Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 12

Byrjaði œgilega, endaði yndislega
Bóksali frá Brezka Biblíufólaglnu var á ferð á Ítalíu,
fyrir nokkrum árum síðan. I»ar réðst liópur afbrota-
manna á hann. En það sem byrjaði ægilega, enti yndis-
lega. Það sannar frásaga þessi.
Áætlunarbifreiðin nam staðar í nágrenni Neapel.
Einmana ferðamaður steig út úr henni. Hann
veifaði bifreiðarstjóranum og stóð stundarkorn
kyrr á veginum, og horfði á eftir bifreiðinni, sem
hélt áfram eftir veginum. Því næst greip hann
ferðatösku sína og hélt af stað. Hann lagði leið
sína inn á hliðarveg, sem lá að þorpi nokkru, all-
langt frá aðalveginum. Maðurinn gekk hægt, því
að ferðataska lians var þung. í henni voru bækur,
sem hann ætlaði að selja í þorpinu. Hann gekk
í þungum þönkum vegna þess að hann vissi ekki
hvaða móttökur hann mundi fá. Þorpsbúar voru
víst ekki mjög vingjarnlega sinnaðir gagnvart út-
lendingum. Eftir að hafa gengið dálítinn spöl af
veginum, settist hann niður á vegbrúnina til þess
að hvíla sig. Hann opnaði ferðatöskuna, og tók
fram Biblíuna sína, og byrjaði að lesa. Þau orð
sem augu hans féllu á, voru þessi: „Engill Drott-
ins setur vörð kringum þá, sem óttast hann, og
frelsar þá.“
Hvað þurfti hann þá að vera órólegur? —
Styrktur af orði Guðs, hélt hann áfram ferð sinni,
eftir að hafa falið sig í hendur Guðs. í andliti
lians endurspeglaðist innri friður, sem fyllti lijarta
hans. Hann vissi ekki hvað beið hans, og það var
gott.
Á hæð nokkurri, skammt frá þorpinu, sátu ung-
menni, á aldrinum frá 15 til 20 ára. Þeir höfðu
iðkað það upp á síðkastið að safnazt saman í sveit,
stofnað til óeirða og illkvittni. En þennan dag
höfðu þeir enn alvarlegra markmið.
Fyrirliði óaldarflokksins hafði varað fólkið í
þorpinu við þessum manni, sem væri að koma
þangað, og sátu þeir þar fyrir honum og hiðu
lians. Þetla var ágætt tækifæri til að geta svalað
ævintýraþrá og villimennsku sinni á honum. En
auk þess álitu þeir að þeir væru að hjálpa fólkinu
til að losna við hann í eitt skipti fyrir öll. Þeir
vissu líka að hann var óvelkominn gestur. Nokkrir
þcirra höfðu klifrað upp í tré, til þess að geta
séð betur til ferða komumanns. Allt í einu heyrð-
ist einn þeirra blístra lágt. Þetta var merkið upp
á það, að nú væri maðurinn sýnilegur á veginum.
„Nú kemur hann,“ kallaði sá sem hafði blístrað,
um leið og hann klifraði niður úr trénu með
flýti. Hljóðlcga læddist hópurinn af stað. Það var
enginn vandi að finna felustað bak við runna og
kjarrskúfa, sem uxu þar meðfram veginum. Þar
gátu þeir beðið í ró og næði, án þess að hann
yrði þeirra var. Idlutverk livers eins var fyrir-
fram ákveðið.
Maðurinn sem ekki átti sér nokkurs ills von,
kom nær og nær. Og nú var hann kominn alveg
á svig við felustað þeirra. Þá var aftur blístrað, og
í sömu andrá þaut allur hópurinn fram, til atlögu
að honum. Einn þeirra tók ferðatösku lians. Hinir
létu hnefahöggin dynja á honum eða slógu bak
hans með spýtum. Það mundi hafa farið ver fyrir
honum, ef nokkrir verkamenn, sem voru á heim-
leið frá vinnu sinni, hefðu ekki gengið þarna hjá,
einmitt á þessari stundu. Þeir gengu þegar til
atlögu og stökktu glæpaflokknum á flótta. Því
næst reistu þeir manninn á fætur og þurrkuðu
blóðið af andliti hans. Svo fylgdu þeir honum
til baka, þangað til hann var kominn inn á aðal-
veginn. Þar tók hann áætlunarbílinn aftur til
Neapel.
Þeim varð illa við hvernig farið hafði verið
með hann, og báðu hann afsökunar á illverkum
nágranna þeirra.
Daginn eftir sneri hann aftur þangað, til þess
að sækja töskuna sína, sem var full af bókum.
12