Afturelding - 01.12.1962, Page 13

AFTURELDING
á uitt f<zrn gatut kjáHfiac)
Ungur maður, Clayton að nafni,
sem bjó í Bandaríkjunum, átti verzl-
un, sem hann rak með miklum dugn-
aði. Hann var ríkur og átti fallegt
heimili, ágætis konu, og litla, ljós-
hærða dóttur, sem hann dáðist að
og elskaði mikið, og var hún með
honum alls staðar. Hann hugsaði
mikið um framtíð hennar.
En allt í einu kom dauðinn eina
nótt, og tók þennan fjársjóð frá hon-
um. Þessi þungbæra sorg braut hann
algerlega niður. En þar með var
ekki sorgarbikarinn fullur, því að
aðeins nokkrum vikum seinna, kom
engill dauðans í annað sinn á þetta
heimili. Nú tók hann elskulegu
konuna hans.
I örvæntingu sinni vissi hann
varla, hvað hann gerði. Hann lang-
aði að komast í burtu frá þessum
stað, og seldi þess vegna heimili sitt
og verzlun, og fór út í heiminn til
þess að deyfa tilfinningar sínar.
Hann ferðaðist stað úr stað, þangað
til að hann var búinn að hcimsækja
næstum öll lönd veraldarinnar. En
hann fann hvergi ró, og eftir nokkur
ár finnum við hann á Havajaeyjum.
Eftir stutta dvöl á þessum stað, var
honum boðin staða, hjá land-
stjórn Bandaríkjanna, sem hann þáði.
Honum heppnaðist vel, og eftir
stuttan tíma, var honum falið ennþá
ábyrgðarmeira starf að inna af liendi.
Rétt á eftir kom beiðni frá Wash-
ington, um að fá hann til að taka
að sér undirbúning að komu Taft,
fyrrverandi forseta, til Havajaeyja.
Hann átti að sýna honum eyjarnar,
bæði frá landi og sjó, og sjá um öll
þægindi fyrir hann á ferðinni.
Einnig átti hann að gefa honum all-
ar upplýsingar, sem hann óskaði
eftir.
Clayton innti þetta verk af hendi
með miklum dugnaði og fékk hrós
fyrir.
Eftir dálitinn tíma kom önnur
beiðni frá Washington, um að gera
hið sama fyrir annan merkan borg-
ara, William Jennings Bryan, að
nafni. Hann undirbjó allt fyrir þenn-
an mann á sama hátt, og eins sam-
vizkusamlega.
Morguninn eftir að Bryan og
konan hans voru komin, var farið
með þau kringum eyjarnar á skipi,
þeim til skemmtunar. En um kvöldið
báðust hjónin afsökunar, og fóru
inn í skrautlegan sal á skipinu, sem
þau höfðu til umráða. Strax á eftir
heyrði Clayton og aðrir vinir hans,
sem á þilfarinu voru, að Bryan var
að lesa í Biblíunni og biðja, ásamt
konu sinni. Þeir sem hlustuðu á það,
hlógu og glottu liver til annars. —
Næsta kvöld á sama tíma endurtók
þetta sig.
Seinna um kvöldiö, er allir voru
farnir að sofa, var Clayton einn eft-
ir á þilfarinu. Hann stóð þar í tungls-
ljósinu, og horfði niður á hinar
þunglyndislegu öldur, og var að
velta fyrir sér, hvort það væri ekki
bezt að gera enda á hinu gleöisnauöa
lífi sínu, og hverfa í burtu frá þess-
um dimma og grimma heimi.
Þá heyrði hann allt í einu fóta-
tak fyrir aftan sig, og þegar hann
snéri sér við, sá hann sér til undrun-
ar, að hinn tigni gestur var kominn
til hans. Hann var fáklæddur eins
og hann í skyndi heföi smeygt sér
í það, sem hann hafði næst sér.
Bryan lagði vingjarnlega hönd
sína á armlegg hans og sagði: „Ég
hef veitt þér athygli allan tímann
sem ég hef verið hér um borð, og
ég er kominn að þeirri niðurstöðu,
að það er eitthvað, sem íþyngir þér.
Mig langar mikið til þess að hjálpa
þér.“
Maðurinn, sem hafði truflazt í
sínum þungu hugsunum, svaraði:
„Já, það er rétt, herra minn,“ „en
það er enginn sem getur hjálpaö
mér.“
„En, viltu ekki segja mér sögu
þína?“ hélt Bryan áfram.
Spurningin var borin fram í svo
miklum kærleika og hluttekningu,
að Clayton sýndi engar mótbárur.
Og svo sagði hann honum allt. —
Einnig hinar árangurslausu tilraunir
síðari ára, til að öðlast lifslöngun
á ný. Þá lagði Bryan arm sinn utan
um hann og sagði: „Ég á vin, sem
getur hjálpað þér.“
„Hvað eigið þér við herra —
hjálpaö mér!“ En nú skulum við
lofa Clayton sjálfum að segja frá
hvernig fór:
„Áður en ég vissi af, féll Bryan
á kné, og dró mig niður við hliðina
á sér, og byrjaöi að biðja. Aldrei
hef ég heyrt slíka bæn. Meðan tárin
streymdu niður kinnar hans, hróp-
aði hann til Guðs af allri sálu sinni,
að bjarga mér. Og eins fljótt og
elding fer gegnum loftið, náðu orð-
in hjarta Guðs. Á þessari nóttu, á
þilíarinu, á þessu skemmtiferðaskipi
nálægt Havajaeyjum, hjálpaði þessi
maður mér að taka á móti Jesú
Kristi sem vini mínum og frelsara.
Ég hef verið á þessum stað síðan,
og hef lifað breyttu lífi, í breytt-
um heimi.“
77