Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 41
leiksríka og milda hátt. Ég fann köllun hans taka
mig sterkari og sterkari tökum. Brátt varð mér ljóst,
að! ég stóð frammi fyrir þýðingarmesta vali lífs
míns. Valið var: Jesús eða íþróttirnar, sem voru
hið ráðandi afl í lífi mínu. Ég var sannfærður um,
að þetta val gilli ekki aðeins þetta líf, lieldur einn-
ig hina komandi eilífð. Þar af leiðandi, var þetta
orðið ákaflega alvarlegt í angum mínum. Þannig
sat ég á mörgum vakningarsamkomum, þar sem
fólki var með mildum og kærleiksríkum orðum
hoðið að velja Jesúm, eftir að Guös orð og Andi
harði talað mjög sannfærandi í samkomunum.
Því miður gerði ég þá eitthvað, sem mig iðrar
nú. Ég hafnaði hinum gullnu og mörgu tækifærum,
srm mér gáfust til þess að velja Krist. Hryggð
hjar'a míns var yfirmáta sár og djúp. Ég hugsaði,
að ég skyldi ákveða mig á næstu samkomu, en nei,
þá fannst mér það mundi vera betra að ákveða
sig næst. Vissi ég þó gerla að það væri mjög hættu-
le.it að skjóta ákvörðun sinni svona jafnt og þétt
á frest, en samt gerði ég það.
En svo kom nokkuð óvænt fvrir mig nótt eina.
Þar sem éar lá í rúmi mínu í diúnum svefni. leiftr-
aði skært liós í herben;inu mínu. Þecar miðdenill
ljóssíns var kominn vfir rúm mitt, hevrði éa: rödd,
sem talaði 'il mín þessi alvarleKn og innihaldsríku
orð: „Á mánudap; munt þú deyia.“
Næsta morgun vaknaði ég, en þó undarleet megi
virðast, mnndi ée ekkert af því. er boriö hafði
fyrir mig um nóttina. Þetta var fimmtudagur, og
þennan dag átti ég að taka þátt í kannleik í liví
fé’agi sem ég var meðlimur í. Með nokkrum kvíða
leit ég fram *iI þessa kappleiks. Þetta fann ég hvað
greinilegas* þar sem ég sat í bifreiÖinni á leið til
íþróttavnngsins.
Pétt áður en ég æ'laði að ganga út á leikvang-
nut liauð einn félava minna mér vindMng. Ég tók
vind’inn'inn o" héÞ á honum milli fingra minna
litla stnnd. Ó. hvað mér fannst ég vera orðinn mik-
tl! maðu> ! En í sömu svipan, er ég hugðist hera
Vtndlinginn að vörttm mínnm og siúga að mér
fv>-s‘a revkinn. hliómnðu hin sömn orð í evrum
mínunt. er ég hafði hevrt nóttina áður: „Á mánu-
dag munt þú devia“. f sömu andrá stóð allt Ijóst
fyr>r mér, er fvrir mig hafði komið nm nóttina.
Ég get með engu móti ú'skvrt hað. hvernig mér
leið á þessari stundu. Á einu andartaki varð hug-
ur minn allur í uppnámi. Nú varð mér ljóst, að
það var enginn annar en Jesús, sem var að tala
til mín. Ég fleygði vindlingnum frá mér, spennti
greipar, og ég sem var vanur að hrópa og stökkva
upp í loftið, er eftirlætis félagi minn sparkaði í
mark, hóf nú í örvæntingu minni að ltrópa nafn
Jesú.
Eins og að líkum lætur vissi enginn af félögum
mínum, að ég var kominn i djúpa syndaneyð. Föstu-
dagurinn rann upp. Örvæntingin yfir afstöðu minni
jókst meir og meir. Enginn maður getur gert sér
í hugarlund, hve hræðilegt þetta allt var! Þetta
kvöld grét ég mig í svefn.
Laugardagurinn rann upp. Þetta varð verra og
verra. Eins og undanfarin kvöld, grét ég mig sár-
hryggur í svefn. Svo kom sunnudagurinn. Líðan
mín var engu betri. Með sjálfum mér hugsaði ég á
þessa leiö: „Ef það skyldi nú vera Guðs vilji, að
ég yfirgæfi þennan heim, þá vil ég þó að minnsta
kosti gera það frelsaöur, heldur en ófrelsaður.“
Það vissi ég að var hið bezta.
Þetta sunnudagskvöld átti að vera vakningarsam-
koma í Fíladelfíu. Ég megnaði ekki að halda kyrru
fyrir lieima. Ég gekk til yngri bróður míns og
spurði hann, hvort við ættum nú ekki að fara á
samkomuna og gefa Jesú líf okkar. Ég varð ekki
lítið undrandi, er liann játaði þessu. Nú sé ég að
þetta var náð Guð’s við mig, að bróðir minn skyldi
svara svona, því með þessu vildi Guð létta undir
með mér til þess að taka þessa alvarlegu og þýð-
ingarmiklu ákvörðun.
Samkoman hófst. Guðs orð var boðað í krafti
Andans og söngkórinn söng um hjálpræðið í Kristi.
Þegar kom að eftirsamkomunni var fólki boöið að
koma fram til fyrirbænar og leita Krists. Ákaft
stríð milli Iióss og mvrkurs liófst hið innra með
mér. Þessari stundu glevmi ég aldrei, hegar hróðir
minn ng ég risum úr sætum okkar uppi á svölunum
og við gengum niður stigann, opnuðum dyrnar og
staðnæmdumst þar inni í salnum.
Margt manna var samankomiö þetta kvöld, svo
að óttinn við menn gerði greinilega vart við sig.
Stríðið var heitt. Óvinurinn prédikaði fvrir mér:
„Hvað munu félagar þínir segja?“ Hann hélt
áfram og sagði: ,.Þú þarft ekki að frelsast strax
Þér er óhætt að bíða ögn enn með þaö.“
Á meöan ég stóð þarna, ásamt bróður mínum,