Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 27

fyrir henni? Skyldi hún hafa fundið leiS út úr
sorglegri tilveru sinni, og orðiS hamingjusöm?
ESa skyldi byrSi lífsins hafa orSiS henni of þung,
eins og ótal mörgum öSrum, og hún svipt sig líf-
inu?
Nú lienti þaS, aS ég missti heilsuna, og varS
að' dvelja dálítinn tíma á berklahæli. Á meSan ég
dvaldi þar bar svo viS, að' haldin var kristileg
samkoma í lestrarstofu hælisins. Og vitið’ þiS
hvað? Haldið þið ekki að ég haíi séð ungu stúlk-
una þarna aftur. Nokkrir unglingar vitnuðu þarna
um trú sína á lifandi Guð, og um það, hvaða þýð-
ingu það hefði liaft fyrir líf þeirra, að þeir eign-
uðust lifandi trú á Krist.
Síðust allra steig þessi unga stúlka þarna fram
og sagði nokkur orð. Hún talaði hægt en greini-
lega. Allir urðu gagnteknir af orðum hennar. Hún
lýsti á einfaldan hátt, hvernig allt líf hennar hefði
veriö fullt af lífsleiða, trega og tómleika, þrátt
fyrir góðar ytri kringumstæður.
Hún sagðist hafa átt margt, sem aðrir áttu ekki.
Gott heimili, góða foreldra og marga vini. — Og
henni hefði gengið vel í skóla. En hún hafði aldrei
getað losað sig við þennan nagandi lífsleiða og
tómleika í hjartanu, er gerði allt líf hennar óbæri-
legt. Að lokum hafði hún tekið ákvörðun um það,
að fyrirfara sér, og binda þannig endi á þetta
óhamingjusama líf.
„Lífið var mér einskis virði,“ sagði hún, „því
að engin skemmtun var mér fimm aura virði.“
Ég hrökk við er ég heyrði hana segja þessi orð
aftur, eftir öll þessi ár. Fyrir nokkrum árum höfðu
þessi orð farið yfir varir hennar, er hún var í
dýpstu örvæntingu. En nú var allt breytt.
„Svo veiktist ég af berklum,“ sagði hún. „Og
ég gat ekki sagt, að ég væri neitt sérstaklega hrygg
yfir því. Mér var eiginlega sama hvar ég var. —
Móðir mín grét yfir því að ég hafði fengiö þenn-
an sjúkdóm. Nú væri framtíð mín alveg eyðilögð,
sagði hún. Ég hef aldrei hugsað mér neina fram-
tíð, svaraöi ég móður minni.
En hér á þessum stað breyttist allt. Hér hitti ég
kristna félaga, sem áttu allt það sem mig vantaöi:
Framtíð, gleöi og von, sem ekki var bundin við
ytri kringumstæður. Hér fann ég Krist. Og í hon-
um fann ég allt, sem friðlaust hjarta mitt hafði
hrópað eftir daga og nætur. Hann breytti lífi
mínu innanverðu frá. Hann gerði allt nýtt.“
Þegar ég seinna um kvöldið lá í rúmi mínu í
sjúkrastofu minni, fylllist hjarta mitt ósegjanlegri
gleði. — Ég hlustaði á rólegan andardrátt félaga
minna, er sváfu í rúmum sínum. Ég heyrði hljóð-
ið í lyftunni, sem gekk upp og niður. Og frammi
í ganginum voru einhverjir að tala saman í hálf-
um hljóðum. Frá einhverri stofunni heyrðist grát-
ur, eða var það hlátur, ef til vill. — Ég gat ekki
greint það nógu vel. En hugsanir mínar snerust
alltaf um það sama. Hugsa sér, þvílík breyting
hefur átt sér stað á þessari ungu stúlku. — Fyrir
nokkrum árum hafði ég hlustaö á samtal hennar
við vini sína, þar sem hún með örvæntingu í rödd-
inni hafði sagt: „Það er engin skemmtun fimm
aura virði.“ En nú gat hún gengið frain og sagt
sigri hrósandi, að Kristur hefði gert alla hluti
nýja í lífi hennar.
Tekið úr Evangelii Harold.
27