Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 44

nærveru Heilags Anda, að það var eins og brjóst
mitt myndi bresta.
Skömmu fyrir þennan tíma, höfðum við hjónin
eitt sinn sótt heim sænskan trúboða, sem hér
dvaldi á vegum Hvítasunnumanna og tjáð honum
hugsanir okkar og þrár í sambandi við Heilagan
Anda. Bænastundin, sem við áttum með honum,
var okkur algjörlega ný reynsla. Hér heyrðum
við í fyrsta sinn, mann mæla fram spádóm í öðr-
um tungum undir krafti Guðs Anda og útleggja
þær síðan á sínu eigin máli. Boðskapurinn, sem
hann flutti okkur, var á þá leið, að á komandi
tímum mundi Guð bænheyra og fylla okkur með
Heilögum Anda og eldi og nota okkur síðan til
þjónustu fagnaðarerindisins.
Eftir samkomur dr. Oswald J. Smith í Reykjavík
1962 var ég beðinn að taka að mér starf, sem
umboðsmaður Kristilegrar bókmenntadreifingar á
íslandi. Eftir mikla baráttu og bæn tókst ég þetta
á hendur, minnugur þess að: „Máttur hans full-
komnast í veikleika“. Tíminn sem liðinn er síðan,
hefur fært mér heim sanninn um, að þetta var
sannarlega köllun frá Drottni sjálfum.
Orð Postulasögunnar héldu áfram að orka á
mig, og smám saman sá ég ljósar þann veg, sem
Drottinn vildi að ég gengi — inn í hið „fullkomna
fagnaðarerindi.“ I okt. 1964 skírðumst kona mín
og ég niðurdífingarskírn og gengum í Hvítasunnu-
söfnuðinn í Reykjavík.
Skömmu síðar öðluðumst við þá sömu óviðjafn-
anlegu reynslu, sem sagan greinir frá, að menn
frá dögum frumkristninnar, gegnum aldirnar og
allt til þessa dags, hafi fengið að reyna: „Og þeir
urðu, allir fullir af Ileilögum Anda og tóku a'8
lala öðrum tungum, eins og Andinn gaf þeim a8
mœla.“ Post. 2,4.
í apríl 1965 varð Drottinn undursamlegur í lífi
mínu. Enskur trúboði bað fyrii mér og lagði hend-
ur á sjúka brjóstið, sem ég hafði stöðugt þrautir í.
Ég varð heill á sama augnabliki. „Jesús frá Naz-
aret gekk framhjá“. Ég hef ekki fundið til sjúk-
dómsins síðan. Lof sé nafni hans!
Eftir því sem starfið óx, fann ég greinilega Guðs
vilja í, að ég notaði allan tíma minn til þjón-
ustu fagnaðarerindisins. Síðan höfum við fengið
að reyna, hvernig það er að lifa út á djúpi fyrir-
heita Guðs. Það hefur verið undursamleg reynsla.
Guð bregzt aldrei!
Að skírast í Heilögum Anda er ekkert lokatak-
mark, eins og sumir virðast halda. Heldur að-
eins inngangur inn í þetta heilaga leysandi líf í
Andanum, sem sérhver lærisveinn þarf á að halda,
til þess að geta með djörfung leyst af hendi köll-
unarverk sitt á akri Krists. Nú á þessum síðustu
alvarlegu tímum, hefur þessi sannleiki lokizt upp
fyrir æ fleirum, og við lesum stöðugt um menn
og konur um víða veröld frá öllum trúarsamfé-
lögum, sem hópum saman hafa tekið á móti fyrir-
heitinu: „Gjöf Heilags Anda“. Það var vegna míns
eigin ótakmarkaða veikleika, sem ég þurfti svo
mjög á þessari „heilögu lind kraftarins af hæðum“
að halda, og ég mun þurfa hennar með hvern
einasta dag lífs míns.
Sé þér líkt farið, vinur minn, sem lest þessar
línur. Hlustaðu þá í dag á orð frelsarans sjálfs:
„Ekki er þa8 y8ar a8 vita tima e8a tí8ir, sem
fa8irinn setti af sjálfs síns valdi: En þér munu8
öSlast kraft, er Heilagur Andi kemur yfir y8ur,
og þér munu8 ver8a vottar mínir bœ8i í Jerú-
salem og í allri Júdeu og Samaríu og til yztu
endimarka jar8arinnar.“
Kœrleikurinn fórnar
Sænskur prestur getur þess, að hann hafi eitt
sinn komið í heimsókn til kristins safnaðar i
skerjagarði Norður-Svíþjóðar. í söfnuðinum voru
um 300 manns. íbúarnir lifðu mest megnis á fisk-
veiðum. Á kristniboðsdaginn það ár voru gefnar
kr. 1000 sænskar til málefnis Guðs. Það voru ó-
hemju miklir peningar á þeim tíma.
Presturinn gat ekki orða bundizt. Hann spurði,
hvernig þeir gætu fórnað svona miklu, á jafn erf-
iðum tímum, sem þá voru.
Gamall sjómaður varð fyrir svörum. — Hann
sagði: „Hvernig gælum við haft ráð á því að vera
nískir og gefa Drottni ekki af eigum okkar, þegar
hann gefur okkur allt, sem við þörfnumst til þess
að við getum lifað?
Gamli maðurinn, sem svaraði svona, lifir meira
að segja enn.
44