Afturelding - 01.04.1962, Qupperneq 1

29. ÁRG.
REYKJAVÍK 1962
3.—4>. TBL
louis p. lehman I atíari öfy ka'utiskitltyLtltl
Billy Sunday var óviðjafnanlegur guðsmaður. Hann var sálnaveiðari, tendraður af eldi Guðs. Hann gat
haldið þúsundum áheyrenda í orðlausri undrun og andakt, þegar hann prédikaði. Ég get aldrei gleymt
prédikun hans um perluna og manninn, segir einn af tilheyrendum hans. Ég hef heyrt marga prédikara
leggja þennan texta út, en engan sem Billy Sundy. Hann flutti prédikun sína eitthvað á þessa leið:
Það var óvenjulega fagur morgunn,
blæjalogn og austur himinninn var
skínandi í morgunsárið, og einmitt
í þá átt sigldi skipið okkar. Hinir
fjöldamörgu farþegar ræddu hlýlega
saman, meðan þýðingarmiklir morg-
untímarnir liðu hjá. Menn kynntust
nýju fólki og mynduðu smá hópa,
eftir því sem hezt við átti.
Hið hlýlega viðmót fólksins virtisl
aukast að sama skapi og dagsbirtan,
sem flóði yfir meir og meir. — En
þannig er það ávallt fyrsta dag hverr-
ar sjóferðar.
Ljósin frá Manhattan og hin tígu-
lega mynd frelsisstyttunnar — hinn-
ar fögru öldnu dömu, hafði kvatt
farþegana kvöldið áður. Sumir
töluðu um verzlunarmál, vini og
heimili, sem þeir höfðu skilið við um
stundarsakir. En ílestir ræddu ein-
ungis um hina björtu geisla sólar-
innar og hin einkennilegu ský, sem
birtust á himninum.
„Lítið þið á“, sagði einn. „Þetta
er allra líkast dyrahamar.“
„Nei,“ sagði annar, „það líkist
skildi miðaldariddara.“
„Mér finnst það nú minna mig
mest á sparihatt tengdamóður minn-
ar.“
Meðal þeirra, sem töluðu á þenn-
an hátt, gekk maður einn brosandi,
háttvís og vel klæddur. Hann draup
höfði um leið og hann sagði:
„Já, þetta er fagur morgunn.“
Af einni eða annarri ástæðu hafði