Afturelding - 01.12.1962, Blaðsíða 6

AFTURELDING
þín af þér heimtuð! Vei mér! Ég
er bráðum kominn inn í eilífðina
og er ekki undir það búinn. Ég hef
lifað langt líf, en aldrei haft tíma
til að hugsa um eilífðarmálin, og
nú get ég ekki einu sinni fengið
líf mitt framlengt um einn dag.
Herra læknir, eruð þér Guðs barn?“
Ég skil ekkert í guðfræði,“ svar-
aði ég með léttúð, því mig langaði
að komast fram hjá þessari spurn-
ingu. En ég fann að það misheppn-
aðist.
„Guðfræði! Svona talaði ég líka
og hélt ég væri laus við það. Nei,
nei, það er ekki hægt! Það er hræði-
legur sannleikur að Guð er eyðandi
eldur. Hann lætur ekki að sér hæða.
Eftir nokkrar klukkustundir mun ég
mæta honum, sem ég hef ekki viljað
trúa á, og það verður mér til dóms.
Getið þér ekki skrifað lyfseðil upp
á meðal, sem getur lengt líf mitt,
þó ekki væri nema nokkra daga?
Flýtið yður læknir! aðeins að ég
fengi að sjá birtu dagsins einu sinni
enn! Heyrið þér það? Hver og einn
verður að gera Guði reikningsskil
fyrir sín eigin verk.“
„Ég skal skrifa,“ sagði ég annars
hugar, og greip pennann, sem lá
á borðinu fyrir framan mig. Raun-
ar hafði ég ekkert að skrifa. Ég
vissi að allt var vonlaust, en ef til
vill, mundi það friða manninn.
„Má ég sjá það?“ sagði hann um
leið og hann þreif lyfseðilinn úr
höndum mér. „Læknir, ég skil lat-
ínu.“ Þegar hann sá það sem ég
hafði skrifað, reif hann bréfmiðann
í smásnepla, og hrópaði: „Nei, nei,
ekkert yfirvarp! Það er ekkert lyf
til við dauðasjúkdómi. Á þessari
nótt, verð ég að mæta dómara mín-
um.“
„Þér getið sent boð eftir presti,“
sagði ég, til að segja eitthvað.
„Presti! Hann verður þá víst að
vera kaþólskur, svo að hann geti
selt mér syndafyrirgefningu fyrir
70
peninga, því hjá Guði er engin náð
fyrir mig. Það er of seint! Ef hér
væri aðeins að ræða um peninga,
gæti ég gefið allt, allt! Já, aðeins
fyrir að mega lifa nokkra daga.
Nei, ég þarfnast hvorki prests eða
læknis, aðeins manns, sem er fús til
að grafa gröf mína. En hvers vegna
biðjið þér ekki sjálfur, herra lækn-
ir? Getið þér ekki hrópað til Guðs?
Á knjánum! Þér eruð ungur og
hjarta yðar er ennþá ekki forhert
eins og mitt. Ef til vill svarar Guð
yður, biðjið um, að ég fái að minnsta
kosti að lifa einn dag í viðbót. Á
knjánum, segi ég! Sjáið þér ekki að
sál mín er á barmi glötunarinnar?“
Ég veit ekki ennþá hvernig ég
kom niður á kné mín, en við
krupum öll sem vorum inni. Hitt
fólkið grét og ég reyndi að biðja
til þess Guðs sem ég þekkti ekki,
í fyrsta sinn á ævi minni. En þegar
um vesalings manninn var að ræða,
var það of seint. Maðurinn var þeg-
ar dáinn. Ofreynslan hafði slökkt
lífsneistann sem eftir var.
Ég megnaði ekki að vera lengur
inni, heldur flýtti ég mér sem mest
ég mátti út á götu. Áætlun mín hafði
verið að fara á kvöldskemmtun, en
ég gat það ekki. Þess í stað ráfaði
ég um göturnar í stormi og vondu
veðri. Mér var alveg sama. Hjarta
mitt var eins og ólgandi haf. „Ertu
Guðs barn?“ Þessi orð enduróm-
uðu í hjarta mínu alla nóttina.
Fyrri h'fsskoðun minni var sópað
burlu, og allt það sem ég hafði
sótzt eftir og dreymt um, var nú í
augum mínum, minna en ekki neitt.
Mér varð það ljóst, að það sem mig
vantaði, var friður Guðs.
Ennþá voru tvær vikur til jóla.
Á þessum tíma barðist ég harðri
baráttu. Voldug öfl börðust um sál
mína. Áður hafði heimurinn haft
mig fullkomlega á sínu valdi, svo
að það var ekki svo auðvelt að
losna allt í einu, þótt ég vildi það.
Vinir mínir, yngri og eldri, komu
til mín og reyndu á allan hátt að
fá mig til að hrinda þessum alvar-
legu hugsunum frá mér. Þeir sögðu,
að þetta væri ímyndun hjá mér,
og :að þetta þunglyndiskast mundi
bráðum batna, og þá væri ég kom-
inn aftur til þeirra. Þeir gátu ekki
heldur án mín verið, sögðu þeir.
Hvernig mundu skemmtanir þeirra
verða, ef ég væri ekki þar. Þar
hafði ég verið hrókur alls fagnað-
ar. Sumir höfðu meira að segja hót-
anir í frammi. Þeir sögðu að fram-
tíð mín, sem starfandi læknis væri
búin að vera. Heldra fólkið mundi
segja skilið við mig, vegna þess að
það væri ekki hægt að treysta mér
framar, og svo yrði ég aðeins lækn-
ir fyrir nokkra fátæklinga.
En allt þetta hafði engin áhrif
á mig. Það mátti kosta, hvað sem
það kosta vildi. Að mæta dauðan-
um eins og þessi maður, gat ég
ekki hugsað mér.
„Sjá hann biður,“ var sagt um
Pál postula forðum, þegar hann
hafði mætt Jesú Kristi á leiðinni til
Damaskus. Og ég bað til Guðs, bæði
daga og nætur. Lögmál Guðs dæmdi
hið synduga líf mitt. Ég sá það nú,
að meira að segja allar hugsanir
mínar hefðu verið gegnum sýrðar af
synd. Ég skildi vel orð Jesú við
Nikodemus, að allt þyrfti að verða
nýtt og að enginn, sem ekki væri
fæddur af vatni og anda, gæti séð
Guðsríkið. En ég spurði sjálfan mig,
hvernig getur þetta orðið? En sá
sem leiðir hina fátæku og voluðu
rétt, heyrði af náð sinni andvörp
syndarans. „En þeir sem ég lít til,
eru hinir auðmjúku, og þeir sem
liafa sundurmarinn anda, og skjálfa
fyrir orði mínu.“ (Jes. 66. 2).
Jólahátíðin kom, en á allt annan
hátt, en ég hafði hugsað mér. Guð
leiddi mig að jötunni í Betlehem
þar fann ég gleði, sem enginn getur
tekið frá mér. riaml1- 4 nœstu síðu-