Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 7

L E W I PETHRUS :
Ég bjargaðist alein
I inngangsorðum að þeirri harmsögu, er hér
segir frá, kemst Lewi Pethrus þannig að orði: „Mér
hefur verið óbærilegt að hugsa til þess, ef ég, að
enduðum lífsdegi mínum á jörðu, stæði frammi
fyrir Guði, án þess að hafa unnið eina sál fyrir
liann, og hafa þá engan möguleika og ekkert tæki-
færi til þess að breyta þeirri niðurstöðu. Að standa
einn frelsaður, án nokkurra ávaxta. Það væri voða-
legt.
Ég mun aldrei gleyma því, heldur hann áfram,
er ég eitt sinn hitti mjög merka-konu, frú önnu
Spafford í Jerúsalem. Frú Anna er hinn eiginlegi
stofnandi að hinni svonefndu „Dalanýlendu“ í
Landinu helga, en þangað liafa margir Svíar flutt
og sameinast þeim, sem þar eru fyrir. Tildrög að
því að þessi Dalanýlenda var stofnuð, voru þau,
að frú Anna og maður hennar rötuðu í þá þung-
bæru reynslu, að missa allt sem þau elskuðu hér
í heimi á einum degi. Eftir þessa reynslu ásettu
þau sér að skilja sig frá heiminum og helga sig
því hlutverki, sem Guð kynni að ætla þeim. Þau
völdu sér svo þann kostinn að flytja til landsins
helga, búsetja sig þar, og lielga sig því starfi, er
þau hafa staðið fyrir síðan.
Frú Anna Spafford var orðin háöldruð, er við
hittumst í Jerúsalem. Hún var kona fríð sýnum,
sem hafði tekið reynslunni á réttan hátt. Hún lét
það þungbæra og erfiða bera sig eins og vagn inn
á veg Guðs, þar sem hún gat bæði elskað og
þjónað Guði.
Hún var eiginkona auðugs lögsögumanns í
Chicago. Þau hjónin áttu skrauthýsi mikið, sem lá
á bökkum Michiganvatnsins. Þarna lifðu þau hvern
dag í allsnægtum og tímanlegum unaði. Einn dag
hom þeim saman um J)að, að hún skyldi fara til
Evrópu, til hvíldar og uppléttis, og taka dætur
þeirra með sér. Þær tóku far með góðum farkosti
yfir Atlantshaf, eða þannig var það hugsað. En
skipið fórst og sökk í djúp hafsins. Hún sagði mér
frá því, hvernig 'hún hefði reynt að brjótast fram
að næsta björgunarbát. En í þeirri miklu þvögu
af angismrfullu fólki, var lienni hreinlega hrund-
ið frá björgunarbátnum. Eftir stóð hún svo þarna
á Jjví flaki skipsins, sem ennþá var ofansjávar.
Hún horfði á, þegar kennslukonan, sem með þeim
var, og þrjár af dætrum hennar sjálfrar hurfu í
djúpið. Nú stóð hún eftir á flakinu með yngstu dótt-
ur sína á handleggnum. En óðar en varði kom sjór
yfir flakið og sleit barnið úr örmum móðurinnar.
Um leið féll hún í yfirlið og vissi ekki af sér fyrr en
hún vaknaði aftur og fann þá að hún lá á ein-
hverju hörðu. En hún hafði það skýra meðvitund,
að hún reyndi að liggja grafkyrr. Hún lá nefni-
lega á plánka í sjónum — á bakinu.
En um leið og hún vaknaði alveg, hrópaði hún
nafn minnstu dóttur sinnar, er bylgjurnar slitu
síðast af lienni. Hróp hennar heyrði björgunarsveit-
in, er réri innan um brakið, til að leita að þeim
sem þeir gætu bjargað. Þeir komu ekki auga á
hana, en heyrðu hana alltaf lirópa nafn barnsins
síns. Eftir nokkra stund fundu þeir hana og björg-
uðu henni.
Seinna kom svo skip til þeirra, er heyrt hafði
neyðarskeytin, og fluttu skipsbrotsmenn alla til
Frakklands. Þegar allir, sem björguðust voru
komnir í land, sendi hún skeyti til mannsins síns
vestur um haf: „Bjargaðist alein. Hvað á ég að
gera?“
Lewi Pethrus heldur áfram: Orð þessi hafa
komið til mín mörgum sinnum og orðið sem and-
leg vakning fyrir mig. Hugsaðu þér, faðir og
móðir, ef þú skyldir þurfa að segja þessi orð einn
dag: „Ég er frelsaður aleinn, hvað á ég að gera?“
Og ef J>ú vinur, sem ert frelsaður, og vinnur
7