Afturelding - 01.04.1962, Síða 4

AFTURELDING
og síðan skal ég segja þér hann!“
Konan hans stóð upp, og bjó til
morgunverðinn. Því næst hélt gamli
maðurinn af stað til borgarinnar.
Guð gaf honum styrk og fararheill.
Hann gekk upp aðalgötuna og því-
næst inn í mjótt stræti, þar sem
„djöfla Jón“, en það var smiðurinn
nefndur, hafði vinnustofu sína.
„En sé ég rétt, er þetta faðir
Brún!“ hrópaði smiðurinn, yfir-
kominn af undrun. „Hvaða erindi átt
þú hingað svona snemma dags?“
Gamli maðurinn svaraði: „Ja, það
er nú einmitt það, sem ég er kom-
inn til að segja þér.“ „Við skulum
fara innfyrir, svo að ég geti fengið
mér sæti, því að ég er orðinn þreytt-
ur.“ |
Þeir fylgdust að inn, og þegar
gamli maðurinn var setztur, sagði
hann: „Jón, mig dreymdi draum í
nótt, og ég er kominn til að segja
þér hann. Mig dreymdi, að sú stund,
sem ég hef hugsað svo mikið um og
undirbúið mig fyrir svo lengi, var
runnin upp. ÞaS var dauðastund
mín. Og allt var nákvæmlega eins
og ég var búinn að hugsa mér að
það mundi verða, — því að Guö er
búinn að lofa mér, að þannig verði
það. Ég var ekki hið minnsta ótta-
sleginn. Hvers vegna hefði ég átt að
óttast? Herbergið mitt var fullt af
englum, og þeir töluöu allir við mig.
Ég elskaði þá og þeir elskuðu mig.
Síðan voru það nokkrir þeirra, sem
lögðu handleggina utanum mig og
hrifu mig á braut. Við lyftumst upp
á við — yfir tíma og rúm — lengra
— lengra og hærra, — upp yfir
fjöll og ský, — og hvílíkur söngur.
Aldrei á ævi minni hef ég heyrt
annan eins söng. Hærra og hærra
bar okkur, unz einn þeirra sagði:
„Líttu nú upp — þarna er him-
inninn.“
Ó, Jón, ég á engin orð til að lýsa
tilfinningum mínum, þegar ég leit
20
himininn, ekki get ég heldur sagt
þér frá því, sem ég sá og heyrði.
Ég er þess fullviss að enginn mundi
megna að lýsa því. Þar var óvið-
jafnanlegur friður, og allt svo hreint,
fagurt og geislandi. Þegar við kom-
um nær, sá ég að hliðin opnuðust,
og við flugum inn um þau. Hví-
líkar móttökur! Allt og allir buðu
mig velkominn. Hver hæð virtist
anda fögnuði. Það var óviðjafnan-
legur blómailmur, hljómlist frá
hörpum, söngur og fagnandi gleði,
hvert sem ég leit. Það leit út fyrir
að ég væri þýðingarmikil persóna,
— en sjálfum var mér ljóst, að ég var
aðeins veslings syndari, frelsaður
af náð fyrir Jesú blóð. Ég sá öll
börnin mín þarna, — ekkert einasta
iþeirra var glatað, — drengurinn
minn, sem þú varst vanur að Ieika
þér við, Jón, þegar þið genguð
saman í skóla, var þar, — og gamla
mamman þín, sem var í sama bekk
og ég, þegar ég gekk í skóla. Að
nokkrum tíma liðnum, — ég veit
ekki hve lengi það varaði, sá ég
englana færa einhvern inn í borgina,
og það var heittelskaða konan mín.
Ég fann að ég unni henni heitara nú
en nokkru sinni, þegar ég mætti
henni þarna. Hún var langtum feg-
urri en þegar hún var ung, og við
giftum okkur. Við sátum saman
undir lífsins tré og gengum hjá
móðu lífsvatnsins, sem streymir frá
hásæti Guðs. Ó, hvað við vorum sæl.
Og ég sá englana koma með fleiri
og fleiri, sem mér þótti vænt um.
En allt í einu fór ég að hugsa
um, að ég hafði hvergi séð þig, Jón,
og ég fór út til að leita að þér. Ég
gekk þar um og leitaði alls staðar
að þér og spurði marga, — en eng-
inn var þess umkominn, að segja
mér neitt um þig. Ég varð hryggari
og hryggari, og svo fór ég til Drott-
ins, dýrmæta frelsarans míns, og
spurði hann, hvar þú værir. Og, ó,
Jón, þú hefðir átt að sjá, hve dapur
hann var. Hann sagði mér, að þu
værir ekki þar. „Er hann ekki hér ?
spurði ég. „Hvers vegna er hann
ekki kominn?“ Og frelsarinn grét>
eins og ég hugsa mér að hann hafi
grátið þegar hann var hér á jörðinni,
og svo sagði hann: „Það hefur eng-
inn viljað bjóða Jóni að koma.“
Ég féll að fótum frelsarans, grét
og sagði: „Blessaði Drottinn, — gef
mér aðeins y% klukkustund, og eS
er fús að fara aftur til jarðarinnar
og segja honum frá hjálpræðinu.
— Og á sama augnabliki vaknaði ég-
Það var byrjað að daga, — og ég
var svo feginn, að ég var enn lif"
andi, svo að ég gæti farið til þín’
og beðið þig að koma með til him-
insins. — Og nú er ég hér og hef
sagt þér drauminn minn, — og eg
bið þig svo innilega að snúa við
inn á veginn, sem til lífsins leiðir.
Gamli maðurinn hafði nú lokið
erindi sínu, að bera fram skilaboð
Konungsins, — og smiðurinn stóð
þarna og megnaði hvorki að hreyfu
legg né lið.
Faðir Brún stóð upp og sagði
„Vertu sæll, Jón, — og minnztu
þess, að þú ert boðinn heim, —- að
það hefur einhver beðið þig &ð
koma.“ Síðan tók hann stafinn sinn
og hélt heim á leið.
Koma Brúns hafði svo djúp a'
hrif á smiðinn að hann fór að gráta:
„0, Guð, vertu mér syndugum líkn-
samur,“ — og hann yfirgaf verkstæði
sitt og fór heim. Hann sagði konu
sinni frá heimsókn föður Brúns, og
hún sagði: „Ó, Guði sé lof, — við
skulum senda hestinn og vagninn
til hans og biðja hann að koma til
okkar aftur.“
„Já, sagði smiðurinn, „því ég ætla
að þiggja boðið, og ég ætla að biðja
Guð að gefa mér náð til að varð-
veitast allt til enda og reynast sann-