Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 29

„Eins og hindin, sem þráir vatnslindir þráir sál
mín þig, ó, Guð.“ Sigríður söng um þessa þrá í
sálmum sínum, hvort sem þeir voru frumortir eSa
þýddir:
„Ég krýp við krossinn þinn,
ó, Kristur, Herra minn.
Og bið um frelsisfylling,
svo fagni hugurinn.
MeS afli elsku þinnar,
minn eigin vilja deyð.
AS sjálfslíf sálar minnar,
ei sigri mig á leið.
Kór: Ég þrái þig, ó, Herra,
sem þorsta svalað fær.
Af gnóttum þínum gef mér,
þú guðdómsbrunnur skær.“
Bæn hennar fékk svar er hún liafði eftir harða
sálarbaráttu tekið afstöðu með kenningum Hvíta-
sunnumanna. Á heitri bænastund skírði Drottinn
hana í Heilögum Anda. Við munum svo glöggt
þessa stund á miðnætti 31. júlí 1948, í Salem á
Isafirði. Það var verið að halda hátíðlegt afmæli
Ólafíu Gundersen, vinukonu liennar, og gleðin var
því tvöföld og við fundum í sannleika þá stund
forsmekk guðsríkis eilífu sælu og lofgjörðin steig
upp til okkar dýrðlega Frelsara, sem eitt sinn gaf
fyrirheitið um Huggarann, Andann Heilaga, er hann
vildi senda læriveinum sínum.
„Sami í gær og í dag er Drottinn,
dýrðleg vissa er sú.
Allt þó breytist enn minn Jesús,
aldrei breytist þú.“
Sigríður var duglegur bréfritari og átti marga
bréfavini. Til síðuslu daga liennar skrifaði hún bréf,
er ilmuðu sem fegurstu rósir af trú og von og kær-
leika. Trú hennar blikaði gulli skærri gegn um
hennar síðustu raun, hert í eldsofni reynslunnar,
og langrar trúarþjónustu við Frelsarann, Jesúm
Krist.
Á jóladag rúmum hálfum mánuði fyrir andlát
sitt skrifaði hún vinkonu sinni meðal annars: —
„Mikið er Drottins miskunn dásamleg og dýrmæt
fyrir angruð hjörtu. Oft gleður mann og huggar
blcssað lifandi Orðið lians, svo maður verður end-
urnærður í anda sínum þótt svo maður geti ekki
komist á samkomu. Því að hans blessaði, Heilagi
andi er manni nálægur í einstæðingsskap manns
Halló pabbi!
Eitt sinn lofaði D.L. Moody að taka lítinn son sinn
með sér í gönguför. Willie litli bað mömmu sína
að búa sig nógu snemma, svo að hann yrði til-
búinn þegar pabbi kæmi. Hún gerði það. Og svo
fór Willie út og hugsaði sér að leika sér úti í
garðinum þangað til pabbi kæmi. Eftir nokkurn
tíma kom pabbi, og Willie liljóp á móti lionum
og kallaði:
„Halló, pabbi, ég er tilbúinn að fara með þér!
„Æ, elsku vinur minn, ég get ekki lofað þér að
fara með mér, því að þú ert svo óhreinn í framan.“
„Ég er alveg hreinn í framan, pabbi, því að
mamma þvoði mér.“
Pabba hans datt ekki í hug að fara að þræta
við barnið. Hann lók bara þegjandi í hönd hans
og leiddi hann með sér inn í húsið. Þegar þeir
voru komnir inn tók faðir hans fram spegil og
lét Willie lita í hann.
„Jæja, Willie minn, er andlitið hreint?“
„Nei, sagði sá litli, og flýtti sér til mömmu sinn-
ar og bað liana sem skjótast að þvo sér í framan.
Þegar Moody sagði frá þessu atviki, bætti liann
við:
„Biblían er eins og þessi spegill. Hún gerir
meira. Hún sýnir okkur hvaða leið við skulum
fara til þess að hreinsast: „....blóð Jesú sonar
lians (Guðs), hreinsar oss af allri synd“ (1. Jóh.
1,7).
og þar af leiðandi angurværð. Oft þreifa ég á því
og gleðst. Já, ég verð að lofa hans blessaða nafn,
því að hann yfirgefur ekki sína smælingja. Halle-
lúja!“
Myndum við ekki öll óska að geta á síðustu
stundum lífs okkar tekið undir slíkan vitnisburð?
„Fyrir blóð lambsins blíða. Búinn er nú að
stríða. Og sælan sigur vann.“
Blessuð sé minning Sigríðar Halldórsdóttur.
Kristín Sæmunds.
29