Afturelding - 01.01.1976, Blaðsíða 22

Enski sjómaðurinn John Newton hafði feng-
ið gott uppeldi. Móðir hans var frelsuð kona
og áminnti son sinn vel í þeim efnum. Sam-
kvæmt þvx, sem John sjálfur segir frá, var hann
mjög fráhverfur kristinni trú og var snemma
djúpt fallinn í synd. Hann segir, að oft hafi
Drottinn talað til sín mitt í syndinni og gjálíf-
inu. Fyrst talaði hann til mín, með því að láta
mig hljóta hættulega byltu, því að þá þreifaði
ég á miskunn hans og varðveizlu frá bráðum
dauða.
,,Um nokkurn tíma hætti ég að blóta, en
byrjaði aftur þegar frá leið.” Við annað tilfelli
vaknaði samvizka hans, svo að ótti við reiði
Guðs knúði hann til að gera tilraun til að vanda
líferni sitt. Hann vildi efla sitt eigið réttlæti,
eins og Gyðingar forðum. En það varð árangurs-
laust og bráðlega hætti hann við allar betr-
unartiiraunir, og gerðist nú opinber guðníð-
ingur. En samt gat hann ekki til fulls svæft rödd
samvizkunnar.
Svo tók hann þá ákvörðun að verða sjómaður.
Einu sinni réðist hann með skipi sem hafði með
höndum þrælasölu. Á þessu skipi bar fyrir augu
hans lítil bók. Þar las hann þessi orð: , .Hugsaðu
um, ef allt þetta er sannleikur — nefnilega,
Enginn trúarbragðahöfundur ásetti sér að
deyja fyrir eftirkomendur sína. Buddah dó ekki
fyrr en hann var áttatíu ára gamall. Konfucius
og Zoroaster hugsuðu sér aldrei að fórna sér fyrir
velferð annarra. Muhammed grundvaliaði trú
sína á því að deyja áður en hann yrði deyddur.
Játa má það, að í hinum heiðnu trúarbrögðum
finnast mörg umhugsunarverð og fögur ákvæði
en engin af þeim bendir áhangendum sínum á
endurlausnara. Jesús Kristur er sá einasti eini,
sem gaf líf sitt til að frelsa fallinn heim.
A. C. Dixon.
et himnaríki og helvíti er til — og að enginn
kemst til himnaríkis nema þeir einir, sem iðrast
synda sinna og trúa ájesúm Krist. Hvað verður
þá um þig, ef þú deyrð í syndinni?” Hann
lagði frá sér bókina og hét því, að líta aldrei
í hana framar og ásetti sér að hugsa aldrei meir
um eilífðarmálin. Með þessum ásetningi sofnaði
hann um kvöldið. En um nóttina vaknaði hann
við það, að ofsaveður var skollið á með miklum
sjógangi. I sömu svifum kom stórsjór yflr
skipið og fyliti klefa Johns, og frá þilfarinu
heyrði hann hrópað: ,,Skipið er að sökkva!”
Allt var í fáti og uppnámi, svo að John sá
að skelfing var yfirvofandi. Ætlaði hann sér þá
að þjóta upp á þilfarið, en mætti skipstjóran-
um í stiganum, sem segir við John: ,,Náðu í
hníf fyrir mig”. En á meðan John var að leita
að hnífnum, gekk annar maður upp sama stiga
22