Afturelding - 01.04.1962, Side 13
AFTURELDING
OLAF BARÁS:
Skn«í»;n* flýja
FBAMHALDSSAGA
Framh.
Svo-o, umlar Andor, þaö ert þá
þú sem ert á ferð, Jónas! Aðkomu-
maðurinn ræskir sig. O-já! Hann
lítur lymskulega á Andor. — En
hvað þú ert ánægjulegur á svipinn
í kvöld. —
Gamli maðurinn gengur nokkrum
sinnum fram og aftur um gólfið, áð-
ur en hann fær sig til að svara.
Töfflurnar hans eru gamlar og grá-
ar, eins og hann sjálfur, en það er
ágætt að hafa svona skó — ekkert
hljóð heyrist, þegar hann hreyfir
sig.
Loks nemur hann staðar á miðju
gólfi og athugar Jónas ísmeygilega.
— He—ja, Jónas, á ég að segja
þér nokkuð! Það er langt síðan að
ég hef auðgazt eins og í dag. Ég er
búinn að selja hvern einasta dropa,
og svo er búið að biðja um svo
mikið, að við getum ekki framleitt
meira þessa viku.
Jónas klórar sér ánægjulega í
höfðinu með hægri hendinni. Það
var ekkert við þessu að segja. Allt
gekk svo vel nú. Nú vantaði aldrei
peninga á heimili hans — „Skaret“
lengur.
Það var annars ómögulegt að neita
því, að þetta var mikill heiður, að
Andor skyldi einmitt velja hann —
Jónas — fyrir hjálparmann. Hversu
margir í sveitinni mundu ekki fegn-
ir vilja hafa þessa stöðu, sem gaf
svo mikið í aðra hönd og svo ör-
yggið?
En þessi atvinna krafðist nú mikils
líka, því bar ekki að neita. Einu
sinni hafði t.d. Andor sagt sem svo,
að þeir menn sem ynnu að þessu
yrðu að hafa stáltaugar. — Við er-
um neyddir til að starfa á meðan
aðrir sofa og hvíla sig, hafði hann
sagt.
Taugar úr stáli, ja — hum — það
var einmitt rétta orðið! Andor kunni
að koma orðum að því. Jónas hló í
hjarta sínu — svo var hann upp með
sér yfir þessu.
En í kvöld voru það aðrar hugs-
anir, sem aftur og aftur gerðu vart
við sig. )
— Veiztu nokkuð hvernig Jjetta
hefur gengið með Aðólf Láken?
spurði hann loks.
— Já, Andor hafði ýmislegt heyrt,
og hefur frá mörgu að segja. Að
öllu sjálfráðu dregst það áreiðan-
lega eitthvað áður en Aðólf verður
frjáls á ný.
Jónas klórar sér hugsandi í höfð-
inu.
— En hvernig gengur þetta með
ísak Lávík? spyr hann.
Andor fer á ný að ganga um gólf.
— Það gengur ekki vel, svarar
hann stuttlega. En það er mátulegt
handa honum, hann þurfti ekki að
vera að blanda sér í þetta.
— Hugsa sér, ef Aðólf Láken
segði nú frá því, sem við höfumst
að á næturnar, segir Jónas allt í
einu. Það er víst komin truflun á
stáltaugarnar hans.
Andor bætir í eldinn, síðan snýr
hann sér að Jónasi.
— Ég skrifaði honum í gær og
sagði honum að vara sig, því að ef
hann leyfði sér að segja nokkuð,
þá mætti hann sannarlega vita á
hverju hann ætti von, þegar hann
losnaði úr fangelsinu — þá skyldi
ég — —! Andor kreppir hnefana
og starir á Jónas, dimmúðugum
augum.
Jónasi rennur kalt t vatn milli
skinns og hörunds, þegar hann mæt-
ir þessu augnaráði.
Nei, Andor er víst ekki lamb að
leika sér við, ef í það færi. Það er
áreiðanlega betra að vera vinur hans
en mótstöðumaður. Sennilega hefði
hann verið með um sitt af hverju
um dagana, eða svo virtist í það
minnsta.
Jónasi leið miður vel í kvöld. Það
var svo mikil þögn fannst honum.
Meira að segja úti var allt orðið
hljótt. Fyrr um kvöldið hafði verið
stormur, en nú hafði veðrið lægt,
svo að þegar hann gekk niður eftir
í kvöld, var komið næstum blæja
logn.
Honum líkaði ekki þetta, þögnin
gat orðið þreytandi til lengdar. En
taugarnar voru af stáli. Hann gat
ekki varizt þeirri hugsun, að kann-
ski mundi Aðólf segja einu orði of
mikið um þessi næturævintýri. Hann
var sannfærður um, að hinn slægi
Grönne lénsmaður mundi örugglega
gera allt, sem í hans valdi stæði til
þess að komast að hinu rétta í mál-
inu. En — fyrst Andor hafði sent
bréfið þangað, þá hlaut öllu að vera
óhætt, því að Aðólf var ekki af Jjeirri
manntegund, að hann kæmi upp um
félaga sína.
Það dimmir meir og meir. Lamp-
inn er því nær þurr, og kveikurinn
er aðeins of stuttur. Það yrði að
bæta á hann, ef ekki ætti að verða
koldimmt í eldhúsinu.
Andor rólar eftir olíukönnunni,
og það líður ekki á löngu þar til búið
29