe^ði hvorugt af þessu. Andlit hennar
lýsti n-ikilli hryg~ð, því að þessir verðlauna-hanar voru
miklir kostagnpir í ausrum hennar. En eigi að síður stóð
hún eins iafnvæn,isful], sem endranær, með blóðuga han-
ana í höndum sínum.
,.Lá‘tu vatn í matarpottinn“, sapði mamma, við elztu
systur okkar. Að lítilli slund liðinni fylltist svo a-llt eld-
húsið af ilmandi hænsnakiötslykt. Þótt við börnin skildum
mæta vel hið sorglega við þetta allt saman, glöddumst við
þó innra með okkur við tilhugsunina um það, að fá
að borða þennan ilmandi kvöldverð! Hvaða rétt matav
mundi mamma annars gera úr þessu? Hún gat gert marga
rétti úr því, fannst okkur. Og áður en langt leið, skildum
við að það mundi verða hænsnasteik!
Þegar búið var að sjóða kjötið dálítið, skar mamma
hlutana meira í sundur og lagði svo stykkin i form. Þar
næst lagaði hún sósu og hellti yfir kjötið í formunum.
Því næst var steikarfatið’ sett inn í ofninn og þar var kjötið
bakað unz myndazt hafði stökk, gullin skorpa.
í vísdómi sínum og umhyggju ákvað mamma að þessi
sorglegi athurður skyldi umsetjast í ofurlitla fjölskyldu-
hátíð! Og eftirrétturinn varð appelsínuábætir með ýmiss
konar sælgæti innan í og þeyttum rjóma utan á.
Þegar steikin var tilbúin, hað mamma elztu systur okk-
ar að dúka borðið, en á meðan ætlaði hún að skreppa
yfir til nágrannanna. „Til herra Blanks! Hvers vegna
ætlarðu svo sem til hans?“ spurðum við börnin í kór.
„Jú, svaraði mamma, nágranni okkar á að fá stórt stykki
af hænsnasteikinni og dálítinn skammt af ábætinum. Ég
vil bera fram afsökun við hann, því að hanarnir hafa
valdið honum óþægindum, og það er okkar sök,“ sagði
móðir okkar.
„Já, mamma,“ andmælti ég, „en hann sagði svo and-
styggileg orð um okkur og hænsnin okkar, að það var
engu líkt. Hann kallaði okkur til dæmis. ...“ Lengra
kem°t ég ekki, bví að móðir mín greip framm í fyrir mér:
,.Þ"g’ð b'ð, börn! Eg vil ekki hevra orð hans. og þú skall
ekki heldur taka þau nærri þér. Hann er ekki kristinn
maður og þar að auki óhamingiusamur, gamall maður.
Fænsni okkar hafa verið inn á lóð hans, og það mirmsta
sem við getum gert, er að reyna að gleðja hann örlítið í
staðinn.“
Því næst skipti mamma um svuntu og gekk út úr dyr-
unum. Ég hlióp á eftir henni og faldi mig í kjarrinu, sem
var skammt frá húsi nágranna okkar. Hvernig ætli það
fari ci~inlega fy'ir mömmu? Maður, sem getur hagað sér
svona að hiiggva höfuðið af dýrum annarra manna, getur
fundið upp á hverju sem er, hugsaði ég.
Þegar mamma gekk að dyrum herra Blanks, var ekki
hægt að merkja nokkurn óróleika í fasi hennar. Skref
hennar voru jafn róleg og föst sem venjulega. í hend-
inni bar hún bakka, sem var með hvítum dúk. Ég minn-
ist þess enn, hvernig ég horfði á böndin á svuntu hennar
sveiflast til í vindinum! Ég minnist þess líka, að það kom
kökkur í hálsinn á mér, þegar mamma drap á dyr ná-
55