Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 40

JOHNY FRIBERG :
Á mánudag munt þú deyja
Johny Friberg er sœnskur. Hann hefur veriS frarn-
gangsríkur í þjónustu Gudríkis um árabil. Hann
er jafnvígur á þaS aS prédika og syngja. Nú er
hann aSstoSarforstöSumaSur í Karlskróna í SvíþjóS.
Þú, sem lest þessar línur, hefur sennilega ein-
hverntíma í lífi þínu reynt eitthvað, sem á sérstak-
an hátt hefur valdið umróti í huga þér. Oft verður
fólk á vegi okkar, sem getur sagt okkur frá ein-
hverju, sem hefur haft djúp áhrif á það. Frá upp-
hafi til enda er mannlegt líf fullt af viðburðum.
En það sem tekur öllu öðru fram, sem manninn
hendir, er þegar hann öðlast hið persónulega lijálp-
ræði í Jesú Kristi. Sá, sem hefur reynt það, er í
sannleika hamingjusamur.
Lesanda þessarar greinar kann að finnast yfir-
skriftin yfir henni sé nokkuð skuggaleg eða jafnvel
ógnvekjandi. Það virðist ef til vill nokkuð undar-
skírast vegna þess að hann hefur áður látið frels-
azt, fyrir trú.
Að það sé trúin, sem samkvæmt kenningu Biblí-
unnar, frelsar, getur enginn neitað, sem ekki
vill segja meir en Biblían kennir. „Sá sem trúir
á soninn, hefur eilíft líf.“ „Trú þín hefur frelsað
'þig, far þú í friði.“ „Þetta skrifa ég vður, til þess
að þér vi'ið, að þér hafið eilíft líf, yður sem trúið
á nafn Guðs sonar.“
Biblían talar þannig um fjölda manns, sern tók
trú, méð öðrum orðum endurfæddist, áður en þeir
tóku skírn. Meðal þeirra er Páll postuli.
En lútheraninn heldur áfram að álíta, að þeir
hafi sannanir, og þeir vitna í orðið: „Það sem af
holdinu er fætt er hold.“ En þetta eru meir en lítið
veik rök til að styðja það að skírnin endurfæði.
legt fyrir hann að heyra, að einmitt þessi fimm
orð urðu til vakningar og hjálpræðis fyrir mig.
Þegar ég var á milli feriningar og tvítugs var
íþróttalífið mín einustu áhugamál. Eiginlega voru
þau orðin hjáguðir mínir. Eitt hið leiðinlegasta,
sem mig gat hent, var þegar ég af einhverjum ástæð-
um gat ekki verið viðstaddur mina uppáhalds kapp-
Ieiki. Knattspyrnan, ásamt öðrum kappleikjum, var
mér sjálft lífið.
Stundum kom það þó fyrir, að ég fór á vakn-
ingarsamkomur með foreldrum mínum. Á þessuin
samkomum söng fólk og vitnaði um eitt og sama
nafn: Jesúm. Ég sannfærðist æ betur og betur um
það, að þessi Jesús elskaði mig. Ræðumaðurinn
sagði oft á þá leið, að vildi einhver gefa Kristi líí
sitt, ]iá mundi sá hinn sami fá að reyna það, sem
hann nefndi hjálpræði til eilífs lífs.
Guðs Andi byrjaði að tala til mín á sinn kær-
Biblían segir að maðurinn hafi syndugt eðli. En
hún segir líka, að trúaðir menn hafi synd í hold-
inu, en það útilokar ekki, að máðurinn geti verið
frelsaður.
Getur nokkur maður ímyndað sér að Guð sé
strangari, þegar um ungbörn er að ræða, en hann
er gagnvart fullorðnum? Ekkert orð í Biblíunni
stvður þá hugsun. Miklu fremur getum við álykt-
að, að í Biblíunni sé að finna orð, sem segja hið
gagnstæða. J einum sálmi Davíðs lesum við: „Til
þín var mér varpað frá móðurskauti." Og í Lúk-
asarguðspjalli lesum við': „Hann mun fyllast Heil-
ögum Anda þegar frá móðurlífi. . . .“
Við lá'um nægja að tilfæra þetta að sinni úr
fyrrnefndri grein.
4B