Afturelding - 01.12.1962, Page 8

AFTURELDING
Jól norska sjómannsins
Það er ekki svo ýkja langt síðan
að þetta bar við, sem hér segir frá.
Norskur, ungur maður hafði farið
að heiman og ráðið sig í siglingar.
í 16 ár hafði hann siglt um fjar-
læg höf, en aldrei skrifað heim til
móður sinnar á því tímabili. Jóla-
morgun einn, eftir 16 ár, gekk hann
hryggur í huga um göturnar í hafn-
arborginni Cardiffs. Þar gengur
hann fram hjá lítilli kirkju og
heyrir orgelhljóm og sálmasöng. —
Einhver ómótstæðileg tilfinning
knýr hann til að ganga inn í þessa
litlu kirkju.
Eftir prédikunina tilkynnti prest-
urinn að næsta dag yrði hátíðasam-
koma í kirkjunni og allir sem hér
væru viðstaddir þessa guðsþjónustu,
væru boðnir velkomnir á þá sam-
komu.
Norski sjómaðurinn hugsaði sér
að koma á þessa samkomu einnig.
Hann mætti því réttstundis daginn
eftir. Þegar hann var seztur, var
honum réttur miði, sem talan 400
var skrifað á. Ut á þetta númer
fékk hann síðar i samkomunni lít-
inn gjafapakka. Hann braut pakk-
ann upp og sá, að það var prjónað
handklæði. Gjöf þessi vakti enga
gleði hjá honum, enda var hann
orðinn vanur verðmeiri hlutum.
Áður en hann háttaði þetta kvöld,
verður honum þó á, að taka bögg-
ulinn upp aftur, og veitir hann því
þá athygli, að við handklæðið
er fest bréf með títuprjóni. Utan á
bréfinu stóðu þessi orð: „Til sjó-
mannsins, er móttekur þessa litlu
gjöf.“ Norðmaðurinn brýtur um-
slagið upp og les innihaldið:
„Ég er sjötíu ára gömul, og á
þrjá syni, sem allir eru á sjónum.
Einn af þeim er búinn að vera 16
ár að heiman, en hefur aldrei skrif-
að heim til mín á þessu tímabili.
72
Ég veit því ekkert um hann eða
hvar hann er niðurkominn.“
Síðan var greinileg undirskrift,
nafn og heimilisfang. Og frá hverj-
um haldið þið að bréfið hafi verið?
Engri annarri en móður norska sjó-
mannsins. — Norðmaðurinn hafði
óeyddar af mánaðarkaupi sínu kr.
300.00 í veskinu. Þessar krónur
lagði hann til hliðar og keypti síð-
an farmiða með fyrsta skipi heim
til Noregs, og heim til móður sinnar.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir.
Við endursegjum hér játningu
konu forstöðumanns, er við lásum í
„The Christian Herald.“ Hún tal-
ar hirspurslaust og orð hennar eru
markviss.
— Langt að kom guðsmaður
gangandi. Hann spurði, hvort ég
vildi verða eiginkona hans. Ég gaf
honum mitt já og mitt hjarta. Frá
þeirri stundu höfum við starfað hlið
við hlið, jafnt í víngarðinum og
musterinu. Lífið hefur verið mér
fagurt, ljúflegt og auðugt.
— En leyfið mér nú að segja
ykkur, systur og bræður, að ég er
alls ekki fullkomin. Mér er það ljóst,
að ég er allra augnagaman eins og
fiskur í lagardýrabúri. Hvað sem
ég geri, vita allir um leið. Það sem
ég tala er kunngert á torginu. Þar
sem ég geng, fylgið þér mér eftir
með augum ykkar. Stundum blæs
fólk í básúnur fyrir mér, svo að
það heyrist bæði yfir borg og byggð.
Ég verð alltaf að vera á varðbergi.
Komi ég í musterið í nýrri kápu,
hvíslar fólkið á bak við mig: „Þetta
er alltof dýr kápa fyrir forstöðu-
manns konu. Hann fer í skuldir fyr-
ir yfirlæti hennar.“ Ef börnin míp
leika sér á lóð nágrannans, er undir
eins sagt: „Hugsið ykkur, hvað hún
Meðal hinna mörgu gjafapakka, er
deilt var út þennan jóladag í liafn-
arborginni Gardiff, vitum við fyrir
víst, að einn gjafapakkinn náði sínu
ákveðna marki. Hvers vegna? Vegna
þess að í fjarlægum byggðum Nor-
egs sat gömul og lífsþreytt móðir,
sem daglega bað fyrir sínum týnda
syni. Hún vissi ekki, hvar hann var
niður kominn, en hún vissi að Guðs
augu hvíldu yfir vegum hans, og til
þess Guðs bað hún bæn trúarinnar
á hverjum degi.
elur börnin sín illa upp.“ Og ef ég
hirti þau, hrista nágrannarnir höf-
uðin og fárast yfir þeirri harðúð
og miskunnarleysi, sem ráði í heim-
ili forstöðumannsins.
Þeir sem koma í heimili mitt
renna rannsakandi augum yfir hvern
hlut og inn í hvert horn í heimilinu,
til að athuga, hvernig ég þrífi og
hirði heimili mitt. Vei mér, ef allt
er ekki á sínum stað! Ekki sízt í
eldhúsinu. Það sem þá er uppgötv-
að, er prédikað undir eins á þök-
um uppi. Skiljið þið það ekki
ennþá, að ég er önnum hlaðin, og
ég þarf á margvíslegan hátt að
hjálpa manni mínum í starfi hans?
Hafið þið gleymt því, að í heimili
mínu hefur aldrei heyrzt hljómur
af silfurmunum né málrómur þjón-
ustukvenna?
Sannlega segir ég yður: Vísdóm-
ur og náð óska ég að sé mín eina
fegurð. Með sjálfsgát og ótta vil
ég leitast við að ganga veg minn,
alla mína ævidaga. Ég bið að augu
mín verði vökul, svo að fótur minn
festist ekki í snörunni. Og ég vil
leitast við, svo langt sem mér er
mögulegt, að vera ykkur allt í öllu,
ykkur máttugu og fullkomnu í söfn-
uðinum!
Játning: konii for§töðuniann§