Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 23

Mistök á
heimsmælikvarða
Einnar þjó'öar or'öspor hljáÖar:
ungur sonur, stórra vona,
sat á belck og sinnti aö þekkja
Son GuSs belur, færöi í letur
guölcgt mál og guöspjall sálar,
Gáfna mesti, jlýöi lesti.
Hyggjudjarfur œttar arfur,
alllaf samur, nokkuö framur.
„Heimsins ljósiö“ hans var hrósi'ö,
Ilerrann Kristur var hinn fyrsti,
hugann seiddi, hjarlaö leiddi
hœrri vegu yndislega.
Alltaf hœstu einkunn glœsta
einatl tók hann, lærdóm jók hann.
Kennimanninn kvaddi sanna,
kristin frœöi rœkli í nœ'ði.
Tímar liðu, tálsvell biðu
lœpt við sporið, reyndi á þorið:
Kennifaðir kom í hlaðið,
kom að frœða um Drottin hœða.
Ungsveinn þegar ótt til vegar
ólmur hleypur veginn sleypa,
gcngur fús að gislihúsi,
guðsmann þráði mest á láði.
Mao Tso Tung.
Guðsmanns brœður, grannir þrœðir,
guldu nei, og leyfðu eigi
ungum sveini inn í leynið,
utan húsa skyldi hann dúsa.
Aldrei meiri á ýta eyri
auðmýkt fékk hann jafnt og blekking.
„Bezt, er vonir bregðast svona
burt ég haldi í myrkrið kalda.“
Vcröld þekkir vísast rekkinn,
valdamann í austurranni,
Kínalanda ógnar anda,
einvaldsherra í stormasnerru:
Maó Tse-tung múgsins tunga
mœrir slingan frávillinginn.
Vandinn glœðist, veröld hrœðist.
Voða skugga ber á glugga.
Ásmundur Eiríksson.