Afturelding - 01.12.1962, Qupperneq 4

mönnum. Hún var horfin þeim á bak við breiðar herðar æðstuprestanna, sem
lagðar voru gylltum axlahlýrum. Þeir skyggðu á stjörnuna, af því að ljósið í þeim
var orðið myrkur.
En þegar vitringarnir yfirgáfu þá, ljómaði stjarnan á ný, og „fór fyrir þeim
þar til hún staðnæmdist þar yfir, sem barnið var.“ — Endanlega stóðu þeir við
markið, hinir vegmóðu langferðamenn.
Virðið fyrir yður hvernig ævi þeirra lauk, segir Ritningin um þá, sem fylgdu
ljósinu, sem Guð hafði gefið þeim. Hér á þetta við. — Virðið fyrir yður, þessa
óvenjulegu menn, sem enginn veit hverrar þjóðar voru og enginn veit nöfn á. —
Virðið fyrir yður, hvernig ferð þeirra lauk. Þeir náðu alla leið. Þeir náðu mark-
inu með leit sinni. Skiptir þá nokkru máli, hvort þrautir ferðarinnar skiptu
hundruðum eða voru miklu færri? Er það ekki þess vegna, sem Biblían talar ekk-
ert um raunir þeirra á ferðinni. Hún talar ekkert um þá fyrr en þeir koma í
Landið helga. Og skiptir það nokkru máli yfir höfuð, hvað við þurfum að líða,
meðan við erum á hinni jarðnesku göngu okkar, aðeins að við náum endanlegu
marki, frelsi sálna okkar?
Vitringarnir, sem sáu stjörnuna, þeir fylgdu henni. Þeir leituðu og fundu Krist.
Jólaboðskapurinn, hvort sem við tökum hann frá Matteusar- eða Lúkasarguð-
spjalli bregður upp fyrir okkur mynd af því, hvernig menn taka á móti vitjun
Guðs, og ganga af stað til að finna frelsara sinn.
Matteusarguðspjall sýnir okkur leiðina ofan frá, ef ég má orða það þannig, frá
þeim vitru, og til jötunnar. En Lúkasarguðspjall sýnir okkur leiðina neðan frá —
frá hinni óupplýstu alþýðu (hirðarnir) til jötunnar. Þar mætast þeir, þar verða
állir jafnir — við jötuna.
Sama endurtekur sig við krossinn, þegar Kristur deyr. Þar mætist aftur frelsis-
þrá tveggja ólíkra manna. Við sjáum auðnuleysingjann koma neðan frá „Dimmu-
borgum“ mannfélagsins, þar sem illvirkinn iðrast og mætir Kristi á krossinum, sem
frelsara sínum. Jafnhliða sjáum við háttsettan embættismann, frá hinum þáver-
andi siðmenntaða heimi, hinn rómverska hundraðshöfðingja, mæta Kristi sem frels-
ara sínum — við krossinn. Þessir mjög ólíku fulltrúar þjóðfélagsins mætast báðir
við dauða frelsarans. Þar verða þeir báðir jafnir, við krossinn, eins og hinir urðu
það við jötuna.
Hvar er hrósunin? Hún er útilokuð. Við heyrum Guð tala: Ekki er greinar-
munur. — Af náð eruð þér hólpnir orðnir.
Gleðileg jól!