Afturelding - 01.12.1959, Blaðsíða 9

AFTURELDING
WILLIS SAWE:
ÞAÐ ER BÆÐI skynsamlegt-og nauðsynlegt að prófa
sjálfan sig. Hygginn maður lærir af yfirsjónum sínum
og mistökum. Leyndardómurinn að hamingjusömu lífi,
er því sá, sem Páll talar um í Fil. 3, 13;14, þegar hann
talar um að gleyma því sem að baki er.
Stundum gelum við fyllzt gremju yfir mistökum, sein
hafa hent okkur, svo að við bíðum tjón á sálunni. Marg-
ir ganga með alls konar hugaróra og samvizkubit, vegna
þess að þeir halda, að allt sé tapað vegna mistakanna,
sem þeir hafp gert.
Að trúa á Guð, þýðir með'al annars, að maður trúir
því að Guð gefi ný taikifæri. Guð gefur ný ráð. Guð gefur
nýjan kraft. Guð gefur ný viðfangsefni. Guð bendir á
nýia möguleika. Guð opnar nýja vegi. Guð gefur nv
tækifæri.
Þegar ísraelsmenn höfðu náð til Kades Barnea í fyrsta
sinn eftir brottför sína úr Egyptalandi, þá var það beirra
fyrsta tækifæri til að komast inn í fyrirheitna landið. Guð
hafði gefið þcim lögmálið. Þeir þekktu vilja Guðs. Þeir
höfðu tjaldbúðina með ?áttmálsörkinni. Þar opinberaði
Guð sig meðal þeirra. Þeir höfðu silfurlúðrana til að
hlása í þegar sigurmerki skyldu gefin.
En þeir biluðu í trúnni á úrslitastundu. Afleiðingin
varð sú, að í þrjátíu og átta ár urðu þeir að reika utn
í eyðimörkinni, svo að öll sú kynslóð dó út, nema aðeins
tveir menn. En Guð yfirgaf þá aldrei. Hann sá daglega
fyrir mat handa þeim. Hann sá einnig um, að föt- þeirra
slitnuðu ekki. Það var kraftaverk!
Og svo kom Guðs nýja tækifæri. Fólkið var skrásett
á ný. .Tósúa var kjörinn sem leiðtogi, og þeir gengu inn
í landið.
Jónas spámaður hrast, þegar Guð kallaði hann til þjón-
ustu. En honum var gefið' nýtt tækifæri. IJr dauðans
greipum var hann hrifinn til lífs á ný. Hugur hans virt-
ist þá vera óbreyttur, því að liann kvartaði, reiddist og
óskaði eftir að mega devia. Enn í dag finnast svona
menn. sem kvarta yfir öllu og öllum og jafnvel Guði
siálfum. En Guð er miskunnsamur. Og svo gaf Guð nvtt
tækifæri, þegar Drottinn notaði hann til sirlnar hiónustn.
Jeremía kom inn í leirkerasmiðs-verkstæðið og lærði
har hessa lexíu: „Og mistækist kerið, sem hann var að
hna til, há hió hann aftur til úr hví aonað ker. eins og
leirke--asmiðnnm leizt að "era. Guð notaði sama leir-
klumninn aftur. Það gafst nýtt tækifæri.
í dag gefur Guð hér nvtt tækifæri. I.óttu ekkj n-ömfn
mistökin niðnrhri'óta hig. Tróðu á Tesúm! Elskaðn Jesúm.
Þá munt hú öðla«t allan hann kraft, sem hú harfnást
einmitt svo miög. til hes« nð hú á mttan hátt getir notað
hið nýja tækifæri, sem Guð gefur hér.
Þýt.t. Svlvía Haraldsdnttir.
og sagði góðar fréttir: „Ég vona að þið munið ennþá
eítir mér, en nú get ég sagt að ég hef komizt til trúar
og frelsisvissu. Hallelúja! Hjarta mitt fagnar og gleðst.“
I fyrra barst hréf frá ungum fslendingi, sem hafði
heyrt boðskap IBRA og bað um fyrirbæn. í byrjun þessa
árs kom annað bréf frá honum. en nú hafði bænaefnið
breitzt í þakkarefni. TBRA hlustandinn var frelsaður
og tilheyrði söfnuði á íslandi. „Ég er mjög þakklátur
fyrir IBRA-radíó og alla kæra vini, sem hafa lagt mín
mál fyrir Guð og hjálpað mér að bið'ja í neyð minni.
Jesús frelsaði mig og nú tilheyri ég Hvítasunnusöfnuðin-
um á Akureyri. — í Jesú nafni hef ég sigrað margvís-
lega erfiðleika.“
Frá Noregi er skrifað: „Það er ekki langt síðan við
fengum hréf frá konu, sem segist hafa hlustað á IBRA
og tekið við hjálpræðisboðskapnum. Einnig heyrðum við
um fráfallna konu, sem átti frelsuð ættmenni. Kvöld
eitt sat hún og hlustaði á TBRA, sem einmitt há sendi út
vaknivmarefni. Þá beygði hún kné sín við útvarnStækið
og veitti Jesú viðtöku og er nú frelsuð og hamingjusöm.“
Rúmsins vegna er ekki hægt að hafa betta lenera að
sinni, en að lokum þetta, sem er eitt af því óveniulegasta:
Nokkrir kaþólskir prestar hlustuðu á IBRA til að
mynda sér skoðun um efni þess. Það fór svo að þeir
frelsuðust allir.
Japanskur stúdent hlustaði á ensku dasrskrána í IBRA
til að læra málið. Hann veitti hoðskapnum viðtöku og
frelsaðist.
Nokkrir Indverjar hlustuðu einnig á ensku dagskrána
til að læra af henni málið. Það leið ekki á löngu har til
boðskapurinn hafði sannfært þá um að þeir hvrftu að
frelsast og að litlum tíma liðnum gáfu þeir Guði hjörtu
sín.
Enk Martinsson.
73