Afturelding - 01.01.1976, Blaðsíða 15

I VIÐ
sér af því að hann þekkti, hvernig Jesús var —
og þess vegna væri sér óhætt að segja, að gæti
hann ekk; þreifað á höndumjesú, mundi hann
ekki trúa því, að hann væri upprisinn. og hver
af hinum lærisveinunum gaf eins skýra játningu
um trú á Jesúm upprisinn eins og Tómas, þegar
hann sagði við Jesúm: „Drottinn minn og Guð
minn”, er hann sá Jesúm upprisinn? —
Tómas var enginn vantrúarmaður öðmm
mönnum fremur, en sennilega meiri trúmaður
en flestir aðrir, eftir að hann fékk áþreifanlegar
sannanir fyrir upprisu Jesú, meistara síns.
Margir hafa dregið í efa sannleiksgildi
guðspjalla-frásagnanna um upprisu Jesú Krists.
Þá efasemi þarf þó enginn að óttast. Er yfírleitt
nokkur sá sannleiki til, sem aldrei hefur verið
móti mælt?
— Ég minnist þess, að um 1920 sagði mér
það maður íslenskur, sem ég þarf ekki að
rengja, að útlendur maður, ung-fullorðinn, sem
hann nefndi og égman vel nafnið á, hefði sagt við
sig nýlega, að það væri reyndar ekki sannað, að
jörðinværihnöttur. Vinurþessara manna beggja,
afsamaþjóðerni og útlendi unglingurinn, bað Is-
lendinginn, er sagði mérþetta, að láta sem minnst
á því bera, að unglingurinn, hefði sagt þessa
fjarstæðu. Þessi vinur okkar þessara ungu
manna þriggja, sem þá vorum það, blygðaðist
sín fyrir, að til var þá fyrir nær fimmtíu árum,
einhver flokkur fólks í ættlandi þessara útlendu
manna, sem vildi draga í efa, að jörðin væri
hnöttur, sem fullsannað var þó öldum fyrr, að
er staðreynd.
Upprisa Jesú Krists er líka staðreynd.
Ef Jesús Kristur hefði ekki risið upp frá
dauðum, þá hefðum við engan kristindóm nú.
Þá hefði trúar boð Jesú Krists fallið um sjálft sig,
og siðakenninga hans að líkindum gætt lítið nú
á dögum. Og víst er, að hefði Jesús Kristur ekki
risið upp frá dauðum, hefðu lærisveinar hans
dreifzt og orðið kraftlausir kennimenn. — Enda
verða menn að muna það, að fram til þess tíma,
er Jesús var krossfestur og grafínn, héldu hans
nánustu vinir dauðahaldi í þá von, að hann,
Jesús frá Nazaret, mundi bráðlega gerast kon-
ungur á VERALDLEGA VÍSU I LANDI
ÞEIRRA, Gyðingalandi. Það var ekkert í
lærisveinunum sjálfum, sem gat breytt þeim —
að Jesú látnum, en ekki upprisnum — í þá
öruggu og kraftmiklu trúboðendur, sem þeir
urðu, þeirrar trúar, sem kristin trú er, eins og
hún er greind í skrifum postulatímans. _
Lærisveinar Jesú, sem ,,fylltu Jerúsalem”
með kenningunni um upprisu Jesú, fáum
vikum eftir að hann dó og var grafinn, máttu
lxka fullvel vita hvort þeir töluðu sannleika
er þeir sögðu, að Jesús hefði birzt þeim
upprisinn og talað við þá um margt, sem Guðs
ríki heyrir til. — Ef einhverjir lærisveinar Jesú
hefðu áreiðanlega verið til nógu margir heiðar-
legir menn, til að afsanna slíka sögu. — Til
dæmis með því að sýna lík Jesú — og hefði þá
upprisu-falsprédikunin fallið um sjálfa sig — en
svo var ekki. Af því að Jesús reis upp frá
dauðum, hefur prédikunin um upprisu hans
aldrei verið fals. Hún hefur alltaf verið og
verður sannleikur. — Og eins og einn æðsti
maðurþjóðarvorrarsagðixræðu 15. marz 1964,
þá er það svo, að ,, án upprisunnar væri enginn
kristindómur”.
,,En nú er Kristur upprisinn frá dauðum sem
frumgróði þeirra, sem sofnaðir eru”, skrifar Páll
postuli í fyrra bréfínu til Korintumanna,
fímmtánda kafla.
Það er sem morgunsólarskin, sem maður
skynjar í sögunum af því, er Jesús birtist
lærisveinum sínum eftir upprisuna. Ekkert
annað líkist þeim árdagsandblæ, sem við
njótum, er við lesum og hugleiðum viðtöl Jesú
við þá, sem elskuðu hann, en hann birtist þeim
upprisinn. Tökum til dæmis frásögnina x
Jóhannesar Guðspjalli, er Jesús birtist þeim við
Tíberías-vatnið.
Jesús hafði birzt þeim áður eftir upprisuna,
og höfðu þeir huggazt og glaðzt ósegjanlega
mikið við þá harmabót, að Jesús hafði sigrað
dauðann. — Það var í leyndarráði Guðs
15