Afturelding - 01.12.1962, Qupperneq 5
AFTURELDING
Afturhvarf ungs læknis
Ég var 27 ára gamall, segir ungur
læknir, þegar spurningin: „Ertu
Guðs barn?“ snerti hjarta mitt í
fyrsta skipti. Þegar frá eru tekin
hamingjusöm æskuár, hafði ég allt-
af lifað í synd, langt frá lifanda
Guði. Þar sem ég var í eðli mínu
glaðlyndur, var það einasta ósk mín
að njóta lífsins. Að ég ætti ódauð-
lega sál, sem á hverjum degi færð-
ist nærri eilifðinni, hafði ég engan
tíma til að hugsa um.
Eitt sinn, síðari hluta hausts, kom
ég sem starfandi læknir til heima-
borgar minnar. Kálur æskulýðs-
hópur bauð mig velkominn. Þeim
var öllum kunnugt um, að ég hafði
áliuga fyrir skemmtunum, svo það
tók ekki langan tíma unz ég var á
valdi skemmtanalífsins þar. Ég hafði
aldrei, held ég, reynt slíkt haust.
Ein skemmtunin tók við eftir aðra,
og lausnarorð dagsins var: „Et,
drekk og ver glaður, því á morgun
deyjum við.“
Innst inn í sál minni kom þó
spurning upp einstöku sinnum, hvort
til væri líf eftir dauðann, en hún
var fljótlega kæfð niður í hringiðu
dansins og glamri drykkjarglasanna.
Eftir það var löngunin eftir hinu
sefjandi skemmtanalífi ennþá sterk-
ari en áður. Hve fjölmennur er
ekki hópurinn, sem leiðist áfram á
þennan hátt, án þess að hugsa um
endalokin.
Nú voru jólin að koma, þessi
blessaða hátíð friðarins, þegar Guðs
fólk syngur gleðisöngva um fæðingu
frelsarans, meðan heimsfólkið sekk-
ur sér æ dýpra niður í innihalds-
laust skémmtanalíf. Minning jólanna
er glevmd, og náðin í Kristi troð-
in niður í svaðið meira en áður.
Við höfðum h'ka miklar áætlanir um
jólahátíðina í þetta sinn. Alla helgi-
daga, já meira að segja næturnar,
voru fyrir fram ákveðnar fyrir
ýmiss konar skemmlanir. Eg hugs-
aði mér sannarlega að njóta þeirra.
En Drottinn hafði hugsað öðruvísi.
Hann gerði líka skjótan enda á hið
fánýta skemmtanalif heimsins. Ég
varð allt í einu knúinn til að hugsa
um meiningu lífsins, og spurning-
una: „Ertu Guðs barn?“
Það var komið kvöld. Ég stóð til-
húinn til að fara á kvöldskemmtun,
þegar ég var beðinn að koma til
manns, sem var mjög veikur. Mér
fannst þetta mjög leiðinlegt, en
þegar ég lieyrði, hvað hann var
þungt haldinn, gat ég ekki neitað
að fara.
Sjúklingurinn var eldri maður, og
var í mjög æstu skapi. Fjölskyldan
stóð við sjúkrabeð hans, og var yfir-
komin af ótla og kvíða. Sjúkdóm-
urinn var mjög alvarlegur. Og þeg-
ar ég var búinn að skoða hann, sá
ég strax, að allt var vonlaust. Ef
til vill gat hann lifað yfir nóttina,
en varla lengur. Líf hans var að
fjara út.
„Herra læknir,“ sagði sjúklingur-
inn, um leið og hann starði á mig,
og gerði tilraun til að setjast upp í
rúminu. „Er ég að deyja?“
Eins og flestir læknar gera venju-
lega, reyndi ég í lengstu lög að
leyna fyrir sjúklingunum að dauð-
inn væri að nálgast.
Að þeir ættu ódauðlegar sálir
sem þyrftu að frelsast, hugsaði ég
aldrei um.
Nú hugsa ég með skelfingu um
hins mörgu, sem ég á mínum stutta
starfstima, sem læknir, hef látið
hverfa inní eilífðina, án þess að
segja þeim, að þeir væru að deyja,
og án þess að gefa þeim viðvörun-
arorð, svo að þeir gætu undirbúið
sig fyrir hið komandi líf. Ég reyndi
einnig nú að komast fram hjá því
að segja sannleikann og sagði eins
og ég var vanur: „Þér eruð vissu-
lega mjög veikur, en nú ætla ég að
skrifa lyfseðil og á morgun vona ég
að þér verðið mikið betri. Verið
fyrir alla muni ekkert órólegur.“
„Herra læknir! Nú megið þér
engu gleyma. Ég spyr yður í alvöru.
Og ég mun krefjast reikningsskila á
orðum yðar á degi dómsins. ■— Er
ég að deyja?“
Ég þorði ekki að leyna sannleik-
anum Iengur. Ég stóðst ekki þetta
augnaráð.
„Já, ég er hræddur um að sjúk-
dómurinn sé kominn á það stig, að
dauðinn sé ekki langt undan.“
„En hve langan tíma get ég lif-
að? Hve marga daga, til dæmis?“
„Daga? Það er ómögulegt að vita,
Svona getur maður ekkert sagt um
fyrirfram.“
„Herra læknir, reynið ekki að
komast undan. Hve marga daga
getið þér gefið mér?“
„Daga?“ svaraði ég hægt. Af-
staða mín var erfið, en ég varð að
segja allan sannleikann.
„Ekki einu sinni nokkra daga!“
kallaði hann upp. — „þá eru það
aðeins klukkustundir sem um er að
ræða.“ — „Hversu margar klukku-
stundir getið þér gefið mér?“
„Það veit ég ekki. Ef til vill lifið
þér þessa nótt, ef til vill ekki.“ —
Þá var ég búinn að segja það. —
Þá henti hann sér niður í rúmið,
og fól andlit sitt í höndum sér. Það
var hræðilegt að horfazt í augu við
sannleikann. Því næst settist hann
upp á ný og hrópaði í mikilli sál-
arangist: — „Aðeins klukkustundir,
ekki einu sinni öll nóttin! Heims-
kingi, á þessari nóttu, verður sál
69