Afturelding - 01.04.1962, Qupperneq 15

AFTURELDING
Spurt og svarað
SPURT: Hvaða munur er á endur-
íæðingu, réttlætingu og helgun í
Camla- og Nýja testamentinu?
Spyrjandi.
SVAR: Hinir trúuðu í Gamla sátt-
málanum, lifðu í trú á Guð og fyr-
irskipanir hans. í þessari trúaraf-
stöðu og hlýðni við þessi ákvæði,
áttu þeir sitt frelsi og helgun. í eft-
irvænting og von, horfðu þeir fram
til hins komandi endurlausnara.
Sælir í þessari von, lögðu þeir frá
sér pílagrímsstafinn, og gengu trú-
aröruggir inn til eilífðarinnar.-
Eftir að Jesús deyr á Golgata, og
fullkomnar frelsisverkið með dauða
sínum, horfum við, í Nýja sáttmál-
anum, til þess endurlausnara, sem
er ltominn, og öðlumst frelsið gegn-
um trúna á hann.
Hins vegar er það augljóst mál, að
frelsisreynsla Nýja sáttmálans er
miklu auðugri, fyllri og áþreifan-
legri, vegna orðs Nýja testamentis-
ins og fyllingar Heilags Anda.
Hún er líka auðugri og víðfemari
að því leyti, að það er fyrir allar
}>jó8ir, en hinn Gamli sáttmáli var
aðeins fyrir Gyðinga eina. Þá voru
það aðeins fáir útvaldir sem fylltust
Heilögum Anda, en í Nýja sáttmál-
anum er þetta gjöf til allra. Þetta
undirstrikar Pétur á hvítasunnudag,
er hann segir: „Og það mun verða
á hinum efstu dögum, segir Guð, að
ég mun úthella af Anda mínum yfir
allt hold.“
* * *
KIUSIINDÓMUEINN.
Hann er góður íyrlr gamlar konur og
börn, sagðl ungur maður, sem hatðl
mlklð állt á sjálfum sér. Koml maður á
samkomu, sér maður, að þar eru tíu slnn-
um fleirl konur en menn.
— Ef tll vill er það rétt, svaraði eldri
kona, en koml maður I fangelsi, er t>ar
að flnna tlu slnnum flelrl karla en konur.
EF TIL VILL VEBST FYKIR
FIG SJALFAN.
Að samkomu loklnnl I flsklþorpl einu,
kom veðurbarlnn sjómaður fram til pré-
dikarans.
— Þekklð þér mig aftur, spurðl hann.
Fyrir um það bll tvelmur árum, töluðuð
Þér yflr nokkrum fiskimönnum hér á
staðnum. Munið þér eftir, að elnn þeirra
gekk fram og sagðl: — Ég get mjög vel
komizt af án Guðs. Og minnist þér
hverju þér svöruðuð? Þér sögðuð: — Það
er líka til önnur hllð á málinu. Guð getur
vel komizt af án yðar! Og ekkl er gott
að vita hver verður slgurvegarlnn að
lokum, þér eða Guð.
Ég relddist, blótaðl miklð og fór lelðar
minnar. En þótt undarlegt megi virðast,
þá gat ég ekkl gleymt þessum orðum.
Ég ákvað að segja konu minnl frá þessu,
og bjóst við, að hún mundl skemmta sér
vel, er hún heyrði þetta, þvi að hún var
álika guðlaus og ég. En 1 þetta sklpti
hló hún ekki. Af blótsyrðum og formæl-
lngum getur aldrei komið nema slæm
uppskera, sagðl hún.
Þetta urðu tímamót I lifi okkar.
TÓMI BEKKVBINN.
Tóml kirkjubekkurlnn á mælska tungu.
Hlustaðu á hvað hann seglr:
Við prédlkarann:
— Prédikun þín er ekkl þess verð, að
á hana sé hlýtt.
Vlð samkomugestinn:
— Þú sér, hve okkur líður llla.
Við féhirðinn:
— Léleg samskot i dag, hvernig á að
fylla þarfir næstu mánaðamóta?
Við hinn ókunna:
— Hugsaðu þlg um, áður en þú hlustar
á Guðs orð i þessum söfnuðl.
Vlð þann, sem kom af skyldurækni:
— Næsta sunnudag geturðu alveg eins
setlö helma. Tómi bekkurinn mælir ð
mótl prédikunarstólnum. Hann myrðir
innblásturinn og leggur bönd á vonlna.
Hann deyfir hina hárfinu egg kostgæfn-
innar.
Tómi bekkurlnn er elns og hlekkur.
Hinn fulll bekkur er sem vængur. — Með
hvorum bekknum viltu ganga í 110 ?
KJALLARAHORNIÐ
FJALLA-EYVINDUR. Einu sinni, er þau Fjalla-Eyvindur og
Halla voru í hreysi sínu undir Sprengisandi, voru þau komin í op-
inn dauðann af bjargarskorti og hungri. Á páskadagsmorgni sagði
Eyvindur, að hann vildi lesa húslestur í Vídalíns postillu. Kvaðst
hann heldur vilja verða hungurmorða að lestri loknum, en án þess.
En Halla sagði sig gilti það einu, hvort væri, þau mundu lítið seðj-
ast af lestrinum. Fór svo Eyvindur að lesa. En þegar hann hafði
lokið lestrinum, var rjálað við kofahurðina. Eyvindur gekk til dyra
og lauk upp. Sá hann þá eldishest selspikaðan standa undir kofa-
veggnum. Eyvindur slátraði hestinum og á honum lifðu þau þangað
til þau náðu í aðra matbjörg. En svo stóð á hesti þessum að Einar
bóndi Brynjólfsson að Barkarstöðum i Fljótshlíð hafði keypt hann
ári áður norður í Bárðardal og hafði stríðalið hann um veturinn.
En á laugardag fyrir páska hafði hann hleypt hestinum út í vatn
og einnig til að liðka hann. En um leið greip hestinn svo mikið
strok, að ekkert réðist við hann og hann slapp og stefndi norður
í óbyggðir.
31