Afturelding - 01.04.1962, Blaðsíða 3

AFTURELDING
Það var engflnn isein Imuð lioiiiiiu
Hann var smiður, — og vondur og
óguðlegur maður. Hann hataði allt,
sem var gott, en elskaði allt, sem
var illt. Hann leitaðist við með öllu
móti að áreita og stríða þeim, sem
trúðu á Guð, og hlýfði enda ekki
eiginkonu sinni, sem reyndi á allan
hátt að taka erfiðleikunum með
þolinmæði, vegna trúar sinnar á
Jesúm Krist.
Allir sem til þekktu voru eiginlega
húnir að gefa upp alla von, hvað
áhrærði hann, þar sem leit út fyrir,
að öllum kristilegum og siðferðis-
legum áhrifum væri eytt til ónýtis,
þegar um hann var að ræða. Þegar
haldnar voru bænasamkomur, létu
menn, sem þeir vissu alls ekki af
honum. Kirkjan var opnuð og lokað
aftur að lokinni guðsþjónustu, —
en án umhugsunar um hann, — eng-
mn í öllum heiminum virtist hafa
hina minnstu áhyggju af honum eða
sál hans.
I nokkurra mílna fjarlægð frá
heimili smiðsins, bjuggu einmana,
eldri hjón, sem 'kölluð voru faðir og
móðir Brún. Þau voru þvínær 90
ára gömul. Þau höfðu á langri ævi
hfað í samfélagi við Guð, — og nú
hiðu þau án nokkurs kvíða dagsins,
þegar þau fengju náð til að flytja
heim til Guðs.
Morgun einn vaknaði gamli mað-
urinn mjög snemma og kallaði á
konu sína.
„Hvað er að, vinur minn?“
spurði hún.
Hann svaraði: „Ég get ekki sagt
þér það, en ég verð að fara á fætur
°g kveikja upp eldinn. Mig langar
til að hiðja þig að gefa mér morg-
Unverðinn fljótt, því að ég verð að
fara til borgarinnar.“
„Til borgarinnar? Ætlar þú að
fara til borgarinnar? Það hlýtur að
vera ógerlegt fyrir þig. Þú ert alls
ekki fær um að ganga þangað.“
„Já, en ég er búinn að segja þér,
að ég ver& að fara. Mig dreymdi
stórmerkilegan draum í nótt, — og
nú ætla ég að kveikja upp eldinn,
(
KVIKA DAGSINS
I síðustu Kviku dagsins var talað nokkuð um rússneska geimfar-
ann, Gagarín. Nú ætlum við að minnast á hinn bandaríska geimfara,
John F. Glenn. Hann er alveg mótsetning við hinn rússneska, þar
eð liann er maður sannlrúaður.
Vegna ákveðinnar trúarreynslu, er Glenn virkur meðlimur í söfn-
uði sínum. Þegar hann, vegna frábærs hugrekkis og mikilla afreka
í flughernum, var beðinn að gefa kost á sér í fyrstu geimför Banda-
ríkjamanna, hugleiddi hann málið, fyrst frá sjónarmiði hins kristna
manns, áður en hann gaf jáyrði sitt. Hann bar þetta einnig undir
forstöðumann safnaðar síns. Það var sem sagt eftir nána yfirvegun,
sem hann kvaðst vera reiðubúinn að taka geimferðina að sér. Söfn-
uður hans bað síðan fyrir honum meðan hann var í geimferðinni.
Ut frá afturhvarfsreynslu geimfarans, ber að skilja orð þau, sem
hann sagði við A. Wiley, öldungadeildarþingmann, er hann að lok-
inni geimferð Glenns, spurði hann, hvað hann hefði verið að hugsa
um á geimferðinni. „Tilfinningar mínar voru jákvæðar og ákveðn-
ar. Eg hef verið sáttur við skapara minn árum saman, svo að ég
hafði engar sérstakar áhyggjur út af því.“
Hann lýsti trúarreynslu sinni þannig, að hún væri ekki eitthvað,
sem hann leitaði aðeins til á neyðarstundum, en legði svo frá sér,
þegar erfiðleikarnir væru afstaðnir. Þegar öldungadeildarþingmaður-
inn bar enn persónulega spurningu upp við hann, viðvíkjandi Guðs-
þekkingu hans, svaraði Glenn, og bar fyrir sig orð kunns guðsmanns:
„Ég vil lifa þannig hvern dag, sem það væri síðasti dagur í lífi
mínu.“ Þingmaðurinn spurði hann, hvort það væri satt, sem haft
væri eftir honum í sumum blöðum, að hann lifði daglega með Guði,
og ætti alla sína tilveru í honum?
Glenn játaði því, enda sagðist hann hvorki takmarka Guð né
varðveitandi náð hans við stað eða stundu. „Fyrir vitund minni,“
sagði geimfarinn, „er Guð miklu stærri og meiri en svo, að hægl
sé að takmarka hánn við neitt. Ég veit að hann er alls staðar nálægur
inér, hvar sem ég fer.“ j
Þetta voru niðurlagsorð hins bandaríska geimfara. En hins rúss-
neska voru: „Ég hef hvergi séð Guð né orðið var við hann.“
Á. E.
19