Afturelding - 01.12.1959, Blaðsíða 11

AFTURELDING
var um að ræða að trúa á Drottin og ganga veg föstu og
bænahalds og auka 'þannig trúna. ,
Þegar ég var boðinn velkominn til safnaðarins, fékk
ég meðal annars þetta minnisorð: „Ekki með valdi né
krafti heldur fyrir Anda minn, segir Drottinn hersveit-
anna.“ Þetta orð varð mér mikið fyrirheit á erfiðum
stundum og dimmum.
Litli söfnuðurinn var líflegur og leit fram á við rneð
djörfung. Trúhoðarnir í nágrenninu voru góðir samstarfs-
menn, sem spöruðu hvergi krafta sína, en voru viljugir
að fórna og berjast fram til sigurs í nafni Drottins. Það
var erfitt fyrir mig að fá þann tíma, sem ég þurfti til
bæna og lesturs Guðs orðs. Djöfullinn er áhugasamur að
dreifa tíma manns í einskisverðum viðfangsefnum.
í litlum söfnuði jiarf forstöðumaðurinn að gera allt.
Hlutverk hans verður cins og ef einn maður á að spila
á mörg hljóðfæri og þannig var jiað með mig. Eg átti
að hugsa um allt bæði smátt og stórt og það tók tíma
minn frá persónulegri uppbyggingu. Þar komu líka til
greina frístundaáhugamálin.
Eins og margir aðrir hafði ég mín tómstundaviðfangs-
efni. En stór hætta liggur í því að þau verði þjónustan
en þjónustan við Guð tómstundaviðfangsefni. Guð hjálpi
°kkur. Hann vill fá okkur heil og óskipt!
Það liðu tvö ár.
Ég var að heiman og hafði biblíulestrarviku. Þetta
var í september. I sambandi við biblíulestrana tók ég
einn dag til föstu og bæna. Þá kom kall Drottins til mín
enn að nýju til alfórnar og þjónustu. Mér fannst að ég
befði þegar gefið Guði allt. Var það ekki nóg enn?
Þá fékk ég að sjá jiá hlið málsins, sem ég hafði aldrei
áður hugsað um. Oft er talað um í stórsamkomum okkar
að gefast Guði að nýju. Hinir kristnu eiga þá að mæta
Guði. En nú fékk ég í anda mínum að sjá Enok. Hann
gekk með Guði í þrjúhuíndruð ár og var síðan tekinn
beim af Drottni. Ég tók ákvörðun frammi fyrir augliti
Guðs að gefa allt í trú. Það mátti kosta hvað sem kosta
vildi. Nú eða aldrei. Bæn mín og loforð til Drottins var
borin fram af hrærðu hjarta og heilögum ótta.
»Nú, Guð, legg ég líf mitt í iþínar hendur og legg mig
a altarið í eitt skipti fyrir öll og geri það ekki oftar svo
framarlega að ég ekki falli í synd, en þá vil ég koma
bl þín í auðmýkt og fá hjálp.“
Enok þurfti ekkert nýtt mót með Guði. Hann lifði með
bonum dag hvern. Mér sýndist lífið einskis virði ef ég
a*ti að lifa sjálfum mér.
Þá byrjaði Jesús að tala til mín fyrir Heilagan Anda:
',í*egar þú hefur talað mitl orð til glataðra syndara,
hefur þú boðið þe im að koma, og þeir sem hafa komið,
Birjfer Ohlsson pródikar.
hafa hlotið frelsi mitt, þegar þú hefur beðið fyrir þeim.
Þeir, sem liafa viljað gefa allt. Þegar þú hefur talað um
fyllingu Andans og endurnýjun, hefur þú gert eins og
ég hef svarað. Hvers vegna hefur þú aldrei boðið mínum
vesalings sjúku, líðandi börnum að koma, sem eru freist-
uð og ákærð? Viljir þú gefa jiig sem alfórn, skal ég
gera verkið.“
I neyð minni svaraði ég sundurkraminn: „Drottinn, ég
veit ekki hvort ég hef náðargjöf lækningarinnar.“
Þá svaraði Jesús: „Það skaltu ekki hugsa um. Ég hef
sagt þér að hiðja fyrir sjúkum.“
Þá gaf ég svar mitt: „Já, — Drottinn, ef að þú getur
notað mig, ])á látlu það verða svo þennan stulta tíma,
þangað til þú kemur.“
Á laugardagskvöldið' í þessari viku sá ég í Andanurn
hrennifórnaraltari reist meðal safnaðarins. Gegnumjirengj-
andi og eyðandi eldur brann á altarinu. Á meðan ég horfði
á sýnina, sá ég mér til skelfingar að ég lá ekki á altarinu.
Ég varð fyrir djúpum vonbrigðum.
„Drottinn,“ sagði ég, „Hvers vegna er ég ekki á altar-
inu? Ég gaf mig þangað á fimmtudaginn.“
75